Η εφηβεία είναι μια ιδιαίτερα ευάλωτη περίοδος της ανάπτυξης όπου, λόγω των σημαντικών ψυχοκοινωνικών και σωματικών αλλαγών, της διαδικασίας ανεξαρτητοποίησης και ανεύρεσης ταυτότητας, υπάρ­χει μια σχετική διατάραξη της ψυχικής ισορροπίας. Όλα τα ψυχικά φαινόμενα που χαρακτηρίζουν την εφηβεία μπορούν να θεωρηθούν ως απόπειρες αποκατάστασης της ισορροπίας της που έχει διαταραχθεί. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της εφηβείας είναι ο έντονος ρυθμός και η αστάθεια σε όλους σχεδόν τους τομείς, εξαιτίας ενδοψυχικών συγκρούσεων που προσδίδουν μια γενική εικόνα ρευστότητας και διακύμανσης. [...]

Η ψυχική υγεία κάθε παιδιού σε μια δεδομένη στιγμή είναι το τελικό αποτέλεσμα μιας πολύπλοκης αλληλεπίδρασης από βιολογικούς, ψυχολογικούς και κοινωνικούς παράγοντες. Μεταξύ αυτών η οικογένεια και το σχολείο, κατά γενική ομοφωνία, ασκούν την πιο σπουδαία επίδραση στη ζωή του παιδιού. Η σχολική εκπαίδευση εκφράζει τις αξίες, τις στάσεις και τους σκοπούς της κοινωνίας, και, επομένως, η οργάνωση και η δομή του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την προ­αγωγή της ψυχικής υγείας. Αυτός ο στόχος μπορεί να πραγματοποιηθεί, γιατί υπάρχει η δυνατότητα το σημερινό σχολείο να παίξει σημαντικό ρόλο στην ομαλή ανάπτυξη του παιδιού. [...]

Ο άνθρωπος είναι μια φύση που διαλέγεται. Ο Κ. Τσιρόπουλος στο βιβλίο του «Η αμφισβήτηση του Κατεστημένου», γράφει: «Οι ελεύθεροι διαφωνούν, συνδιαλέγονται, δέχονται την πολλότητα των απόψεων, γιατί γνωρίζουν καλά, πως αυτή η πολλότητα κι αυτή η εναρμόνιση των διαφωνιών είναι το στημόνι, όπου υφαίνεται η ελευθερία του κόσμου». Για το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ο διάλογος είναι η πορεία του πνεύματος, η ερευνητική ψηλάφηση θετικών και αρνητικών επιχειρημάτων, με στόχο την εύρεση της Αλήθειας. Ο παιδαγωγικός διάλογος χτίζει πέτρα την πέτρα, το οικοδόμημα της προσωπικής επιτυχίας του παιδιού. Γονείς και δάσκαλοι αυτόν τον παιδαγωγικό διάλογο πρέπει να χρησιμοποιούμε. Ειδικά οι γονείς, είναι ανάγκη να βρίσκονται πολύ κοντά στα παιδιά τους και αυτό θα το πετύχουν μόνο με το διάλογο. [...]

Το θέμα αυτό ξεπήδησε από τις ανάγκες των καιρών μας. Από μερικούς έντονους προβληματισμούς. Που πάμε; Που βαδίζει η Ελληνική οικογένεια; Από παντού ακούγονται διαμαρτυρίες για τις δια­προσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών. «’Ο γέρος μου», «η γριά μου», λέει ο έφηβος όταν μιλάει για τούς γονείς του. Και δεν είναι οι μόνες και οι χειρότερες εκδηλώσεις ελλείψεως σεβασμού. Ούτε διανοούνται, ο νέος ή η νέα, να διακόψουν τούς εναγκαλισμούς τους, στα πάρκα ή στους δρόμους, επειδή περνάς. Ούτε σκέπτονται να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, άλλά αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τίθεται το ερώτημα: Αφού λοιπόν τείνει να έκλείψη ο σεβασμός από την σημερινή κοινωνία, μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει να στενο­χωρούμαστε και να ανησυχούμε; Μήπως είναι μία έννοια παρωχημένη; [...]