Όσο πιο αγχωμένοι είμαστε τόσο λιγότερες πιθανότητες έχουμε να εκδηλώσουμε υγιείς συνήθειες. Πρόκειται για ένα φαύλο κύκλο, γιατί το να έχουμε υγιείς συνήθειες μειώνει το στρες. Είναι βασικό να προσέχουμε τον εαυτό μας για να έχει τα εφόδια να διαχειριστεί το στρες. Έχει αποδειχθεί πως πολλά σωματικά προβλήματα σχετίζονται με κάποιο βαθμό ανεπάρκειας των φυσικών ψυχοπροστατευτικών μηχανισμών, τους οποίους φυσιολογικά διαθέτει ένα άτομο και οι οποίοι δυσλειτουργούν σε καταστάσεις οξέος ή χρόνιου στρες. Όσο περισσότερο νιώθουμε ότι έχουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης ή ότι μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξή της τόσο λιγότερο στρες έχουμε. Γιατί όταν υπάρχει έλεγχος και προβλεψιμότητα νιώθουμε ασφάλεια. Πόσο όμως μπορούμε να ελέγξουμε και να προβλέψουμε ουσιαστικά τις καταστάσεις;
Δεν αναλωνόμαστε στο να λύνουμε προβλήματα. Σε μια κρίση νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε να βρούμε τη λύση για να νιώσουμε ασφαλείς. Αυτό είναι το λάθος που κάνουμε. Πρώτα πρέπει να νιώσουμε ασφαλείς και μετά να ψάξουμε τη λύση.
Ορίζουμε τους ασφαλείς μας ανθρώπους. Οι ασφαλείς μας άνθρωποι μπορούν να μας συμπαρασταθούν, να μας δώσουν πρακτική βοήθεια, να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή μας, έτσι και την ικανότητά μας να διαχειριστούμε.
Μοιραζόμαστε τα συναισθήματά μας. Γενικά προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματα που μας προκαλούν οι στρεσογόνες καταστάσεις. Το να μη δεχόμαστε ή να απωθούμε αυτά τα συναισθήματα μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια.
Είμαστε αισιόδοξοι. Οι αισιόδοξοι άνθρωποι έχουν περισσότερη αντοχή στο στρες: ψάχνουν λύσεις, κοινωνική υποστήριξη και αποφεύγουν να κάνουν άλλες δραστηριότητες μέχρι να λυθεί η κατάσταση και να μειωθεί το στρες.
Ασχολούμαστε με το τι θέλουμε. Οι άνθρωποι ορίζουν τη ζωή τους με το τι δεν θέλουν! Και με το τι πρέπει να κάνουν! Ορίζονται από το τι θέλουν να αποφύγουν και όχι προς αυτό που θέλουν να φτάσουν.
Ξεχωρίζουμε πραγματικότητα από φαντασία. Οι ψευδαισθήσεις μας στη ζωή είναι καμιά φορά αυτό που μας στρεσάρει! Όπως για παράδειγμα το να θέλουμε να είμαστε η τέλεια σύζυγος. Δεν υπάρχει η τέλεια σύζυγος.
Αντιμετωπίζοντας μια κρίση
· Δεν κλειδώνουμε τα γόνατα, γιατί αυτό αποτρέπει να λειτουργούν ως απορρόφηση του σοκ για το σώμα. Αν τα κλειδώνουμε, δημιουργείται ένταση στη μέση και δεν επιτρέπεται στον εαυτό μας η κίνηση. Επιτρέπουμε στο στρες να περάσει μέσα από το σώμα μας στη γη.
· Κατεβάζουμε τους ώμους και φέρνουμε χαλαρά και ήρεμα τις ωμοπλάτες μας κοντά για να κάνουμε χώρο στην αναπνοή μας.
· «Χτυπάμε» τα πόδια μας, ειδικά στους απαγωγούς, και βάζουμε κάτι ανάμεσα στους προσαγωγούς μας για να τους ενεργοποιήσουμε με την πίεση.
· Αν νιώσουμε να κοκαλώνουμε, αρχίζουμε επαφή με το σώμα μας. Σηκωνόμαστε, περπατάμε και χτυπάμε τα πόδια κάτω. Βγάζουμε ήχους για να ενεργοποιήσουμε την αναπνοή μας. Ανασαίνουμε μέσα από ένα καλαμάκι.
