Υπάρχουν ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα και διαταραχές συμπεριφοράς που οι ρίζες τους μπορούν να εντοπιστούν στην παιδική ηλικία μας. Δηλαδή, σε λανθασμένες συμπεριφορές των γονιών μας, ακόμη και αν εκείνοι νόμιζαν ότι έκαναν το σωστό και πιο συγκεκριμένα… το καλύτερο για εμάς.
Υπερβολικό άγχος και φόβος αποτυχίας
Υπάρχει γονιός που δεν έχει ως πρώτο του μέλημα να είναι πάντα δίπλα στα παιδιά του; Όχι βέβαια, αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που χάνουν εντελώς το μέτρο με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν παιδιά που δεν μπορούν να κάνουν ρούπι χωρίς την αίσθηση ότι ένα αόρατο μάτι τα κοιτάζει και τα κρίνει διαρκώς. Μεγαλώνοντας, λοιπόν, οι γονείς φεύγουν απ’ το κάδρο, μένει όμως το άγχος και ο φόβος των παιδιών μη δεν ανταποκριθούν στις προσδοκίες τους.
Βλαβερές συνήθειες και εξαρτήσεις
Εντάξει, σε ένα βαθμό τα παιδιά οφείλουν να γνωρίζουν τις συνέπειες των πράξεών τους, ειδικά όταν έχουν βλάψει κάποιον τρίτο. Αλλά η διαρκής υπενθύμιση στα παιδιά του τι έχουν κάνει λάθος και ποιον έχουν βλάψει ως συνέπεια, μπορεί να τα οδηγήσει σε παραίτηση από κάθε προσπάθεια να κάνουν το σωστό. Ψυχολογικά ευάλωτα και έρημα από συμμάχους, δεν είναι απίθανο να αναζητήσουν παρηγοριά σε κακές συνήθειες και επικίνδυνες εξαρτήσεις.
Χαμηλή αυτοεκτίμηση και αδυναμία πρωτοβουλίας
Όλοι οι γονείς συγκρίνουν που και που τα παιδιά τους με κάποιον που είναι πολύ καλός σε κάτι, για να τους δώσουν ένα έξτρα κίνητρο να προσπαθήσουν (ειδικά αν είναι κάτι που το αγαπούν). Είναι όμως και γονείς που δεν αφήνουν ευκαιρία να θυμίζουν στα παιδιά ότι δεν είναι καλύτερα από τον τάδε ή τον δείνα, μεγαλώνοντας έτσι ενήλικους που είναι σκληροί με τον εαυτό τους και αδυνατούν να βγουν από το τούνελ της χαμηλής αυτοεκτίμησης.
Ενοχές και τάση απομόνωσης
Δυστυχώς, υπάρχουν γονείς που βλέποντας το παιδί να μην τα πηγαίνει καλά π.χ. στο σχολείο, στέκονται πάνω στο βάθρο τους και του «χτυπάνε» το πόσα έχουν κάνει για ‘κείνο, τι θυσίες και τι ξενύχτια έχουν υποστεί για χάρη του κλπ. Του δημιουργούν, με λίγα λόγια, ενοχές τις οποίες δεν αποκλείεται να κουβαλά μέσα του και ως ενήλικας, μαζί με τον φόβο ότι όλοι γύρω του περιμένουν κάτι από αυτόν που δεν μπορεί να τους δώσει.
Φόβος οικειότητας και προβληματικές σχέσεις
Η τρυφερότητα για τα παιδιά τους, έρχεται στους περισσότερους γονείς φυσικά, ως αποτέλεσμα της αγάπης τους για εκείνα. Υπάρχουν, όμως, και άνθρωποι που δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που νιώθουν για τα παιδιά τους με την απαραίτητη ζεστασιά και ειλικρίνεια.
Το αποτέλεσμα είναι να μεγαλώνουν παιδιά με έλλειμμα στοργής και εγγύτητας που οδηγεί σε αδυναμία να πλησιάσουν και να αφήσουν να τους πλησιάσουν.
Λίνα Σερέτη Πηγή
