Αν κοιτάξουμε γύρω μας μπορεί να συναντήσουμε ανθρώπους που η τάση τους να σκέφτονται μονίμως ότι δεν μπορούν να τα καταφέρουν στη ζωή είναι σχεδόν εγγενής τρόπος σκέψης, δεν είναι μόνο οι σκέψεις, αλλά η πεποίθηση που μετουσιώνεται στο έπακρο με την αρνητικότητα, ότι μπορούν να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Ρώτησαν τον Σιμπλί, έναν δάσκαλο σιούφι:

«Ποιος σε οδήγησε στην Οδό;»

Και αυτός απάντησε:

«Ένας σκύλος. Μια μέρα τον είδα σχεδόν νεκρό από τη δίψα, να στέκεται δίπλα στο νερό. Κάθε φορά που κοίταγε το είδωλο του στο νερό, τρόμαζε και τραβιόταν, γιατί νόμιζε πως ήταν ένα άλλο σκυλί. Τελικά ήταν τόση η ανάγκη της δίψας του, που έδιωξε το φόβο του και πήδησε στο νερό. 

Τότε, ως εκ θαύματος για τα μάτια του σκύλου, το «άλλο σκυλί» χάθηκε. Ο σκύλος βρήκε ότι το εμπόδιο ήταν ο ίδιος, το χώρισμα από αυτό που αναζητούσε ξαφνικά διαλύθηκε.

Ήταν τόσο απλό. Με τον ίδιο τρόπο το δικό μου εμπόδιο χάθηκε, όταν κατάλαβα πως ήταν αυτό που πίστευα, πως ήταν ο εαυτός μου.

Έτσι η Οδός μου πρώτο-φανερώθηκε από το φέρσιμο του σκύλου».

Από μια παραβολή των Σούφι