Ζευγάρι δεν είναι απλά η συνύπαρξη δυο ανθρώπων. Δυο άνθρωποι συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο, χωρίς σωματική και συναισθηματική επαφή, ενώ εμφανίζονται κοινωνικά ως ζευγάρι. Ουσιαστικά είναι δεμένοι με το νομικό γάμο, χωρίς να έχουν ουσιαστική σχέση, κινούνται στον ίδιο χώρο, μοιράζονται τις καθημερινές υποχρεώσεις, τη φροντίδα των παιδιών.

Μια τέτοια μορφή ζευγαριού δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη στην εποχή μας. Ο ισχυρισμός ότι λόγοι οικονομικοί ή κοινωνικοί αναγκάζουν δυο ανθρώπους να μένουν μαζί, χωρίς ουσιαστικούς λόγους, τις πιο πολλές φορές δεν ευσταθεί. Σε βαθύτερο επίπεδο, είναι η ανασφάλεια και ο φόβος μπροστά στην αλλαγή πορείας στη ζωή, που ορθώνουν τοίχους και εμποδίζουν να δούμε ότι όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως επιθυμούμε, εμείς μπορούμε να τα αλλάξουμε, αναλαμβάνοντας και τον κίνδυνο το αποτέλεσμα να μην είναι έτσι, όπως το φανταστήκαμε.

Η αλλαγή των ρόλων

Στην εποχή μας οι ρόλοι έχουν αλλάξει, βασικά εξαιτίας της γυναικείας εργασίας και της οικονομικής ανεξαρτησίας που αυτή συνεπάγεται. Τα πράγματα δείχνουν ότι δεν μπορεί σήμερα να διατηρηθεί μια σχέση χωρίς ισότητα και σεβασμό. Η έννοια της ισότητας και το περιεχόμενό της έχει υποστεί τη μεγαλύτερη… κακοποίηση, έχει καταλήξει στο νεροχύτη, το μαγείρεμα και στο ξεχωριστό πορτοφόλι. Μια τέτοια αντίληψη για την ισότητα δεν δείχνει να έχει ωφελήσει τα ζευγάρια, που καλούνται να αναπτύξουν περισσότερη ευαισθησία, λεπτότητα και σεβασμό για τις ανάγκες του συντρόφου τους. Χωρίς αμοιβαίο σεβασμό, εκτίμηση και θαυμασμό πραγματικά χάνεται το εισιτήριο της ευτυχίας. Η σχέση του ζευγαριού είναι μια ευκαιρία να ενωθούν δυο μεγάλες ανθρώπινες δυνατότητες: Η λογική επικρατεί στον άνδρα και το συναίσθημα στην γυναίκα, άξια να αναπτύσσει δημιουργικά συναισθήματα, να τα χειρίζεται επιδέξια, μέσα σ΄ένα λογικό πλαίσιο συλλογισμών, χαραγμένο από τον άνδρα. Αγάπη, λογική και συναισθήματα στηρίζουν την ουσιαστική συνύπαρξη. Από μόνες τους, οι λογικές διεργασίες δεν προσφέρουν ευτυχία. Αλλωστε, στην εποχή μας έχουμε ιδιαίτερα έξυπνους και λογικούς ανθρώπους, που δεν δείχνουν καθόλου ευτυχισμένοι.

Ο γάμος άλλοτε και σήμερα

Σήμερα αναζητάμε τον γάμο, όχι όπως την εννοούσαν οι παλιότερες γενιές, όχι απλά για να αποκτηθούν παιδιά, οικονομικά ανταλλάγματα ή να μεγαλώσουν περιουσίες. Στις προηγούμενες γενιές, οι διευρυμένες οικογένειες, με όσο το δυνατόν περισσότερους συγγενείς, εξ αίματος ή αγχιστείας, ( συμπέθεροι, κουμπάροι κλπ) έδειχναν μια θέση δύναμης στην κοινωνία αλλά και πολλά εργατικά χέρια για τη συλλογή της σοδειάς.

Το ζευγάρι σήμερα « πατά» στις κατακτήσεις των προηγούμενων γενεών. Ο κόπος και ο μόχθος τους επιτρέπει σήμερα στις νεότερες γενιές να αναζητούν περισσότερα πράγματα στη διαπροσωπική σχέση τους, να αναζητούν μια συνεχή διαλεκτική δυο διαφορετικών ψυχικών κόσμων, εκείνων του αρσενικού και θηλυκού- και να αλληλεπιδράσουν, ασκώντας θετική επιρροή, με αυθεντικά συναισθήματα και αμοιβαίες ενισχύσεις που προκαλούν προσωπικές και κοινωνικές αλλαγές.

Ένας επιτυχημένος γάμος κάποτε σήμαινε ένα σύζυγο ευκατάστατο, με κοινωνική επιφάνεια και μια γυναίκα που αναζητούσε « να αποκατασταθεί». Μια τέτοια αντίληψη σήμερα δεν είναι ικανοποιητική: Η σχέση μένει συναισθηματικά άτονη και βαρετή, με αισθήματα μοναξιάς, ατελής και , τελικά, άχρηστη.

Σήμερα, ο γάμος δεν είναι το ευτυχές τέλος μιας σχέσης αλλά το ξεκίνημά της.

Μαρία Λασσιθιωτάκη – Πηγή