Ανθολόγιον

Στο Ταο Τε Τσινγκ, ο Λάο Τσε εξηγεί ότι τα όντα (ή φαινόμενα) που βρίσκονται σε πλήρη αρμονία με το Ταό (δρόμος, τρόπος της συμπαντικής ζωτικής αρχής), συμπεριφέρονται με εντελώς φυσικό, μη-σκηνοθετημένο τρόπο. [...]

« Είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας.» «Είμαστε πολύ αγαπημένοι, κάνουμε τα πάντα μαζί.» «Μέχρι τώρα, ποτέ δεν έχουμε χωρίσει, ούτε μια μέρα.» Φράσεις που ακούγονται συχνά από ζευγάρια, μέσα στα γραφεία των ψυχοθεραπευτών και προηγούνται της περιγραφής του προβλήματος που τους έφερε στο σημείο ν’ αναζητήσουν βοήθεια, γιατί έχει προκύψει κάποιο δυσεπίλυτο πρόβλημα στη (φαινομενικά και μέχρι τώρα) «τέλεια» σχέση τους. [...]

Αιχμάλωτοι δεν είμαστε, αλλά πολλές φορές νιώθουμε αλυσοδεμένοι. Φρουρούς δεν έχουμε, αλλά πολλές φορές νιώθουμε φυλακισμένοι. Λογοκρισία δεν έχουμε, αλλά πολλές φορές νιώθουμε πως πρέπει να μετράμε τα λόγια μας. Εγκληματίες δεν είμαστε, αλλά πολλές φορές νιώθουμε υπόλογοι για κάτι. Ελεύθεροι είμαστε, αλλά πολλές φορές νιώθουμε σκλάβοι. [...]

Έχοντας διανύσει ήδη τα 3/4 της χρονιάς, ο Σεπτέμβρης μας δίνει μια τελευταία ευκαιρία να βάλουμε επιτέλους σε προτεραιότητα τις υποσχέσεις που δώσαμε στον εαυτό μας τον Ιανουάριο γεμάτοι ενθουσιασμό και αισιοδοξία – και που καταπατήσαμε ξανά και ξανά χρησιμοποιώντας ως άλλοθι κάθε πιθανή (και απίθανη) δικαιολογία [...]

Εκτιμούν την ζωή Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές. [...]

Η βασική αρχή για την θετική αλλαγή είναι ότι, την ταυτότητά μας και τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, δεν τον καθορίζει η πραγματικότητα, αλλά οι συγκεκριμένοι φακοί μέσω των οποίων ο εγκέφαλός μας βλέπει και ερμηνεύει το μέρος εκείνο του κόσμου που διαμορφώνει την πραγματικότητά μας. [...]

Σαν σήμερα 7 Σεπτεμβρίου του 1909 γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη ο Ηλίας Καζάν. Σκηνοθέτης και ηθοποιός, με σημαντική καριέρα στο Χόλιγουντ που το πραγματικό όνομά του ήταν Ηλίας Καζαντζόγλου. Ο πατέρας ήταν έμπορος χαλιών, Ρωμιός της ακμάζουσας ακόμα τότε ελληνικής παροικίας, που δεν έπαυε να ανησυχεί για το μέλλον της οικογένειας του ζώντας σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Φοβούμενος τα χειρότερα και ακολουθώντας τον έναν του αδελφό ο οποίος πρώτος ξενιτεύτηκε στην Αμερική, πήρε τη γυναίκα του και τα δύο του παιδιά και εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη. Ο Ηλίας ήταν τεσσάρων χρονών. [...]

Χρειάζομαι περισσότερη αγάπη από αυτή που μου δίνουν. Κανείς δεν με καταλαβαίνει πραγματικά. Με προσελκύουν συνήθως ψυχροί σύντροφοι που δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες μου. Νιώθω αποκομμένος από τους ανθρώπους που είναι πολύ κοντά μου. Δεν υπάρχει στη ζωή μου κάποιο ξεχωριστό άτομο που να αγαπώ και το οποίο να επιθυμεί να επικοινωνεί ουσιαστικά μαζί μου ή να ενδιαφέρεται πραγματικά για ότι μου συμβαίνει. Δεν υπάρχει κανείς που να μου προσφέρει αγάπη, στοργή και συμπαράσταση. Δεν έχω κανέναν που να μ’ ακούει πραγματικά και που να μπορεί να ανταποκριθεί στις πραγματικές μου ανάγκες και στα συναισθήματά μου. Μου είναι δύσκολο να αφήνω τους ανθρώπους να με καθοδηγούν ή να με προστατεύουν, ακόμη κι αν αυτό θέλω κατά βάθος. Μου είναι δύσκολο να αφήνω τους άλλους να με αγαπάνε. Τις περισσότερες φορές είμαι μόνος. [...]