Λέγεται ότι ο θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής, κομμάτι ενός κύκλου ζωτικού και φυσικού. Αλλά δε γίνεται, χάρη σ’ αυτό, ευκολότερη η κατανόησή του. Όχι μόνο φοβόμαστε το τέλος μας και το πώς θα φτάσουμε σε αυτό, αλλά μας προκαλεί επίσης ένα βαθύ άγχος η απώλεια των αγαπημένων προσώπων. Όταν φεύγουμε εμείς δεν υποφέρουμε πια, αλλά όταν αυτοί που φεύγουν είναι οι άνθρωποι γύρω μας, μένουμε με τον πόνο και το αίσθημα απώλειας. [...]

Πού πάει ένας άνθρωπος όταν φεύγει από εδώ; Πέθανε σου λένε. Και πότε θα γυρίσει, ρωτάς; Δε θα γυρίσει. Πάει… [...]

Πολλοί άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν ένα φίλο ή συγγενή που πενθεί, αλλά δεν ξέρουν πώς. Πολλές φορές άλλα θέλουμε να πούμε και άλλα λέμε, με αποτέλεσμα να τα κάνουμε χειρότερα. Μερικοί ανθρωποι φοβούνται να μιλήσουν μήπως πούν το λάθος πράγμα τη λάθος στιγμή με αποτέλεσμα να μην κάνουν τίποτα. Με το να μην κάνεις τίποτα είναι σίγουρα μια επιλογή αλλά συνήθως όχι η σωστή. Αν θέλεις πραγματικά να βοηθήσεις κάποιον που πενθεί, δες τι μπορείς να κάνεις ή να μην κάνεις. [...]

Η οικογένεια και οι φίλοι των γονιών που πενθούν συχνά θέλουν να βοηθήσουν, να υποστηρίξουν με όποιο τρόπο μπορούν και όσο μπορούν τους αγαπημένους τους. Παλεύουν και εκείνοι να καταλάβουν πως νοιώθουν για να μπορέσουν να τους διευκολύνουν. Ο θάνατος ενός αγαπημένου προσώπου είναι το πιο στρεσογόνο συμβάν, δεν υπάρχει χειρότερη απώλεια, από τον θάνατο του παιδιού σου. Η επεξεργασία του πένθους είναι μια μακροχρόνια και μοναχική διαδικασία. Σε ξεχωρίζει αναγκαστικά από τους άλλους, κανείς δεν μπορεί να νοιώσει πόσο βαθύς είναι ο πόνος σου παρά μόνο εκείνος που το έχει βιώσει. [...]

Timor mortis conturbat me (Ο φόβος του θανάτου με τρομάζει). Αυτός ο στίχος του Σκοτσέζου ποιητή William Dunbar (1459-1520) περικλείει μια πανανθρώπινη αλήθεια: [...]

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε άφοβα, ως ανθρώπινα όντα, που κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με ό,τι η ζωή έχει να προσφέρει. [...]

Αν σε ηλικία ώριμη και δύσκολη, μια γυναίκα —αλλά και άντρας, γιατί, ως γνωστόν, η κλιμακτήριος αφορά και στα δύο φύλα, μόνο που οι άντρες κρύβουν πιο συ­στηματικά και πιο νοσογόνα τα αισθήματα τους και δεν τα μαθαίνουμε – συνεχίζει να υποφέρει επί χρόνια με τα κλασικά συμπτώματα της δυσθυμίας, της κατάθλι­ψης, της παραίτησης, των ψυχοσωματικών, της υστερίας, κι όλα όσα χαρακτηρίζουν την κλιμακτήριο, είναι επει­δή, ξανά, κάτι αρνείται να κάνει για τον εαυτό της σω­στά. [...]

Με το ερώτημα τι είναι ο θάνατος, τι είναι η ζωή και ποιο είναι το νόημά της, ασχολείται ο άνθρωπος από παλιά, ιδιαίτερα η φιλοσοφία, η θρησκεία, και οι σχετικά νεότερες επιστήμες όπως είναι η κοινωνιολογία και η ψυχολογία. [...]

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού. Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου. [...]

Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε άφοβα, ως ανθρώπινα όντα, που κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε με ό,τι η ζωή [...]

Ο θάνατος ενός γονιού είναι η ισχυρότερη απώλεια στη ζωή του μικρού παιδιού. Το πένθος του είναι ακατέργαστο, πολύπλοκο και μπορεί να διαρκεί μέχρι και χρόνια. Πρόσφατη έρευνα της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου του Πίτσμπουργκ στις ΗΠΑ έδειξε ότι ο θάνατος ενός γονιού τετραπλασιάζει τον κίνδυνο κατάθλιψης στο παιδί. [...]