Ορισμένοι την ονομάζουν «βοήθεια να αυτοκτονήσει κανείς», άλλοι «βοήθεια να πεθάνει», άλλοι «θάνατο ελεημοσύνης» και άλλοι «θάνατο με αξιοπρέπεια». Όπως και να χαρακτηρίσει κανείς την ευθανασία, οι υπέρμαχοί της, βλέπουν τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες χώρες, να ενσωματώνουν στο εσωτερικό τους δίκαιο, ρυθμίσεις που νομιμοποιούν αυτήν την επιλογή ζωής ή θανάτου.

Τον τελευταίο χρόνο, τρία ακόμα ονόματα προστέθηκαν στη λίστα των χωρών που θεωρούν την ευθανασία νόμιμη.

Σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού πρακτορείου, BBC, η Βρετανία δεν είναι η μοναδική χώρα, που αντιμετωπίζει αυτό το δίλημμα. Κυρίως επειδή όσοι ζουν στις δυτικές χώρες, φτάνουν στις μέρες μας έως και τα 80 ή 90 χρόνια ζωής, με αποτέλεσμα εκείνοι και οι οικογένειές τους να έρχονται συχνά ενώπιον μίας απόφασης ζωής με προβλήματα ή θανάτου με αξιοπρέπεια.

Η ύπαρξη της πολύ γνωστής παγκοσμίως Dignitas, κλινικής κοντά στη Ζυρίχη, συνδέει, ταυτίζει, την Ελβετία με τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, ωστόσο ήταν η Δανία, η χώρα που άνοιξε το δρόμο για τη νομιμοποίησή της.

Στην Ολλανδία, η ευθανασία κατόπιν συμφωνίας ιατρού, νομιμοποιήθηκε το 2002 και ήρθε ως αποτέλεσμα συχνής αλλά μη ελεγχόμενης «εφαρμογής» της, για περίπου δύο δεκαετίες.

Σήμερα, περίπου 2,300 άνθρωποι επιλέγουν να φύγουν από τη ζωή κάθε χρόνο, στην Ολλανδία, μία χώρα με πληθυσμό 17 εκατομμύρια κατοίκων.

Εάν κάποιος προσεγγίσει τον ιατρό του, με σκοπό να τον βοηθήσει να τερματίσει τη ζωή του, κρίνεται αναγκαίο να συμβουλευτεί και ένα δεύτερο ιατρό, με εμπειρία στο συγκεκριμένο τομέα.

Ο ασθενής, σύμφωνα με την εν λόγω έρευνα, θα πρέπει «να υποφέρει και να μην υπάρχει ελπίδα ανάρρωσης». Κάτι που δεν είναι πολύ εύκολο όμως να διευκρινιστεί, καθώς οι ιατροί συχνά έρχονται αντιμέτωποι με ασθενείς, που εξαιτίας της ασθένειάς τους, πάσχουν από κατάθλιψη και θεωρούν ότι δεν έχει νόημα να συνεχίσουν να ζουν.

Στην κλινική Dignitas, παρότι τα σχετικά στοιχεία δημοσιεύονται με φειδώ, πιστεύεται ότι τα τελευταία χρόνια έχουν πεθάνει περισσότεροι από 800 άνθρωποι.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το ζήτημα νομιμοποίησης ή όχι της ευθανασίας, παραμένει κοινό για όλες τις πολιτείες, παρότι οι προσπάθειες να «μετενσαρκωθεί» σε ομοσπονδιακό επίπεδο, έχουν πέσει στο κενό.

Η πρώτη πολιτεία των Ηνωμένων Πολιτειών που επέτρεψε την ευθανασία, ήταν το Όρεγκον, το 1998, ενώ από τότε, υπολογίζεται ότι περισσότεροι από 400 άνθρωποι «εκμεταλλεύτηκαν» τη σχετική νομοθετική ρύθμιση.

Στη Μοντάνα, την τρίτη (μετά το Όρεγκον και την Ουάσιγκτον) πολιτεία που επέτρεψε την ευθανασία, η νομιμοποίηση ήρθε όχι μετά από διενέργεια δημοψηφίσματος, αλλά μετά από δικαστική απόφαση, το Δεκέμβριο του 2008.

Ειδικότερα, η δικαστής Dorothy McCarter, έκρινε ότι ο 76χρονος συνταξιούχος, Bob Baxter, δικαιούτο να ζητήσει τη βοήθεια του θεράποντος ιατρού του, καθώς έπασχε από λευχαιμία.

Σημειώνεται ότι η πολιτεία της Μοντάνα προσέφυγε στο Ανώτατο Ομοσπονδιακό Δικαστήριο, αξιώνοντας την ακύρωση της συγκεκριμένης δικαστικής απόφασης.

Ο λεγόμενος «Τουρισμός αυτοκτονίας»

Στην Ελβετία εγείρονται ανησυχίες για το λεγόμενο «τουρισμό αυτοκτονίας», περιπτώσεις δηλαδή Βρετανών ή Γερμανών ασθενών, που επισκέπτονται τη χώρα, προκειμένου να πεθάνουν εκεί.

Η Ελβετική Ακαδημία Ιατρικών Επιστημών, κρίνει αναγκαίο να ελέγχονται οι σχετικές περιπτώσεις ασθενών, οι οποίοι θα έχουν συζητήσει εκτενώς το πρόβλημά τους με τους ιατρούς, που τους παρακολουθούν.

Με τον τρόπο αυτόν, πιστεύεται ότι θα περιοριστεί η «πρακτική» της κλινικής Dignitas, όπου ασθενείς εκτός Ελβετίας, φτάνουν, επισκέπτονται έναν ιατρό και πεθαίνουν όλοι την ίδια προγραμματισμένη ημέρα.

Σοφία Κατσαρέλη