Αρκετοί από εμάς, κατά διαστήματα, έχουμε δεχτεί σχόλια από φίλους και συγγενείς, ή ακόμα και οι ίδιοι έχουμε εντοπίσει ότι κάποιες ιδέες και συμπεριφορές μας κρύβουν αδικαιολόγητη ανησυχία για διάφορες καταστάσεις. [...]

Όταν έρχεται η απώλεια ενός σημαντικού αγαπημένου προσώπου, οι λέξεις συχνά είναι δύσκολο να απομακρύνουν τον πόνο και το αίσθημα του κενού που απομένει. Οι θεωρητικές, επιστημονικές προσεγγίσεις και νουθεσίες αποδεικνύονται εκνευριστικά ανεπαρκείς. Στόχος δεν είναι να δοθούν προτάσεις ή έτοιμες λύσεις, που ούτως ή άλλως ακούγονται ανούσιες, αλλά το ειλικρινές μοίρασμα της βαθιάς αλλαγής στο «ποιος είμαι», που μπορεί να συμβεί μετά από μια σημαντική απώλεια. [...]

«Το δυσκολότερο πράγμα έπειτα από ένα επεισόδιο βουλιμίας είναι να περιμένω να εκλείψουν οι συνέπειες. Νιώθω τόσο άχρηστη και ανίκανη για οτιδήποτε. Νιώθω πως θα μπορούσα να σκίσω το στομάχι μου και να πετάξω όλα τα σκουπίδια από μέσα… Είναι τόσο μεγάλη η αηδία και η αποστροφή που νιώθω». [...]

Να κάνω περισσότερους φίλους Μεγαλώνοντας διαπιστώνουμε πόσο δύσκολο είναι να συναναστρεφόμαστε σε τακτικότερη βάση με περισσότερους από δύο-τρεις πολύ κοντινούς μας ανθρώπους. Πιστεύουμε ότι οι φιλίες μας είναι επαρκείς και ότι, ακόμα κι αν θέλαμε, δεν έχουμε τον χρόνο για νέες γνωριμίες. Κι όμως, ένας καινούργιος άνθρωπος μπορεί να αλλάξει την ζωή μας, να μας μάθει πράγματα και να μας ανοίξει πόρτες που ούτε είχαμε φανταστεί. Επιστημονικές έρευνες που κυκλοφορούν κατά καιρούς επιβεβαιώνουν ότι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι αυτοί που περιβάλλονται από οικογένεια και φίλους, αυτοί που περνούν τον λιγότερο δυνατό χρόνο μόνοι τους. [...]