Δεν θα πάρετε ούτε καν άδεια το Πάσχα. Περιμένουν από εσάς να εμφανίζεστε κάθε μέρα στη δουλειά. Για ένα πλήρες οκτάωρο. Και η ζωή σας δεν αλλάζει κάθε δέκα εβδομάδες. Απλώς, συνεχίζεται έτσι.
Στην αρχή αυτό σας έρχεται σαν μία μεγάλη έκπληξη, γιατί είχατε στο σχολείο θεωρήσει ως δεδομένες τις εποχιακές αλλαγές. Για δεκατρία ολόκληρα χρόνια ή και περισσότερα ακόμη (εξαρτάται πόσο νωρίς ξεκινήσατε το νηπιαγωγείο), η ζωή σας άλλαζε στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς* ένας κύκλος ολοκληρωνόταν με ξεκάθαρο τρόπο* υπήρχαν τα ενδεικτικά και οι επιβεβαιώσεις κάθε φορά που τελειώνατε μία τάξη.
Στη συνέχεια, είχατε έναν νέο δάσκαλο, κάποιους καινούριους συμμαθητές και στην ουσία μία νέα δουλειά για τη νέα χρονιά, με διαφορετικές απαιτήσεις.
Αλλά η ζωή των ενηλίκων δεν υπακούει στους ίδιους κανόνες. Τη μετράμε με χρόνια, ακόμη και με δεκαετίες, και όχι με εβδομάδες, τρίμηνα και εξάμηνα* δεν υπάρχουν τόσο πολλά ορόσημα και τέρματα* και δεν κερδίζετε επαίνους επειδή «κατορθώσατε να μειώσετε το άγχος σας».
Στην περίπτωση που δεν είναι σαφές (και όλα δείχνουν πως αποτελεί ανεξιχνίαστο μυστήριο αιώνων για μία ολόκληρη γενιά), αυτό σημαίνει ότι πρέπει να πηγαίνετε στη δουλειά πέντε μέρες την εβδομάδα, στις οκτώ το πρωί (ή όποια άλλη ώρα ξεκινά η εργασία σας), και όχι, δεν μπορείτε να έχετε ένα έκτακτο προσωπικό ρεπό επειδή ξαγρυπνήσατε έως τις τέσσερις το πρωί βλέποντας κάποιο θρίλερ στην τηλεόραση ή επειδή περιφερόσασταν εδώ κι εκεί μετά από μία συναυλία.
Μέχρι να αποκτήσετε μία καλή προϋπηρεσία, αυτό θα συνεχίζεται έτσι για πενήντα περίπου εβδομάδες το χρόνο, με εξαίρεση λίγες μέρες διακοπών. Και αφού είχατε συνηθίσει να πηγαίνετε στο σχολείο κατά μέσο όρο περίπου 180 μέρες το χρόνο, αυτό είναι μία σημαντική… προαγωγή: σημαίνει πως θα δουλεύετε και τον Ιούνιο και τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. .. ίσως ακόμη και τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων ή της Πρωτοχρονιάς.
Κι ούτε όλα όσα θα πρέπει να κάνετε θα είναι διασκεδαστικά, ίσως ούτε καν ενδιαφέροντα, επειδή, βλέπετε, ο εργοδότης σας δεν νιώθει υποχρεωμένος να φροντίζει αδιάκοπα για την ψυχαγωγία σας. Γι’ αυτό άλλωστε την ονομάζουν «δουλειά». Για να σας αναθέσουν κάτι περισσότερο ενδιαφέρον, θα πρέπει να αποδείξετε πως το αξίζετε.
Δεν θα έβλαπτε να χαμογελούσατε λίγο. Και να αφήσετε στην άκρη το σκουλαρίκι στη γλώσσα.
Από το βιβλίο του Charles Sykes 50 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ TA ΠΑΙΔΙA ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
