Ο John Kennedy ήταν ο πρώτος Πρόεδρος που δώριζε τους προεδρικούς του μισθούς σε φιλανθρωπίες. Θεωρητικά, οι Kennedys, αν και η ισχυρότερη δυναστεία της μοντέρνας ιστορίας, δεν υπήρξαν πότε βαθύπλουτοι δισεκατομμυριούχοι. Ο JFK δεν μιλούσε ποτέ στο τραπέζι για χρήματα (όπως συμβούλευε η αδελφή του) και συνεπώς δεν μεγάλωσε πιστεύοντας πως θα εργαστεί για να πλουτίσει.

Τώρα, στο πλαίσιο ενός πρόσφατου πειράματος του Χάρβαρντ, επιστήμονες μελέτησαν αν η χρηματική επιβράβευση έχει θετική επίδραση στην πρόοδο μαθητών του γυμνασίου.

Τα αποτελέσματα ήταν τόσο περίεργα που αρχικώς δικαιώθηκαν οι πιο «σπασίκλες». Τα παιδιά, σε γενικές γραμμές, δεν βελτίωσαν την απόδοσή τους λόγω των χρημάτων.

Αν και υπήρξαν εξαιρέσεις: Τα φτωχά ισπανόφωνα έδειξαν να προσπαθούν περισσότερο. Οταν όμως τα αποτελέσματα αναλύθηκαν πιο πολύ, προέκυψε πως τα παιδιά χρειάζονταν «παραπάνω» για να βελτιωθούν ως μαθητές, δηλαδή διάρκεια και σταθερότητα στην ανταμοιβή και ενδιαφέρον για το μάθημα.

Μήπως αυτή είναι η «συνταγή» για τη δημιουργία φωτεινών προσωπικοτήτων του μέλλοντος; Μήπως αυτό είναι το λάθος της καταναλωτικής μας κοινωνίας;

Πρέπει ενδεχομένως να αγαπάς αυτό που κάνεις σε τέτοιον βαθμό ώστε να γίνεσαι τόσο καλός που να καλοπληρώνεσαι, τόσο που τα χρήματα πια να μην έχουν σημασία. Εξάλλου ποιος ευγενής, εμπνευσμένος άνθρωπος μιλάει για χρήματα στο τραπέζι;

Από την Αθηναϊδα Νέγκα περιοδικό PAPER