Οι γονείς συχνά αναφέρουν ότι τα παιδιά τους δεν τα πηγαίνουν αρκετά καλά μεταξύ τους, έχουν συχνούς καυγάδες, ζήλεια και ανταγωνισμό. Συνήθως οι ευκαιρίες για σύγκρουση ανάμεσα στα παιδιά αναφέρονται σε θέματα ιδιοκτησίας, διάθεσης να μοιραστούν και χώρου που τους ανήκει.

  Ποιός είναι όμως ο καλύτερος τρόπος να χειριστούν οι γονείς τα παιδιά σας όταν γίνονται πολύ ζηλιάρικα και ανταγωνιστικά μεταξύ τους;

Προσπαθήστε να καταλάβετε τους λόγους: ειδικά για τα μεγαλύτερα αδέρφια, σκεφτείτε ότι όλοι περιμένουν από εκείνα να φροντίζουν τα μικρότερα αλλά και να υποχωρούν γιατί είναι «μεγάλοι». Τα μικρότερα πάλι προσπαθούν να κερδίσουν και εκείνα χώρο αλλά και να διεκδικήσουν ίση θέση με τα μεγαλύτερα στο παιχνίδι ή στις δραστηριότητες, γιατί όχι, και τη θέση του αρχηγού.

Βάλτε σαφή και ξεκάθαρα όρια: οι κανόνες συμπεριφοράς του σπιτιού χρειάζεται να είναι γνωστοί και να τηρούνται, με λογικές συνέπειες για τους παραβάτες. Οι κανόνες διαμορφώνονται από εσάς, εντούτοις είναι σημαντικό τα παιδιά σας να συμμετέχουν στη διαμόρφωση αυτών των κανόνων. Ξεκαθαρίστε λοιπόν από την αρχή τα δικαιώματα για ατομική περιουσία, ησυχία κ. τ.λ., ποιές είναι οι ποινές σε περιπτώσεις βιαιοπραγίας και φροντίστε να δείξετε στην πράξη ότι το εννοείτε.

Προσέξτε τι λέτε: υπερβολική αυστηρότητα και χαρακτηρισμοί-ταμπέλες έχουν προσωρινό μόνο αποτέλεσμα στο σταμάτημα ενός καυγά, ενώ πληγώνουν ανεπανόρθωτα τα παιδιά, τα οποία συνήθως, όταν τους δίνεται συνεχώς ένας χαρακτηρισμός, π.χ. «καυγατζής», «ανάποδος», γρήγορα ταυτίζονται με την εικόνα του γονέα για εκείνα και σταματούν να προσπαθούν να αλλάξουν. Επίσης με τις φωνές και τις αγριάδες δεν θα πετύχετε παρά να γίνετε πρότυπο για το παιδί σας, το οποίο θα χρησιμοποιήσει τους ίδιους ακριβώς τρόπους για να επιβληθεί στα αδέρφια του.

Αναγνωρίστε την διαφορετικότητα του κάθε παιδιού: Σίγουρα οι άνθρωποι είμαστε ίσοι, αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε και ίδιοι. Το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά σας. Αναγνωρίστε τις ιδιαίτερες κλίσεις, ταλέντα, χαρίσματα και ενδιαφέροντα του κάθε παιδιού σας και δώστε τους χώρο να τα αναπτύξουν. Έτσι θα νιώσουν ικανά και αποδεκτά. Μην ξεχνάτε ότι η αυτοεκτίμηση ενός παιδιού κτίζεται σταδιακά μέσα από την εκτίμηση και αποδοχή που εισπράττει από το περιβάλλον του. Και το σημαντικότερο περιβάλλον δεν είναι άλλο παρά αυτό που μοιράζεται στο σπίτι με εσάς.

Ενθαρρύνετε τα παιδιά σας να εκφραστούν λεκτικά: αναγνωρίστε και μιλήστε εσείς για τα συναισθήματα που βιώνει το παιδί σας. Κρατείστε τους τόνους χαμηλούς. Μην λέτε: «πρέπει να μισείς τον αδερφό σου», παρά πείτε: «πρέπει να είναι εκνευριστικό κάποιες φορές να περιμένουμε να ξυπνήσει ο αδερφός σου για να πάμε στις κούνιες», ή «φαντάζομαι ότι είναι ενοχλητικό να σου παίρνει τα πράγματα σου/ να σου χαλάει τα παιχνίδια». Σκεφτείτε ότι πολλές φορές η φράση: «καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι αυτό για σένα» αποτελεί την γνησιότερη μορφή ενδιαφέροντος. Όταν το παιδί σας δει ότι καταλαβαίνετε τα συναισθήματά του, δεν θα χρειάζεται τόσο να προκαλεί το ενδιαφέρον σας μέσα από την επιθετική του συμπεριφορά.

Αποφύγετε τις υπερβολές: «Τον χτύπησε με δύναμη στο κεφάλι, θα μπορούσε να του προκαλέσει διάσειση», «την έσπρωξε με φόρα και η μικρή έπεσε από το κρεβάτι, θα μπορούσε να σπάσει τον αυχένα της». Είναι απόλυτα λογικό να ανησυχείτε, ειδικά όταν βλέπετε τα παιδιά σας με μελανιές μετά από τους καυγάδες τους. Εντούτοις, είναι εξαιρετικά σπάνιες οι περιπτώσεις παιδιών που έχουν πάθει σοβαρά ατυχήματα μετά από καυγάδες με τα αδέρφια τους. Φροντίστε λοιπόν να διατηρείτε την ψυχραιμία σας και μην αντιμετωπίζετε τα παιδιά σαν εν δυνάμει εγκληματίες.

Επιβραβεύστε: κάθε φορά που τα παιδιά σας παίζουν ήσυχα κάντε ένα θετικό σχόλιο. Επιβραβεύεστε τα με καλά λόγια, χαμόγελα, επαίνους και ζεστές χειρονομίες όσο συχνότερα μπορείτε. Επαινέστε τα στον άλλο γονιό, στους παππούδες, στους συγγενείς, στους φίλους. Ακόμα και αν η σκέψη σας είναι: «μα να επιβραβεύσω κάτι που θα έπρεπε να κάνουν έτσι κι αλλιώς από μόνα τους;» θυμηθείτε τι συμβαίνει σε σας όταν κανείς δεν σας αναγνωρίζει ότι μαγειρέψατε ή πήγατε στο σούπερ μάρκετ μετά από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά, επειδή θεωρείται από όλους αυτονόητο. Μην επιβραβεύετε μόνο την τέλεια συμπεριφορά, αλλά κάθε συμπεριφορά που πλησιάζει το στόχο, δηλαδή την ηρεμία στο σπίτι. Αυτό πρακτικά σημαίνει όποιαδήποτε συμπεριφορά που δεν είναι επιθετική.

Προσπαθήστε να μην ανακατεύεστε στο παιχνίδι τους: αφήστε τα να παίξουν μόνα τους, επεμβείτε μόνο αν χρειαστεί, δηλαδή σε περίπτωση χειροδικίας. Προσπαθήστε να βάζετε κοινές ποινές, όπως στέρηση προνομίων, π.χ. να κρύψετε το παιχνίδι-αφορμή του καυγά. Αντιμετωπίστε με ψυχραιμία και στωικότητα τις φωνές και διαμαρτυρίες τους.

Μην ενθαρρύνετε τα καρφώματα: Δώστε τους εναλλακτικές, όπως το να πουν τι θέλουν στον αδερφό/ή τους, να αποχωρήσουν από το παιχνίδι αν ο αδερφός/ή τους κάνει «ζαβολιές», κ.τ.λ. Είναι σημαντικό το κάθε παιδί σας να βρει τρόπους να λύνει τα προβλήματα μόνο του χωρίς να περιμένει από εσάς συνεχώς να επεμβαίνετε.

Μην απολογείστε: όταν αποφασίζετε να αναλάβετε δράση και, κοινώς, να επιβάλλετε την τάξη, μην προσπαθείτε να απαντήσετε στα συνεχή: «μα δεν έφταιγα εγώ!», «εκείνος/η το ξεκίνησε!», «είσαι άδικη/ος!» των παιδιών σας. Εξηγείστε μια μόνο φορά το λόγο της συμπεριφοράς σας και παραπέμψτε τα στους κανόνες συμπεριφοράς του σπιτιού: είναι ευθύνη των παιδιών να τους θυμούνται και να τους τηρούν.

Αποφύγετε τις συγκρίσεις: «Εγώ είμαι εγώ και αυτός είναι αυτός» είπε κάποτε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας Λοραν Φαμπιoύς, μια φράση που έμεινε στην ιστορία. Η σύγκριση, ειδικά όταν ο στόχος είναι να παραδειγματίσει το άλλο παιδί, αφενός αγχώνει το παιδί-παράδειγμα, γεμίζοντας το υπερβολικές προσδοκίες από τον εαυτό του για συνεχή τέλεια συμπεριφορά, αφετέρου δημιουργεί αίσθημα αποτυχίας στο άλλο. Θυμηθείτε πως εσείς νιώθατε όταν σας σύγκριναν με τα δικά σας αδέρφια, συμμαθητές, γειτονόπουλα. Αποφύγετε να συγκρίνετε τα παιδιά σας, ακόμη και για θέματα που μοιάζουν ανώδυνα, όπως πότε μπουσούλισαν ή περπάτησαν, πόσα μαλλιά είχαν όταν γεννήθηκαν, πότε έβγαλαν το πρώτο δόντι. Τα παιδιά συχνά βλέπουν ακόμα και αυτά τα σχόλια σαν επικριτικά και αυξάνουν την πιθανότητα εντάσεων μεταξύ τους.

Επιτεθείτε στη λύση και όχι στο πρόβλημα: όταν τα παιδιά σας έρχονται σε σας για να τους λύσετε μια διαφορά, κατηγορούν αδιάκοπα το ένα το άλλο. Μια απάντηση του είδους: «είστε βέβαιοι πως θέλετε να λύσω εγώ αυτό το πρόβλημα και όχι εσείς οι ίδιοι;», θα τους κόψει τη φόρα και θα τους κάνει να σκεφτούν. Αντί να ασχοληθείτε, ως συνήθως, με την ουσία του προβλήματος, στρέφετε την προσοχή τους στη λύση που προτείνουν: να αναλάβετε εσείς τη διαιτησία. Έτσι, το όφελος που επιδιώκει το κάθε παιδί για τον εαυτό του – δηλαδή να πετύχει από εσάς ευνοϊκή κρίση γι’ αυτό- θα του φανεί πια εντελώς αβέβαιο.

Δώστε ρόλους στα μεγαλύτερα παιδιά: διδάξτε τα πως να βοηθούν τα μικρότερα στο ντύσιμο, στο μπάνιο, στο φαγητό. Μην ξεχνάτε να ενθαρρύνετε και να επιβραβεύετε σε κάθε ευκαιρία.

Ξοδέψτε χρόνο ξεχωριστά με το κάθε παιδί σας: Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά αλλά και για την οικογένεια, τα μέλη να δημιουργούν σχέσεις σε δυάδες. Ακόμη και αν έχετε ελάχιστο ελεύθερο χρόνο, αξίζει να αφιερώσετε έστω μισή ώρα την εβδομάδα αποκλειστικά σε κάθε παιδί σας: σε κάποια προγραμματισμένη δραστηριότητα που κάνετε πάντα μαζί, π.χ. το να πάτε μαζί στο σουπερ μάρκετ ή ξαφνιάζοντας το με ξαφνική βόλτα-έκπληξη στο παγωτατζίδικο. Τέτοιες ενέργειες θα ενθουσιάσουν το παιδί σας και θα του δώσουν αυτό που χρειάζεται: την αίσθηση ότι είναι ξεχωριστό και μοναδικό και ότι ο μπαμπάς/ η μαμά βρίσκει χρόνο αποκλειστικά για εκείνο.

Παραδειγματίστε τα με τη συμπεριφορά σας: εσείς, οι γονείς, αποτελείτε τα ισχυρότερα πρότυπα στη ζωή των παιδιών σας. Προσπαθήστε να χειρίζεστε με ψυχραιμία τις εντάσεις στο σπίτι με τα παιδιά, αλλά και μεταξύ σας. Ζητείστε συγνώμη, όταν χρειάζεται. Όχι μόνο δεν θα μειωθεί το κύρος σας αλλά θα διδάξετε στο παιδί σας να κάνει ακριβώς το ίδιο: να συγχωρεί και να αποδέχεται απο τους άλλους να μην είναι τέλειοι αλλά και να μην κατακρίνει υπερβολικά τον εαυτό του όταν κάνει ένα λάθος.

Πότε όμως η ζήλεια θεωρείται παθολογική; Είτε όταν ένα παιδί γίνει εξαιρετικά βίαιο με τα αδέρφια του, είτε εάν παρουσιάσει έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα μετά τη γέννηση του αδερφού/ής του, όπως συνεχείς πονοκεφάλους, κοιλιακά άλγη, κ.α., είτε εάν παλινδρομήσει αναπτυξιακά, π.χ. αρχίσει να βρέχει το κρεβάτι του ενώ το είχε σταματήσει, αποσύρεται, αναπτύσσει μεγάλη δυσκολία στον ύπνο, εμφανίσει τραύλισμα, τικ, κ.λ.π.. Όταν η ένταση και η συχνότητα των εν λόγω συμπτωμάτων είναι μεγάλη και δεν δείχνουν να μειώνονται με το χρόνο, είναι σημαντικό να συμβουλευτούν οι γονείς κλινικό ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή, ώστε να εκτιμηθεί σωστά και έγκαιρα το μέγεθος του προβλήματος και να σχεδιαστεί η κατάλληλη θεραπευτική παρέμβαση.

Αξίζει επίσης να διαβάσετε:

• Ghazal, M. (2008). Φάε τη σούπα σου και …τσιμουδιά! Αθήνα: Θυμάρι.
• Dunn, J. (1999). Οι στενές προσωπικές σχέσεις των μικρών παιδιών. Αθήνα: Τυπωθήτω.
• Pantley, E.(1999). Perfect Parenting, The Dictionary of 1,000 Parenting Tips. NTC/Contemporary Publishing Group Inc.

Ιωάννα Αποστολοπούλου Κλινική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια