Η αλήθεια είναι ότι οι καβγάδες πολλές φορές αποτελούν το αλατοπίπερο της σχέσης. Όμως, όπως και στο αλατοπίπερο, η σωστή δόση κάνει τη διαφορά.

Προς αποφυγή διενέξεων

Συχνά ακούμε για ζευγάρια που δε μαλώνουν ποτέ, που συμβιώνουν πολιτισμένα, που δε δίνουν αφορμές για εντάσεις, κ.ο.κ. Κάποια στιγμή ακούμε ότι χώρισαν, και για μας είναι κεραυνός εν αιθρία: μα πώς είναι δυνατόν να έχουν χωρίσει αφού ποτέ δεν έδειχναν δυσαρεστημένοι και ποτέ δε μάλωναν; Εδώ πρέπει να είμαστε προσεχτικοί.

To ότι δε μαλώνει κάποιος, δε σημαίνει απαραίτητα ότι είναι καλά στη σχέση του με το σύντροφο του. Πολλές φορές, η άρνηση ότι υπάρχει ένταση και κρίση (ώστε κάποια στιγμή να αντιμετωπιστεί) δημιουργεί από μόνη της το πρόβλημα. Μπορεί οι σύντροφοι να μην έχουνε την διάθεση να το χειριστούνε, ή ακόμη μπορεί να αποδέχονται στωϊκά μία κατάσταση και να συσσωρεύουν μέχρι κάποια στιγμή να εκραγούν και έτσι να έρθει γρήγορα ο χωρισμός. Όσο πιο μεγάλο το διάστημα που συσσωρεύουν, τόσο πιο έντονη η έκρηξη, και τόσο πιο δύσκολο να δουλέψουν πάνω στη σχέση, αφού δεν έχουν μάθει πώς να το κάνουν αυτό. To να αποφεύγουν τα προβλήματα που κατά καιρούς παρουσιάζονται δεν τους βοηθάει ενδεχομένως να βρίσκουν τους κατάλληλους μηχανισμούς να τα αντιμετωπίσουν.

O Gray (1992) παρατηρεί εύστοχα ότι τα ζευγάρια που καβγαδίζουν έχουν πόλεμο ενώ τα ζευγάρια που δεν καβγαδίζουν έχουν ψυχρό πόλεμο. Εν ολίγοις, και τα δύο είναι σε εμπόλεμη κατάσταση, απλά διαφέρουν στον τρόπο αντιμετώπισης.

Συνεχείς καβγάδες

Τι γίνεται, όμως, με τα ζευγάρια που συνεχώς καβγαδίζουν; Πόσο υγιές είναι αυτό; Στην πραγματικότητα, οι συχνοί και έντονοι καβγάδες περισσότερο φθείρουν παρά αναζωογονούν τη σχέση. Όταν κάποιος δεν μπορεί να ελέγξει τα νεύρα του, μπορεί να πει πράγματα για τα οποία πιθανόν να μετανιώσει αργότερα. Από την άλλη, αν και ο σύντροφος του ανταποκριθεί κατά αυτόν τον τρόπο, το αποτέλεσμα θα είναι να κλιμακωθεί η ένταση.

Τα σημάδια από τις πληγές που αφήνουν οι καβγάδες είναι ανεξίτηλα. Από ένα σημείο και μετά μπορεί το μόνο που ενώνει αυτούς τους δύο ανθρώπους να είναι οι καβγάδες τους, δηλαδή να γίνεται το μοναδικό μέσο επικοινωνίας.

Σε ένα απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Μποττόν «Μικρή Φιλοσοφία του Έρωτα» διαβάζουμε: «η βαρύτητα των μομφών που προσάπταμε ο ένας στον άλλο, το γεγονός και μόνο ότι ήταν κατάφωρα ανυπόστατες, έδειχνε ότι καβγαδίζαμε όχι από μίσος αλλά από υπερβολικό έρωτα- για την ακρίβεια, και το λέω με κίνδυνο να περιπλέξω την εξήγηση, από οργή που είμαστε τόσο ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο… To είχαμε ανάγκη να ουρλιάζουμε ο ένας στον άλλο, κι ένας λόγος ήταν για να δούμε αν αντέχαμε τα ουρλιαχτά, σαν να δοκιμάζαμε τις ικανότητες του άλλου να επιβιώνει: μόνο αν είχαμε προσπαθήσει μάταια να αλληλοεξοντωθούμε, θα ήμαστε βέβαιοι ότι δεν κινδυνεύαμε».

Αντιμετώπιση

Τελικά, ποιος είναι ο «σωστός» τρόπος να χειριστούμε το θυμό μας και να τον κάνουμε να λειτουργήσει προς όφελος μας; To βασικό είναι να μην αρνηθούμε ότι υπάρχει ένταση. Να προσπαθούμε να λύνουμε τα προβλήματα άμα τη γενέσει. Να τσακωνόμαστε με μέτρο χωρίς να είμαστε επιθετικοί, και πάντα μέσα σε ένα κλίμα κατανόησης και αποδοχής του άλλου.

To κίνητρο μας να είναι να δουλέψουμε πάνω στη σχέση μας από κοινού και όχι να βρούμε ένα σάκο του μποξ να εκτονωθούμε. Είναι εξίσου σημαντικό να χρησιμοποιούμε και μία δόση χιούμορ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αντιμετωπίζουμε το θέμα με ελαφρότητα. Οι καβγάδες που κρατάνε λίγο και τους οποίους έχουμε μάθει να επιλύουμε, είναι αυτοί που αναζωπυρώνουν τη σχέση.

Επομένως, οι καβγάδες σε μικρές δόσεις, όπως και το αλατοπίπερο στα φαγητά, νοστιμίζουν τη σχέση.