Είναι εύκολες. Είναι ανήθικες, Μένουν έγκυες με όποιον να΄ναι ή αντίθετα, ικανοποιούν τον εγωισμό τους κάνοντας παιδί με δωρητή σπέρματος. Είναι άφραγκες. Ζούν από τα επιδόματα. Επιβαρύνουν τη φορολογία. Θα’ πρεπε να εργάζονται αντί να ζούν εις βάρος της κοινωνίας και ταυτόχρονα θα’ πρεπε να μεγαλώνουν τα παιδιά τους στο σπίτι (πώς γίνεται αυτό ας μας πούν…). Δεν έσωσαν τον γάμο τους γι΄ αυτό πήραν διαζύγιο και λένε δικαιολογίες. Ό,τι κι αν κάνουν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο καλό ή καλύτερο με ό,τι κάνει μια παντρεμένη μαμά ή μια διγονεική οικογένεια. Ποτέ. Βγαίνουν ραντεβού και διασκεδάζουν όταν ο πρώην έχει τα παιδιά. Μισούν τους άντρες ή προσπαθούν να τους κλέψουν από τις φίλες τους. Τα παιδιά τους δημιουργούν προβλήματα στο σχολείο και έχουν ψυχολογικά προβλήματα χωρίς πατέρα στο σπίτι και επηρεάζουν αρνητικά τα άλλα παιδιά. Οι οικογένειες και οι ζωές τους, δεν είναι και δεν θα είναι ποτέ ολοκληρωμένες επειδή δεν έχουν μπαμπά και μαμά να ζούν μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Και φταίνε εκείνες γι αυτό!

Φυσικά όλα ή μερικά από τα παραπάνω δεν τα λέμε εμείς, αλλά αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω. Μέχρι κάποιοι από αυτούς να βρεθούν σε αυτή τη θέση. Δυστυχώς.

Τον περασμένο Φεβρουάριο, μία έρευνα που πραγματοποιήθηκε από το Pew Research Center στην Αμερική, ζήτησε από τους συμμετέχοντες να ιεραρχήσουν κατά σειρά προτεραιότητας, τις νέες μορφές οικογένειας, ανάλογα με το πώς πίστευαν ότι επηρέαζαν την κοινωνία (θετικά, αρνητικά ή καθόλου). Οι περισσότεροι συμμετέχοντες, για την ακρίβεια, οι 7 στους 10, ιεράρχησαν τη μονογονεϊκή οικογένεια ως αρνητική επιρροή για την κοινωνία, ανάμεσα σε πολλές άλλες επιλογές. Αξίζει δε  να σημειωθεί ότι ήταν λιγότερο αρνητικοί με τα ανύπαντρα και τα gay ζευγάρια που μεγάλωναν τα παιδιά τους μαζί, που σημαίνει ότι ο μέσος άνθρωπος πιστεύει πως δύο γονείς-οποιοιδήποτε δύο και αν είναι αυτοί-είναι πάντα καλύτεροι από έναν όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Τέλος η συγκεκριμένη έρευνα δεν ρωτούσε τη γνώμη των συμμετεχόντων για τον πατέρα- μονογονέα, επομένως δεν γνωρίζουμε αν οι συμμετέχοντες έχουν θέμα με το φύλο όσον αφορά την αντίληψη της μονογονεϊκής οικογένειας, ή δεν εγκρίνουν την ύπαρξη της μονογονεϊκής οικογένειας γενικότερα στη κοινωνία.

Τα παραπάνω λοιπόν, μας έκαναν να αναρωτηθούμε: Πώς γίνεται η κοινωνία να μην αποδέχεται τους μονογονείς όταν υπάρχουν παντού γύρω μας και τα τελευταία 30 χρόνια αυξάνονται δραματικά;  Οι 7 στους 10, κατακρίνουμε τις ίδιες μας τις φίλες, τις αδερφές ίσως και τον ίδιο μας τον εαυτό ή συμβαίνει κάτι άλλο πιο βαθύ από αυτό; Είναι πολύ πιθανό οι άνθρωποι αυτοί να στηρίζουν και να βοηθούν τους μονογονείς που γνωρίζουν προσωπικά, την ώρα που καταδικάζουν όσους μονογονείς δεν γνωρίζουν και που δεν ταιριάζουν με τις γενικότερες αντιλήψεις και προκαταλήψεις τους. Επίσης είναι πιθανό αρκετές μαμάδες-μονογονείς, να απάντησαν οι ίδιες αρνητικά στην έρευνα, θεωρώντας ότι ο φίλος ή ο σύζυγός τους, δεν έπρεπε να τις αφήσει ή να πεθάνει ή να τις απειλεί σε σχέση με τη διατροφή και τα παιδιά. Οι σχέσεις , ειδικά, μιας μόνης μαμάς, οικονομικές και συναισθηματικές, είναι δύσκολες ειδικά για όσες δεν το επέλεξαν συνειδητά.

Για τον λόγο αυτό, μιλήσαμε με μερικές μαμάδες μονογονείς –διαζευγμένες και χήρες ή μαμάδες που εγκαταλείφθηκαν από τους μπαμπάδες των παιδιών τους αλλά και με ανύπαντρες μητέρες από επιλογή- ώστε να μας δώσουν τη δική τους ερμηνεία και πλευρά στην όλη ιστορία.

«Οι μαμάδες-μονογονείς είναι ένα τεράστιο θέμα που πρέπει να λυθεί» λέει η Robin LeBlanc, καθηγήτρια πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον ενώ είναι και η ίδια μητέρα-μονογονέας. «Από τη μία ο κόσμος, μας βλέπει ως θύματα μιας αποτυχημένης κοινωνικής πολιτικής και από την άλλη ως το σύμπτωμα μιας ηθικής αποτυχίας. Έχει ενδιαφέρον που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι πρόβλημα ενώ η ύπαρξη των μόνων μαμάδων είναι» μας λέει.

«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δύο γονείς είναι καλύτεροι από έναν» λέει η Ντίνα που ο πατέρας του γιού της, τους άφησε όταν ο μικρός ήταν 9 μηνών. «Έχω φίλους και γνωστούς που μου λένε ότι μένουν συνειδητά στον γάμο τους με συζύγους αλκοολικούς που τις απατούν ή παίρνουν ναρκωτικά, μόνο και μόνο για να μην μεγαλώσουν τα παιδιά με έναν γονιό. Λες και αν έχεις έναν γονιό είναι χειρότερο από το να έχεις δύο γονείς που μισούν ο ένας τον άλλον ή δύο γονείς από τους οποίους ο ένας, δημιουργεί συνεχώς προβλήματα. Με έχουν προσβάλει πολλές φορές και δεν κάθονται έστω και λίγο να με γνωρίσουν ή να σκεφτούν πως ίσως να κάνουν και λάθος. Αρνούνται να δούν πόσο καλά περνάμε με το παιδί και τι καλός μαθητής είναι σήμερα!».

Η Μάρθα ανύπαντρη μητέρα ενός μικρού αγοριού, λέει «Όταν γνωρίζουμε μία φτωχή οικογένεια και οι γονείς είναι παντρεμένοι, τότε όλοι μιλάνε για την “οικογένεια των μεροκαματιάρηδων”. Αυτή τη συμπόνια όμως και την αναγνώριση, δεν την εισπράττεις όταν είσαι εργαζόμενη μόνη μαμά. Διότι υπάρχει η πεποίθηση ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή!» και συνεχίζει «Είναι ένα είδος σεξισμού. Αν είσαι διάσημος και μεγαλώνεις τα παιδιά μόνος σου, σου λένε όλοι μπράβο, αν δεν είσαι, σε κατακρίνουν μέχρι φυσικά να γίνεις διάσημος».

Η Δήμητρα, διαζευγμένη μαμά μιας κόρης, χώρισε ύστερα από 14 χρόνια γάμου όταν η μικρή ήταν τριών ετών και αφού επισκέφθηκε δύο συμβούλους γάμου με τους οποίους δεν υπήρξε αποτέλεσμα διότι η σχέση της με τον άντρα της ήταν καταδικασμένη «Ένιωθα ότι οι γύρω μου με αντιμετώπιζαν ως προβληματική, σαν να υπήρχε από τη μεριά τους η αίσθηση “Τι δεν πάει καλά με σένα και δεν μπόρεσες να σώσεις τον γάμο σου;”. Μάλιστα μου είπαν ότι έπρεπε να κάνω υπομονή και να βάλω τις ανάγκες μου τελευταίες, μέχρι να μεγαλώσει η κόρη μου. Ποιος είναι ο καθένας που θα ορίσει τις αποφάσεις μου και το τι θα κάνω στη ζωή μου;» λέει θυμωμένη.

Η Σοφία, έγινε μονογονέας στα 26της χρόνια, όταν έχασε τον άντρα της σε τροχαίο. Οι άνθρωποι δεν την έκριναν αλλά υπήρχε και στη δική της περίπτωση μια διαστρεβλωμένη αντίληψη. «Οι άνθρωποι ήθελαν να με φροντίζουν. Με είχαν εντάξει στη κατηγορία “ευάλωτη”, σαν κάποιον που παίρνει λάθος αποφάσεις και πρέπει να προστατευθεί. Ένιωθα φυλακισμένη όταν οι γύρω μου προσπαθούσαν να με κάνουν να ζήσω μαζί τους και να μου πούν τι χρειαζόμουν και τι έπρεπε να κάνω από εκεί και πέρα. Μεγάλωσα πολύ ανεξάρτητα στη ζωή μου και όλος αυτός ο έλεγχος με φόρτισε πολύ ως άνθρωπο. Τελικά έφυγα από τη πόλη που μέναμε γιατί η “ανησυχία” των άλλων για το τι θα απογίνω, με έπνιγε!» λέει.

«Λόγω του ότι η σχέση άντρας-γυναίκα-παιδί, θεωρείται παραδοσιακά η μοναδική προυπόθεση σταθερότητας μέσα στην οικογένεια, οι άνθρωποι αντανακλούν τους φόβους της αποτυχίας, επάνω στις σχέσεις των άλλων, ανάλογα με τη νοοτροπία και τα πιστεύω τους. Θέλουν να ξέρουν ποιος κακοποιούσε ποιόν μέσα στο γάμο, ποιος έπινε, ποιος έπαιζε τζόγο και αν δεν υφίστανται τέτοια προβλήματα, θεωρούν ότι χώρισες επειδή δεν προσπάθησες αρκετά οπότε κάτι δεν πάει καλά με σένα.  Οι μαμάδες-μονογονείς, δεν θεωρούνται ότι μεγαλώνουν τα παιδιά τους μόνες αλλά ότι είναι κοινωνικά και σεξουαλικά αποσυνδεδεμένες. Κι αυτό στο κεφάλι του μέσου ανθρώπου, μπορεί να οδηγήσει σε παρερμηνεύσεις καθώς παραδοσιακά, μόλις η γυναίκα γίνει μητέρα παύει να είναι σεξουαλικά διαθέσιμη!»  ισχυρίζεται η νομικός Martha Albertson Fineman.

«Κάτι που λειτουργεί για κάποιον σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να είναι “ενοχλητικό” σε κοινωνικό επίπεδο» λέει η συγγραφέας βιβλίων για τον γάμο και την οικογένεια, Stephanie Coontz και συνεχίζει «Οι περισσότερες γυναίκες που γίνονται μονογονείς, δεν ήταν προετοιμασμένες για τις νέες συνθήκες ζωής τους κι έτσι δεν έχουν τη στήριξη που χρειάζονται» .

Η Kelli Kirk, συγγραφέας και ανύπαντρη μητέρα δύο κοριτσιών, τρελαίνεται όταν οι άνθρωποι εξαιρούν συνειδητά τους μονογονείς από τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τις εξόδους, είτε επειδή υποθέτουν πως μια μητέρα-μονογονέας δεν μπορεί να πληρώσει είτε επειδή θεωρούν ότι θα αισθάνεται αμήχανα ανάμεσα σε τόσα ζευγάρια. «Οι άνθρωποι παίρνουν αποφάσεις για εμάς και μας θεωρούν μισές οικογένειες, ενώ είμαστε κι εμείς ολόκληρες απλά διαφορετικές από τα συνηθισμένα» εξηγεί με παράπονο.

Η καλύτερη στιγμή, είναι όταν οι άνθρωποι δεν με κρίνουν από την οικογενειακή μου κατάσταση και δεν βγάζουν συμπεράσματα για μένα ή τα παιδιά μου. Όταν θέλουν να με γνωρίσουν για αυτό που είμαι και μας κάνουν να νιώθουμε ασφάλεια σαν οικογένεια. Η αλήθεια είναι ότι οι έννοιες «μονογονέας» και «μητέρα» είναι εντελώς άσχετες μεταξύ τους. Είμαι και θα είμαι καλή μητέρα, ανεξάρτητα από το αν είμαι παντρεμένη ή όχι!

Tracy Mayor
Πηγή: http://www.brainchildmag.com

– See more at: http://singleparent.gr/enimerosi/psychologia-paidopsychologia/to-stigma-tis-monis-mamas/#sthash.uOMGwF09.dpuf