Υπάρχει μία λέξη, δανεισμένη από τη γερμανική γλώσσα, για την ικανοποίηση που παίρνουμε κάποτε από τα βάσανα και τις απογοητεύσεις των άλλων: “schadenfreude” (χαιρεκακία). H άλλη όψη αυτής της αρχής είναι ένα πολύ συγκεκριμένο είδος ζήλιας: το να μας στενοχωρεί η καλοτυχία των άλλων. H ζήλια είναι ένα άσχημο συναίσθημα κι ένας ακόμη πιο άσχημος τρόπος ζωής και δεν γίνεται καθόλου καλύτερη όταν προσπαθείτε να την ιδεολογικοποιήσετε (ισχυριζόμενοι, για παράδειγμα, ότι αυτό που σας ενοχλεί είναι η κοινωνική αδικία). Δυστυχώς, είναι συνηθισμένο για το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο να ποθεί κανείς τη γυναίκα του γείτονα (το θέτω υπό την καθαρά… βιβλική έννοια), αλλά και να ενοχλείται και να οργίζεται αν ο γείτονας έχει μία πραγματικά όμορφη γυναίκα. [...]

Τα τελευταία χρόνια του Μεσαίωνα (από το 14ο αιώνα περίπου) ήταν περίοδος κρίσης, όχι μόνο όσον αφορά τις οικονομικές και τις κοινωνικές εξελίξεις, αλλά και τη σχέση θεολογίας και φιλοσοφίας. H αντίθεση ανάμεσα τους γινόταν όλο και πιο σαφής, και η σύνθεση τους με τον τρόπο του Ακινάτη όλο και πιο ανέφικτη. Χαρακτηριστική των φιλοσοφικών ερευνών της συγκεκριμένης περιόδου ήταν η αποφασιστική αναζήτηση βεβαιότητας, ενώ ταυτόχρονα δινόταν όλο και πιο μεγάλη έμφαση στο ερώτημα της βάσης της ανθρώπινης γνώσης. [...]

H μεσαιωνική φιλοσοφία συνίσταται κυρίως στην ένωση φιλοσοφίας και θεολογίας, καθώς βασίστηκε στο χριστιανικό δόγμα, το οποίο έπρεπε να υποστηρίξει και να θέσει κάποιες λογικές βάσεις. [...]