Δεν είναι ότι οι πλούσιοι είναι «αναίσθητοι» μπροστά στην εικόνα ενός ανθρώπου που ταλαιπωρείται από την φτώχεια, ωστόσο χρειάζεται η υπενθύμιση από κάποιον ώστε να τους «ταρακουνήσει».
Η ζωή «εκεί κάτω» είναι σκληρή, κτηνώδης και πολύ μικρή… Γι’ αυτό ίσως αρκετοί θεωρούν ότι όσοι ανήκουν στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα είναι περισσότερο εγωϊστές και λιγότερο αλληλέγγυοι από αυτούς που βρίσκονται στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Πρόσφατη έρευνα, ωστόσο, έρχεται να «προκαλέσει» αυτή την εκτίμηση. Πειράματα που πραγματοποίησε η ερευνητική ομάδα του Paul Piff στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Berkeley, υποδεικνύουν ότι οι φτωχοί, και όχι οι πλούσιοι, έχουν την τάση να γίνονται ελεήμονες.
Στο πρώτο πείραμα, ο Piff και η ομάδα του χρησιμοποίησαν 115 ανθρώπους από τους οποίους ζητήθηκε να εμπλακούν σε ψεύτικες δραστηριότητες έτσι ώστε να αποπροσανατολιστούν από τον πραγματικό σκοπό της έρευνας. Το κάθε άτομο ενημερώθηκε ότι έχει κάποιο ανώνυμο «ταίρι» σε άλλο δωμάτιο και πως θα πρέπει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού να διαχειριστεί (να δώσει ή να κρατήσει) ένα ποσό που αντιστοιχεί σε χρήματα. Σε όλους είχε αναφερθεί πως στο τέλος του παιχνιδιού το ποσό αυτό θα αντιστοιχούσε σε πραγματικά χρήματα.
Επιπλέον, μια εβδομάδα πριν από το «παιχνίδι», οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν για την εθνικότητά τους, το φύλο, την ηλικία, το θρήσκευμα καθώς και την κοινωνικο-οικονομική τους τάξη. Ακόμη, σε εικόνα που αναπαριστούσε μια κλίμακα εκπαίδευσης, εισοδήματος και εργασιακής κατάστασης, οι συμμετέχοντες σημείωσαν την θέση που πίστευαν ότι βρίσκονται σε σχέση με τον περίγυρό τους.
Ο μέσος όρος του ποσού που μετέφεραν στα «ταίρια» τους οι συμμετέχοντες ήταν στο 4.1% ενώ η σχετική ανάλυση έδειξε ότι η γενναιοδωρία αυξανόταν όταν η αυτοαξιολόγηση (για το κοινωνικό στάτους κτλ) έπεφτε. Όσοι τοποθέτησαν τον εαυτό τους στα χαμηλά στρώματα έδωσαν 44% περισσότερο από το ποσό που είχαν στη διάθεσή τους, σε αντίθεση με όσους θεώρησαν εαυτόν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας.
Στο δεύτερο μέρος του πειράματος, η ερευνητική ομάδα είδε ότι τόσο οι πραγματικά όσο και οι «φανταστικά» φτωχοί θεωρούν μείζον ζήτημα το να δίνει ένας άνθρωπος μεγάλο μερίδιο από το μισθό του για φιλανθρωπία.
Συγκεκριμένα, οι μεγαλόμισθοι είπαν ότι το 2,1% του εισοδήματος είναι το ιδανικό ποσό για δωρεά αντίθετα με τους φτωχούς που είπαν το 5,6%. Ακόμη και όσοι δήλωσαν φτωχοί είπαν ότι το 3,1% είναι ένα λογικό ποσό ενώ όσοι «πλούτισαν» έκαναν λόγο για 3,3%.
Υποβάλλοντας τους συμμετέχοντες και σε άλλες τεχνικές, οι ερευνητές κατέληξαν στο ότι οι πλούσιοι δεν είναι «αναίσθητοι» μπροστά στην εικόνα ενός ανθρώπου που ταλαιπωρείται από την φτώχεια, ωστόσο χρειάζεται η υπενθύμιση από κάποιον ώστε να τους «ταρακουνήσει». Την ίδια στιγμή, ο μύθος που θέλει τον αυτό-δημιούργητο να είναι πιο εγωϊστής μάλλον απορρίπτεται. Το υψηλό οικονομικό και κοινωνικό στάτους, είτε κληρονομείται είτε αποκτάται, ελαχιστοποιεί την αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο σύμφωνα με την έρευνα.
Καθημερινή – Economist
