Το σχολείο μπορεί πολλές φορές να γίνει το πεπρωμένο του παιδιού. Τόσο το καλό του πεπρωμένο όσο και το κακό. Η σχολική περίοδος είναι περίοδος συνεχών κρίσεων και το σχολείο για πολλά παιδιά είναι η πρώτη επαφή με το άγνωστο και με αγνώστους.

Από τον τρόπο με τον οποίον δέχεται ή γίνεται δεκτό το παιδί θα εξαρτηθεί ή θετική ή αρνητική του στάση απέναντι στη σχολική εργασία και ζωή που θα επηρεάσει για πολλά χρόνια την επίδοση του στην εκπαίδευση και στην πνευματική εργασία.

Η σχολική ζωή είναι για το παιδί ό,τι η επαγγελματική για τους ενήλικεςl είναι η κύρια απασχόλησή του. Από τη στιγμή που πηγαίνει στο σχολείο κανονικά, απασχολεί εκεί συνειδητά τις περισσότερες δραστηριότητές του κι αυτό συντελεί σε μεγάλο βαθμό στην πνευματική και φυσική ανάπτυξη. Ο ρόλος του λοιπόν είναι πολύ βασικός.

Η εκλογή του σχολείου είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα. Το ιδανικό είναι το σχολείο που θα διαλέξουμε να μη δίνει μόνο καλή διδασκαλία, αλλά και να αναπτύσσει στο παιδί τις ανθρώπινες αρετές, την εργασία, την καθαριότητα, την ευγένεια, την ειλικρίνεια, την τάξη αλλά επίσης και να δημιουργεί ένα κλίμα αγάπης που βοηθάει την πνευματική και ηθική άνθηση του παιδιού. Τα παιδιά μαθαίνουν με την αγάπη. Την καλή τους επίδοση την αισθάνονται σαν ένα δώρο από αγάπη στον/στην δάσκαλό/α τους

Οι γονείς πρέπει να ενδιαφέρονται για την πρόοδο του παιδιού τους, χωρίς να κάνουν σύγκριση με τους συμμαθητές του. Γιατί κάθε πνεύμα συναγωνισμού περιέχει τον κίνδυνο της ζήλειας γι’ αυτούς που είναι περισσότερο προικισμένοι ή της περιφρόνησης για τους λιγότερο έξυπνους.

Το ενδιαφέρον των γονιών για τη σχολική εργασία δεν πρέπει να συνίσταται στο να επιβάλλουν αυτόματα μια τιμωρία για την τιμωρία που επιβλήθηκε στο παιδί από το σχολείο, αλλά ούτε και να παίρνουν αμέσως το μέρος του παιδιού και να το δικαιολογούν.

Όταν μειώνεται το κύρος του καθοδηγητή οι γονείς προσβάλλουν και το δικό τους κύρος. Γι’ αυτό απαιτείται η διακριτική συνεργασία ανάμεσά τους.

Τι να κάνουμε αν το παιδί βαριέται να διαβάσει ή αν δε βλέπει τη μελέτη του με καλή θέλησή; Μπορεί να υπάρχουν γι’ αυτό πολλοί λόγοι με διαφορετική αιτία:

* Φυσικοί λόγοι: το παιδί δεν ακούει καλά, δε βλέπει καλά, δεν κοιμάται καλά ή ακόμα μπορεί να υπάρχει κάποιος άλλος λόγος υγείας που να επιβάλλει επίσκεψη στο γιατρό.

* Διανοητικοί λόγοι: είναι σε μια τάξη πολύ προχωρημένη γι’ αυτό οι εξηγήσεις του καθηγητή ξεπερνούν την νοημοσύνη του.

Ίσως θα έπρεπε να του γίνονταν ένα τεστ που να καθόριζε την νοητική του ηλικία.

Πάντως πρέπει να ενθαρρύνουμε το παιδί, να το βοηθήσουμε να καταλάβει ότι εργάζεται για τον εαυτό του και όχι για το δάσκαλο και να του εξηγήσουμε ότι κάθε σοβαρή προσπάθεια σημαίνει απόκτηση αξίας από την οποία επωφελείται πρώτα το ίδιο.

Να μην του ζητάμε προσπάθειες πάνω από τις δυνάμεις του και τις δυνατότητές του, αλλά να του ζητάμε μικρές προσπάθειες που του δίνουν το αίσθημα της επιτυχίας και της προόδου.

Μικαέλλα Λ. Γερογιώκα, Πτυχιούχος Αγγλικής Λογοτεχνίας και Γλωσσολογίας