Την ζωή του έχασε ένας 21χρονος Αφγανός που προσπάθησε να κρυφτεί στον άξονα ενός εκδρομικού λεωφορείου που επρόκειτο να ταξιδέψει στο Μπάρι, όπως ανακοινώθηκε την περασμένη Τετάρτη. Σύμφωνα με εκτιμήσεις των λιμενικών, ο 21χρονος μετανάστης κρεμάστηκε κάτω από το λεωφορείο σε κάποιο σημείο έξω από το λιμάνι προκειμένου να αποφύγει τον εντοπισμό του κατά τον έλεγχο στην πύλη εξωτερικού.
Τα όνειρα όπως φαίνεται, κάποιες φορές υπερνικούν τον φόβο. Πέρα από το τραγικό συμβάν, το πρώτο μισό του Απρίλη κρίθηκε μία από τις περιόδους με τους περισσότερους θανάτους μεταναστών έπειτα από την προσπάθεια απελπισμένων ανθρώπων να διασχίσουν τη θάλασσα της Μεσογείου. Η επικαιρότητα ανανεώνεται διαρκώς από τραγωδίες που μετρούν τις απώλειες ανθρώπινων ζωών. Στις 19 Απρίλη, 900 άνθρωποι φλερτάρουν με τον θάνατο, έχοντας βάλει πλώρη για την εκπλήρωση του ονείρου τους, που δεν είναι άλλο από το να φτάσουν στην Ευρώπη.
Ο διακανονισμός ανάμεσα στους μετανάστες και τους διακινητές γίνεται με όρους ελεύθερου εμπορίου. Οι τελευταίοι υπόσχονται ότι διαθέτουν τα μέσα και τους τρόπους για να φτάσουν όσοι το επιθυμούν, στην Ευρώπη. Ο δρόμος μακρύς και αβέβαιος. Το όνειρο πάντοτε το ίδιο, ένα ταξίδι που τερματίζει στην Ευρώπη. Σύμφωνα με πληροφορίες που έχουν δοθεί από την ιταλική κυβέρνηση, οι μετανάστες που εισήλθαν στη χώρα το 2014, προέρχονταν από χώρες όπως η Σομαλία, το Σουδάν, η Νιγηρία και η Ερυθραία. Κάποιοι από όσους προσπάθησαν φέτος να βρεθούν σε χώρες της Ευρώπης, δεν τα κατάφεραν. Όσοι έσωσαν τη ζωή τους τελευταία στιγμή, επιμένουν ακόμη στη δική τους "Ιθάκη".
Τα περισσότερα από τα άτομα που διασώθηκαν δίνουν μέχρι και το τελευταίο τους κέρμα στους διακινητές προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση πιο κοντά στο όνειρό τους. Οι άνθρωποι αυτοί δηλώνουν ότι δεν σκοπεύουν να παραιτηθούν. Θα προσπαθήσουν ξανά "γιατί δεν έχουν τίποτα να χάσουν, ειδικά τώρα που ο καιρός βελτιώνεται και το ταξίδι στη Μεσόγειο είναι ευκολότερο σε σύγκριση με τους χειμερινούς μήνες". Κάποιοι έχουν βρει ήδη δουλειά μέχρι να αποκτήσουν τα χρήματα που απαιτούνται. Οι μετανάστες είναι πάντοτε πρόθυμοι να κάνουν ό,τι χρειάζεται μέχρι να οδηγηθούν στην έξοδο που τους απομακρύνει από τη χώρα τους και τους συνδέει με την Ευρώπη.
Θα κάνουν τα πάντα μέχρι να μαζέψουν λεφτά, θα εργαστούν πάνω στην κηπουρική, τη ζωγραφική, το ψάρεμα. Μακριά από συνθήκες φτώχειας, εμφυλίους και δυσμενείς καταστάσεις, όσοι προέρχονται από χώρες όπως η Γκάμπια, η Σενεγάλη, το Μάλι θεωρούν ότι το ταξίδι τους ξεκινάει από την κόλαση. Οι περισσότεροι ξεκινούν από τη Λιβύη, εκεί όπου η πτώση του καθεστώτος Καντάφι σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, έχει αφήσει πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει η παράνομη μετακίνηση μεταναστών.
Οι άνθρωποι αυτοί αρνούνται να εγκαταλείψουν το όνειρο. Εκατοντάδες παρά το ανθρώπινο κόστος, επιβιβάζονται καθημερινά σε βάρκες και πλοία με προορισμό την Ευρώπη, αγνοώντας τους κινδύνους με την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Πολλά όνειρα προφανώς χτίζονται από την απελπισία. Ένα ταξίδι από την κόλαση με προορισμό μια δεύτερη πιθανή κόλαση δεν είναι λόγος να παραιτηθούν πολλοί από τους διασωθέντες.
Όσοι παρακολουθούν την τραγωδία από μακριά, πιθανότατα από την ονειρεμένη για όλους αυτούς τους μετανάστες, ήπειρο, εξετάζουν και μετρούν διαφορετικά τις απώλειες και τα όνειρα. Οι ιστορικοί έλεγαν πάντοτε πως "τα άτομα που προσαρμόζονται καλύτερα σε αυτές τις περιόδους είναι και τα πιο επικίνδυνα". Όταν προσαρμοζόμαστε και κλείνουμε τα μάτια απέναντι σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας, πιστεύοντας ότι δεν μας αφορά άμεσα, είναι καταστροφικό.
Όσα συμβαίνουν γύρω μας, μπορούν να ερμηνευτούν ως προειδοποίηση. Ο Φρόιντ ήταν πεπεισμένος ότι στην καρδιά του κόσμου υπήρχε κάτι που εναντιωνόταν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής. Ο Μότσαρτ το είχε εκφράσει πιο απλά, λέγοντας ότι "ο άνθρωπος βρίσκεται στη γη όχι για να παλινδρομεί, να επαναλαμβάνει ή να ντρέπεται για τα εγκλήματά του αλλά για να προχωράει πάντα πιο μακριά", ακόμη και αν το "μακριά" ορίζεται από τη σημερινή αδιαφορία…
