Πολλοί από εμάς βλέπουμε την αγάπη σαν πολυθρόνα. Αυτό σημαίνει ότι δημιουργούμε μια σταθερή, άνετη βάση για τα συναισθήματά μας και απολαμβάνουμε την ασφάλεια που μας παρέχουν τα όρια που θέτουμε στη σχέση με τον εαυτό μας και εκείνης με τους άλλους ανθρώπους.
Δεν πηγαίνουμε στην αγάπη, αλλά περιμένουμε η αγάπη να μας χτυπήσει την πόρτα διά μαγείας. Εγκλωβιζόμαστε στις φαντασιώσεις και σε παραμυθένιες καταστάσεις, που τις γαλουχήσαμε από τη στιγμή της γέννησής μας μέχρι τα βαθιά γεράματα μέσα από μυθιστορήματα, ταινίες και τηλεόραση. Και ανεβαίνουμε στην πολυθρόνα μας και ικανοποιημένοι ως παθητικοί παρατηρητές δεν γευόμαστε την αγάπη στην πραγματική της διάσταση αλλά στη σφαίρα του ιδεατού. Γιατί φοβόμαστε τα συναισθήματά μας που έχουν απαιτήσεις από εμάς και μπορεί να βγουν εκτός ελέγχου.
Η αγάπη όμως δεν ευδοκιμεί σε τέτοιο περιβάλλον. Οι αυθεντικοί εραστές δεν επιδιώκουν να συμβιβαστούν στην αγάπη, επιδιώκουν να την κάνουν τέχνη. Κατέχουν πλήρη επίγνωση ότι αυτό απαιτεί συνεχή καλλιέργεια των αισθήσεων, εγρήγορση και διορατικότητα για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στο ρίσκο της αγάπης.
Η αγάπη είναι ένα τσίρκο που περιμένει την καλλιτεχνική μας έκφραση. Και στα τσίρκα η διασκέδαση, το παιχνίδι και η προσπάθεια παραμένει ανεξάντλητη και ατελείωτη. Ή μήπως να την παρομοιάσουμε με το καναβάτσο που δίνει στραπάτσα και χαρές αλλά συνάμα δύναμη και αδυναμία;
Η αγάπη θέλει κόπο και ωρίμανση. Αποζητά να εργαστεί με πείσμα και θάρρος. Θα λέγαμε για εκείνους που τόλμησαν να πουν ναι στην πρόκληση της αγάπης και άδραξαν την ευκαιρία, της οποίας η πορεία δεν ολοκληρώνεται ποτέ, διότι πρόκειται για ένα έργο εν ενεργεία και εξελίξει στο χρόνο. Αλλά έτσι συνήθως συμβαίνει με όλες τιςδημιουργικές προσπάθειες, όταν μοχθούμε για το όνειρό μας, αποκτά μεγαλύτερο εύρος και κλίμακα.
Εν τέλει μέσα από αυτό, η αντίληψή μας οξύνεται και η όλη διαδικασία μάς προκαλεί τόση ικανοποίηση που πλέον όλο και λιγότερο ενδιαφερόμαστε για τις κριτικές που ενέχει να δεχτεί είτε το έργο είτε η προσπάθεια για την ολοκλήρωσή του. Είναι η θεραπεία της ψυχής, του νου και του σώματος του ανθρώπου, είναι το «σπάνιο» ελιξίριο της ζωής.
Πηγή Ρία Βασιλείου
