Είναι μόνο η αρχή μιας τεράστιας συζήτησης, η οποία υπερβαίνει αυτό καθαυτό το ζήτημα της σχέσης με τους δασκάλους, καθώς μας παραπέμπει άμεσα στις σχέσεις γονιών – παιδιών, στην διαπαιδαγώγηση τους καθώς και στη γνώση όλων μας περί ιεραρχίας.

Όσο κι αν το θέλουμε, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνία χωρίς ιεραρχία, αφού τίποτα δεν γίνεται να λειτουργήσει χωρίς αυτήν, θα ήταν σαν να ισχυριζόμασταν ότι όλοι οι επιβάτες ενός αεροπλάνου πρέπει να περάσουν, ο κα­θένας με τη σειρά του, από το τιμόνι του αεροσκάφους, αφού το αε­ροπλάνο τούς μεταφέρει όλους στον ίδιο προορισμό!

Αυτή είναι και η έννοια της απάντησης που έδωσε ο φιλόσοφος Πολ Ρικέρ στους φοι­τητές του, το 1968, όταν τον ρώτησαν τι είναι αυτό που νομιμοποιεί τη θέση του σε σχέση με τη δική τους_: «Έχω διαβάσει περισσότερα βι­βλία από σας!».

Οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν και τα παιδιά διδάσκονται. Η ιεραρχία αυτή δεν πρέπει επ’ ουδενί να αμφισβητηθεί με τη δικαιολογία ότι το παιδί δεν νιώθει καλά με τον δάσκαλο ή με τον τρόπο που το αντιμετω­πίζει ο δάσκαλος. Κι ας μην νομίζει κανείς ότι δεν έχω συναίσθηση της πραγματικότητας: αμέτρητες φορές έρχονταν γονείς και ζητούν βεβαιώσεις για να μπορέσουν να αλλάξουν τμήμα στο παιδί τους! Προ­βάλλοντας ο καθένας διαφορετικούς λόγους.

Οι εκπαιδευτικοί έχουν σε γενικές γραμμές πολύ καλή γνώση των παιδαγωγικών και δεν συνηθίζουν να κάνουν διακρίσεις ή να μεταχει­ρίζονται διαφορετικά το κάθε παιδί. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό που οι γονείς μπορούν πλέον να έρχονται σε άμεση επαφή μαζί τους.

Αντί λοιπόν να υπερασπίζονται διαρκώς το παιδί, θα ήταν καλύτερα να μά­θουν να ακούνε τι τους λένε οι δάσκαλοι: θα ανακάλυπταν πιθανότατα ότι το παιδί τους συνεχίζει να έχει συμπεριφορές που πηγάζουν άμεσα από την άσκηση της παιδικής παντοδυναμίας, από την οποία δεν κατά­φεραν να το απαλλάξουν με τη διαπαιδαγώγηση που του άσκησαν.

Έτσι, η καλύτερη στάση που μπορούν να τηρήσουν σε οποιαδήποτε περί- γ πτώση είναι να πάρουν το μέρος του δασκάλου. Διαφορετικά, όχι μόνο θα υπονομεύσουν την ίδια τους τη θέση ως γονιών αλλά και θα απο­τύχουν να προετοιμάσουν σωστά το παιδί για την πραγματικότητα που θα συναντήσει αργότερα.

Γιατί την ημέρα που το παιδί, ενήλικο πια, θα μπει στον κόσμο της εργασίας, θα βρεθεί αναγκαστικά αντιμέτωπο με μια αυστηρή ιεραρχία, και θα πρέπει να είναι προετοιμασμένο. Γι’ αυτό οι γονείς δεν πρέπει να διστάζουν να εφαρμόζουν, από την πολύ μικρή κιόλας ηλικία, τη σωστότερη τακτική για κείνο.

Πηγή: Όρια στην παιδική παντοδυναμία – Αλντό Ναουρί