Toυς θυμόμαστε όλοι στο σχολικό προαύλιο. Αργότερα στον χώρο εργασίας, στις προσωπικές σχέσεις, στις κοινωνικές συναλλαγές μας. Εκείνοι που δεν άντεχαν την απόρριψη. Εκείνοι που όταν δεν γινόταν το δικό τους στο παιχνίδι, έβαζαν τα κλάματα και τις φωνές, απειλώντας τα υπόλοιπα παιδάκια: «Θα το πω στον μπαμπά μου», «H μαμά μου γνωρίζει τον διευθυντή και θα δεις τι θα σου κάνει». Όπου δεν υπάρχουν επιχειρήματα και δίκιο, έρχονται τα «μεγάλα μέσα».
Όλοι θυμόμαστε τις συνομήλικες και τους συνομήλικους που δεν τα έβγαζαν ποτέ πέρα μόνοι τους. Κατά έναν περίεργο τρόπο ήταν πάντα εκείνοι που προσέλκυαν πάνω τους τις περισσότερες παρεξηγήσεις. Ένα δράμα εκτυλισσόταν διαρκώς γύρω τους. Εύθικτοι και αδικημένοι, αιώνια κλαμένοι.
Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν στο δημοτικό, την ώρα του διαλείμματος, έναν άντρα να πλησιάζει ένα παιδάκι της Β’ Δημοτικού και να του λέει απειλητικά : «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; θα σε λιώσω αν ενοχλήσεις ξανά τον γιο μου». Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι εκείνος ο κύριος δεν είχε καν ρωτήσει το άλλο παιδάκι τι είχε συμβεί. Δεν τον ενδιέφερε η δική του εκδοχή. Είχε ακούσει μόνο το δικό του παιδί. Περνώντας του για πάντα το μήνυμα ότι είτε έχουμε δίκιο είτε άδικο, «Σε εμάς δεν τολμά κανείς να μας πάει κόντρα». Αλλοίμονο δηλαδή αν ήσουν η κόρη ή ο γιος του περιπτερά η του ψαρά…Ή ακόμα χειρότερα αν γινόσουν ο στόχος κάποιου και του πληγωμένου εγωισμού του.
Το τραγικό είναι ότι υπάρχουν παιδάκια που άφησαν προ πολλού πίσω τους την ηλικία των 5 των 25 και των 40 και ακόμα λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο. Δεν έχουν μάθει να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους ούτε να παίζουν τίμια. Βάζουν πάντα τα μεγάλα μέσα και φυσικά βάζουν πάντα κάποιον άλλον μπροστά. Χρήση σημαντικών γνωριμιών, δωροδοκίες, ενορχηστρωμένες συκοφαντίες, εκφοβισμοί , εκδικητικά σχέδια εξόντωσης…
Κρυμμένοι στο λαγούμι τους, σκέφτονται πως μπορούν να πάρουν την γλυκιά ικανοποίηση ότι σου έδωσαν ένα καλό μάθημα. Την ικανοποίηση ότι έχουν εκείνοι την τελευταία λέξη. Ότι δεν έπρεπε να τα βάλεις ποτέ μαζί τους.
Αυτά τα παιδάκια, δυστυχισμένα και ελάχιστα δημοφιλή και τότε και τώρα, έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την συμπεριφορά τους. Δεν πρέπει να απορούν αν οι άνθρωποι αποφεύγουν την παρέα τους και γιατί όσοι την δοκίμασαν το έχουν μετανιώσει.
Όμως, στα μάτια μου αξίζουν επιείκεια και έχουν κάποια ελαφρυντικά διότι το βάρος της δυστυχίας τους είναι ασήκωτο. Προφανώς, έχουν μεγαλώσει και τα ίδια με κακοποίηση και εκφοβισμό. Δεν ξέρουν τι σημαίνει καλοσύνη, αγάπη, σεβασμός, συγχώρεση. Κανείς δεν τα βοήθησε να αναπτύξουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα και αυτοεκτίμηση.
Το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης το έχουν οι γονείς. Πως είναι δυνατόν, μια μάνα και ένας πατέρας, πριν βγάλει το σπαθί απ’ το θηκάρι να μην έχει κάνει ποτέ αυτοκριτική και τις ακόλουθες ερωτήσεις;
1) Παιδί μου, πως είναι δυνατόν,πάντα, οι άλλοι να κάνουν κάτι σε σένα και εσύ να μην έχεις ποτέ κάποιο μερίδιο ευθύνης σε όλο αυτό;
2) Μήπως έχω και εγώ ευθύνη που δεν έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι μόνη/ος και με άλλο τρόπο την ζωή σου;
Το μεγαλύτερο εφόδιο που μπορεί να σου δώσει ο γονιός σου δεν είναι να «καθαρίζει» για λογαριασμό σου και να σε μυήσει στην τέχνη της σύγκρουσης. Ούτε να σε δικαιολογεί πάντα. Το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να σε διδάξει είναι να τα βγάζεις πέρα μόνος σου και να μη το βάζεις στα πόδια.
Να κοιτάς τους ανθρώπους στα μάτια. Να παραδέχεσαι και τα δικά σου λάθη. Να μπορείς να μπεις στην θέση του άλλου πριν τον κατασπαράξεις. Να δέχεσαι την αλήθεια ή την αποτυχία χωρίς να πιστεύεις ότι ήρθε το τέλος του κόσμου ή της δικής σου αξίας. Σημασία δεν έχει να κερδίζεις όλες τις παρτίδες της ζωής αλλά να μην σε ακολουθεί για πάντα η ρετσινιά του «ζαβολιάρη».
Πηγή Χριστίνα Βλαχοπούλου Ψυχοθεραπευτρια, Συμβουλευτική Ψυχολόγος BSc, MSc
