Τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά το να μην διορθώνει κάποιος τα λάθη του είναι…μεγάλο λάθος. Η Patrice Karst στο βιβλίο της The Single Mother’s Survival Guide, μας επισημαίνει μερικά από τα πιο συχνά λάθη που κάνουν οι χωρισμένες μαμάδες.
Το ότι μια γυναίκα έχει χωρίσει δε σημαίνει ότι δεν μπορεί να μεγαλώσει το παιδί της το ίδιο καλά με μια παντρεμένη μαμά. Σίγουρα χρειάζεται διπλή προσπάθεια για τα πάντα, αλλά το πιο δύσκολο σε αυτήν την περίοδο της απώλειας είναι να «χτίσει» με τα παιδιά της μια ισορροπημένη και αρμονική σχέση. Ανεξάρτητα πάντως με το πόσο προσεκτική είναι με την ανατροφή των παιδιών τους, συχνά πέφτει σε κάποια λάθη.
Να μερικά από τα πιο συνηθισμένα.
Λάθος 1: Λέμε ψέματα στα παιδιά (ή κρύβουμε την αλήθεια)
Πρόκειται ίσως για το πιο συχνό λάθος. Συνήθως οι χωρισμένες μαμάδες από ενοχές αρνούνται να συζητήσουν τους (αληθινούς) λόγους του χωρισμού τους, είτε με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά είναι πολύ μικρά για να καταλάβουν, είτε για να μην τα εμπλέξουν σε δυσάρεστες καταστάσεις. Έτσι τα παιδιά συνήθως μένουν έξω από την σκληρή διαδικασία που λέγεται διαζύγιο, αλλά και «έξω» από τα αληθινά συναισθήματα των γονιών τους. Ωστόσο όταν ένα παιδί καταλάβει τις αληθινές αιτίες χωρισμού θα νιώσει διπλά προδομένο. Και το κυριότερο; Θα κλονιστεί η σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μητέρας και παιδιού.
Λάθος 2: Δεν περνάμε αρκετό ποιοτικό χρόνο με τα παιδιάΗ αλήθεια είναι πως μια χωρισμένη μαμά εκτός από δουλειά και οικογένεια, έχει αναλάβει και τις ευθύνες ενός ολόκληρου σπιτικού. Το να ασχοληθεί και με τα συναισθήματα των παιδιών της αποτελεί για εκείνη μια ακόμη βαριά δουλειά, όταν μάλιστα έχει να αντιμετωπίσει τις διαδικασίες ενός χωρισμού και το τραύμα μιας εγκατάλειψης. Ίσως πάλι να νιώθει συναισθηματικά ανήμπορη ώστε να ασχοληθεί με τα συναισθήματα των παιδιών της. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Αυτό που θέλουν τα παιδιά δεν είναι τόσο η εμπλοκή τους στη διαδικασία του χωρισμού αλλά κάποιος να ακούσει και την δική τους φωνή. Τα παράπονά τους, τις ανησυχίες και τους φόβους τους. Αφιερώστε τους λοιπόν λίγο από το χρόνο σας και απλώς…ακούστε τα
Λάθος 3: Τα αντιμετωπίζουμε ως «κολλητούς»
Οι περισσότερες γυναίκες όταν χάνουν έναν σύντροφο χάνουν κι ένα φίλο, έναν ενήλικο άνθρωπο που (καλώς ή κακώς) μέχρι τώρα μοιράζονταν μαζί τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους. Προσοχή. Τα παιδιά δεν είναι φίλοι μας και ούτε αντικαθιστούν ένα ενήλικο άτομο. Δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να τα φορτώνουμε με τις δικές μας ευθύνες ή τα δικά μας προβλήματα, ιδιαίτερα αν είναι μικρά ή στην εφηβεία. Άλλωστε ούτε τα ίδια το θέλουν. Ειδικά τα νήπια που βλέπουν τη ζωή ή μαύρη ή άσπρη και δεν μπορούν ακόμη να διακρίνουν τις υπόλοιπες αποχρώσεις της. Θέλουν τη μαμά να τα προστατεύει, να τους βάζει όρια και κανόνες στους οποίους «θέλουν» να υπακούσουν.
Λάθος 4: Δεν βάζουμε όρια και κανόνες
Αυτό το ξέρουν και η μαμάδες που νομίζουν πως έχουν το πάνω χέρι στην οικογένεια. Οι μπαμπάδες όσο χαλαροί ή απόντες κι αν είναι ξέρουν να τηρούν τους κανόνες στην οικογένεια. Όταν όμως ο μπαμπάς αποσυρθεί από την «ομάδα», οι μαμάδες αποφεύγουν να πάρουν την σκυτάλη με το άλλοθι πως δεν μπορούν να είναι «σκληρές» με τα παιδιά. Κι όμως η αδυναμία μιας μαμάς να βάλει όρια και να θέσει κανόνες στο σπίτι θα γυρίσει μπούμερανγκ για την ίδια. Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά είναι τα πλέον χειριστικά πλάσματα. Και ένα διαζύγια δεν τα αλλάζει!
Λάθος 5: Αποφεύγουμε να ζητήσουμε βοήθεια από ειδικό
Πολλές μαμάδες μετά το σοκ ενός διαζυγίου, διατείνονται παντού για το πόσο καλά νιώθουν οι ίδιες και τα παιδιά τους. Αν νιώθετε υποχρεωμένες να πείσετε τους άλλους για τα ευεργετικά αποτελέσματα του διαζυγίου, τότε μάλλον βρίσκεστε ακόμη στο πρώτο στάδιο της άρνησης. Φυσικά το να απευθυνθούμε σε κάποιον ειδικό είναι πάντα προσωπική υπόθεση. Και αν νιώθετε ότι διαχειρίζεστε τα συναισθήματα σας σωστά, μάλλον δεν έχετε ανάγκη από ειδικό. Μην ξεχνάτε όμως και τα συναισθήματα των παιδιών σας!
Λάθος 6: Δίνουμε στα παιδιά μας αρνητική εικόνα για τον πατέρα τους
Κάποιες φορές άθελα μας κάποιες φορές από πρόθεση, μεταφέρουμε στα παιδιά μια αρνητική εικόνα για τον πατέρα τους. Ίσως φταίει, ίσως νομίζετε ότι φταίει, ίσως φταίτε και οι δύο. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που μοιραστήκατε πολλά μαζί και βέβαια συνεχίζετε να μοιράζεστε. Αφήστε το παιδί να αποκτήσει δική του άποψη!
Πηγή Ελένη Χαδιαράκου
