Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι στον κόσμο που φοβούνται τόσο πολύ πως θα αποτύχουν, που αρνούνται έστω να δοκιμάσουν κάτι που θα τους οδηγήσει στην επιτυχία.
Ο φόβος της αποτυχίας είναι τόσο εξουθενωτικός που το άτομο οδηγείται στην πλήρη απραξία, παραιτείται από τα όνειρα και την επίτευξη στόχων, με αποτέλεσμα να χάνει τον προσανατολισμό και το λόγο ύπαρξής του.
Φανταστείτε να μη μπαίνατε ποτέ στον κόπο να προσπαθήσετε, μήπως και αποτύχετε ή ακόμα χειρότερα, φανταστείτε να γνωρίζετε ότι ο εαυτός σας είναι το εμπόδιο και ο μόνος υπεύθυνος, που σας οδηγεί κατευθείαν στην αναπόφευκτη αποτυχία της αδράνειας.
Η φοβία αυτή υφίσταται και μπορεί να καταστρέψει -αν όχι όλη- ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας. Πολλές φορές η διαδικασία της αυτοκαταστροφής επιτελείται υποσυνείδητα, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι:
Είχαμε μεγάλες προσδοκίες και όνειρα που ενώ είχαν μπει σε μία σειρά, τώρα μοιάζουν μακρινά, άπιαστα και ακατόρθωτα.
Δεν είμαστε σίγουροι για το πότε και το γιατί, απλά σταματήσαμε να νοιαζόμαστε ή να προσπαθούμε για τα ιδανικά μας.
Ενώ θυμόμαστε τον εαυτό μας να υποστηρίζει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα, τώρα συμβιβάζεται με την οδυνηρή σκέψη της αδυναμίας και της ματαιότητας. Πότε και γιατί έγινε αυτή η αλλαγή;
Δε δοκιμάζουμε τα όρια και τις δυνατότητές μας και προτιμάμε να καταβάλλουμε το ελάχιστο της προσπάθειας.
Στη δουλειά μας δε κάνουμε τίποτα παραπάνω από αυτό που μας είπαν ότι πρέπει να κάνουμε. Ακολουθούμε το ρεύμα και συμβιβαζόμαστε με μετριότητες που δε μας αρμόζουν, με τη δικαιολογία ότι αυτό κάνουν όλοι.
Λέμε στον εαυτό μας: “Αν είχα μια δουλειά που αγαπάω και μου αρέσει, θα έδινα όλο μου το είναι σε αυτή”. Αν δεν έχουμε, όμως, τα κότσια να τη βρούμε πρώτα και να προσπαθήσουμε για την απόκτηση και διατήρησή της, πώς θα δώσουμε το 100% του εαυτού μας σε αυτή;
Πιστεύουμε ότι δεν έχουμε κάποιο ταλέντο. Για να πούμε την αλήθεια, το αν έχουμε ή όχι κάποιο ταλέντο ή υψηλότερο δείκτη IQ από κάποιον άλλο, δε παίζει τόσο σημαντικό ρόλο, όσο η πρόθεση και το κουράγιο να ρισκάρουμε και να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.
Βρίσκουμε συνεχώς δικαιολογίες για αναβολές. Φυσικά, δε μας αρέσει ο όρος “δικαιολογία” και τον βαφτίζουμε “λόγο”. Πάντα υπάρχουν λόγοι να μη κάνουμε κάτι. Αυτό που χρειάζεται είναι να βρούμε λόγο να το κάνουμε και αυτό εξαρτάται πάντα από το ποσοστό της λογικής που πιστεύουμε ότι εμπεριέχει ο φόβος που μας αδρανοποιεί. Το μεγαλύτερο μέρος του φόβου είναι στη φαντασία μας. Επομένως, αν καταφέρουμε να επιστρατεύσουμε τη λογική, θα έχουμε ήδη κερδίσει μια κίνηση στη σκακιέρα της δράσης.
Δε μας αρέσει ο εαυτός μας και η ζωή μας. Δεν είναι ότι μισούμε τον εαυτό μας απλά δε μας εντυπωσιάζει. Έχουμε βολευτεί στο να μη προσπαθούμε και να αποφεύγουμε καταστάσεις, που μπορούν να ταράξουν τα νερά της μέτριας ζωής που έχουμε συνηθίσει να ζούμε. Κακό πράγμα η συνήθεια.
Νιώθουμε χαμένοι, χωρίς σκοπό και προορισμό. Από τη μια έχουμε κολλήσει και δε ξέρουμε που πηγαίνουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε στη ζωή μας, από την άλλη γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο χρόνος περνάει και πρέπει να προχωρήσουμε.
Κάνουμε κύκλους, οι οποίοι φυσικά δεν οδηγούν σε καμία κατεύθυνση. Η αλλαγή κατεύθυνσης στη ζωή προϋποθέτει να ρισκάρεις να κάνεις λάθος, να αποτύχεις ή να χάσεις όσα έχεις ως τώρα για να αποκτήσεις αυτό που θες και να φτάσεις εκεί που ονειρεύεσαι.
Κάνουμε κύκλους γιατί έτσι νιώθουμε ασφαλείς και προστατευμένοι. Φοβόμαστε το άγνωστο γιατί δε το γνωρίζουμε και νιώθουμε εκτεθειμένοι. Μεγάλη ειρωνεία, αν σκεφτούμε ότι ισχύει το αντίστροφο.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα από τη κάλπικη ασφάλεια της στασιμότητας. Το ρολόι της ζωής δε σταματάει και δεν υπάρχει κανένας λόγος να χάνουμε τον πολύτιμο χρόνο που μας έδωσε.
