Κι αν αφαιρέσεις ρούχα, φτιασίδια, μάσκες, τι μένει; Οι άνθρωποι που επιλέγεις και σε επιλέγουν κάθε μέρα. Αυτό μένει στο τέλος. Δυο λόγια συμπονετικά κι άλλοτε μαχαίρια να κάνουν βόλτες στο κεφάλι σου για ώρες, ίσως μέρες. Λόγια των εκλεκτών, εκείνων που συγκατοικείτε στις ζωές σας από χρόνια γιατί η δική σας διαδρομή δεν έχει πόρτα εξόδου.
Άλλους τους ξέρεις από παιδιά. Μοιραστήκατε τις ίδιες γρατζουνιές, τις ίδιες φαφούτικες φωτογραφίες, τις ίδιες γνώριμες γειτονιές. Μυρωδιές, γέλια και κλάματα έγιναν αλυσίδες που σας κρατούν κοντά όσο κι αν άλλαξαν οι ενήλικες διαδρομές. Το παρελθόν έχει δική του δύναμη πάνω σας. Αντί τα χρόνια να φθίνουν τους δεσμούς, τους κρατούν αλώβητους από παραξενιές κι εξελίξεις.
Άλλους τους γνώρισες μετέπειτα. Με τσιγάρα βαριά και ποτά μπερδεμένα στα χέρια. Κλώτσησες τους ενδοιασμούς και τις δεύτερες σκέψεις και τους άφησες να δουν κάτι δικό σου μέσα απ’ τις χαραμάδες. Το ίδιο έκαναν κι αυτοί. Σου άνοιξαν δρόμο να περπατήσεις πλάι τους, να δεις κι έναν άλλο κόσμο πέρα απ’ το δικό σου. Δεσμοί αλλιώτικοι, πιο συνειδητά φτιαγμένοι από το ώριμο της ηλικίας.
Κι έπειτα όσα σας βρήκαν μαζί. Χαρές και λύπες. Νίκες κι αποτυχίες έπλεκαν κάθε μέρα λίγο απ’ το κουβάρι των κοινών σας αναμνήσεων. Ένα τηλέφωνο στα άγρια μεσάνυχτα, μια κουβέντα καθησυχαστική, ένα «εγώ είμαι εδώ» κι ένα «μη φοβάσαι». Κι ύστερα μπράβο, συγχαρητήρια, το αξίζεις και μάτια χαμογελαστά να χαίρονται με τα καλά της ζωής σου. Αϋπνίες, λαχτάρες, έγνοιες, δανεικά κι αγύριστα, συμβουλές κι εκείνο το εκνευριστικό «στα ‘λεγα εγώ». Μούτρα για τόσο όσο και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Βλέπεις, οι φίλοι έχουν πάντα δίκιο. Ακόμη κι εκείνες τις φορές που χτυπιέσαι πως έχουν άδικο, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου να σου τρίψει στα μούτρα τη σοφία τους. Όσο κι αν εκνευρίζεσαι, χαίρεσαι που έχεις δίπλα σου ανθρώπους που καθημερινά σου επιβεβαιώνουν πως αξίζουν να υπάρχουν και να υπάρχεις στη ζωή τους.
Όπως όλες οι σχέσεις έτσι κι αυτή θέλει δουλειά, ίσως την περισσότερη. Δεν είναι γονείς οι φίλοι να ανέχονται τα πάντα σου, ούτε σχέσεις ερωτικές να σηκώνουν νάζια, πείσματα και κέρατα. Οι φιλίες είναι αλισβερίσια που υπακούν σε λόγους τιμής και σταράτες κουβέντες. Δίχως ψέματα, υποκρισίες και καλλωπισμούς. Ωμές κουβέντες για γερά στομάχια, γνήσιο ενδιαφέρον, θάρρος και θράσος. Το φίλο αν τον αγαπάς πρέπει να τον πονέσεις. Τον φίλο αν τον αγαπάς πρέπει να τον χαϊδέψεις. Να ξέρεις τι θέλει χωρίς να χρειαστεί να στο ζητήσει και το ίδιο να κάνει κι εκείνος.
Καθρέφτης ο ένας στη ψυχή του άλλου. Εκείνος θα σου πει όσα δεν τολμάς να ξεστομίσεις κι εσύ θα ακούσεις όσα δε λένε τα χείλη του. Έχει κάτι από μαγεία αυτή η σχέση. Δεν ακολουθεί τη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων. Εκεί που πάει να τελειώσει, αρχίζει πάλι απ’ την αρχή. Ρουτινιάζει, βαλτώνει, κουράζει και τροφοδοτείται απ’ την ίδια την ενέργεια των ανθρώπων της. Χρησιμοποιεί τα ίδια της τα υλικά για να γίνει σαν καινούρια.
Το πιο δύσκολο κομμάτι της είναι πως εδώ δε χρειάζεται να ξεγυμνώσεις το κορμί σου αλλά το χαρακτήρα σου. Δε χρειάζεται να μιλήσεις. Οι σιωπές κάνουν τις πραγματικές συζητήσεις μεταξύ φίλων. Να νιώθεις άνετα, να αισθάνεσαι ασφάλεια και να μη χρειάζεται να μετρήσεις τις κουβέντες σου πριν τις ξεστομίσεις.
Βάλσαμο στη ψυχή οι φίλοι, φάρμακο σπάνιο και πολύτιμο. Μην το χαραμίζεις.
