Το «Αγάπα με αν τολμάς»μια γαλλική ταινία του 1993 μας έκανε γνωστή την Μαριόν Κοτιγιάρ. Τα «Παιχνίδια της παιδικής ηλικίας» (κατά τον πρωτότυπο γαλλικό τίτλο «Jeux d’ enfants») είναι η ιστορία ενός βασανιστικού, σχεδόν μαζοχιστικού φλερτ, το οποίο αρχίζει στη σκιά του θανάτου για να συνεχιστεί σαν παιχνίδι ζήλιας, ίσως και απόγνωσης, μέχρι την ωριμότητα των δύο θαρραλέων ερωτευμένων παικτών του.
Ενα τσίγκινο κουτί για καραμέλες, σε σχήμα καρουζέλ, πηγαινοέρχεται ανάμεσα στον Ζιλιέν και στη Σοφί. Είναι το τρόπαιο για τον εκάστοτε νικητή, από την εποχή που οι δύο «αντίπαλοι» ήσαν συμμαθητές στο δημοτικό σχολείο μέχρι την τελευταία τους συνάντηση, γύρω στα 35 τους χρόνια.
Το φιλμ ξεκινάει σαν ανάλαφρο δράμα για τη δύσκολη παιδική ηλικία· ο Ζιλιέν (που χάνει τη μαμά του από καρκίνο και έχει ενοχές γιατί πιστεύει πως έχει κι αυτός φταίξει) και η Πολωνέζα Σοφί (που ζει στο περιθώριο λόγω της καταγωγής της) γίνονται φίλοι, παίζοντας ένα παράξενο παιχνίδι θάρρους.
Στο τέλος της παιδικής τους ηλικίας, το οποίο σηματοδοτείται από τον θάνατο της μητέρας του Ζιλιέν, θα πέσουν για ύπνο στο ίδιο κρεβάτι. Εκείνο το βράδυ θα κοιμηθούν… 12 χρόνια και θα ξυπνήσουν φοιτητές. Θα συνεχίσουν το παιχνίδι τους με το ίδιο ανεξήγητο πάθος. Καθώς περνούν τα χρόνια, η ρομαντική κομεντί φαντάζει σαν όχημα που μπαίνει στην ατμόσφαιρα του θρίλερ.
Οι δύο ερωτευμένοι συνεχώς τρέπονται σε άτακτη φυγή όταν έρχεται η στιγμή να παραδεχτούν και να ολοκληρώσουν τον έρωτά τους. Η αιώνια σύγκρουση αρσενικού – θηλυκού μετατρέπεται σε αιώνιο φλερτ, στο οποίο κυριαρχούν το πείσμα και το ανικανοποίητο του παιδιού. Μόνιμο μουσικό μοτίβο για να τη συνοδεύει είναι το «La vie en rose» σε παραλλαγές.
Η σχέση του Ζιλιέν και της Σοφί είναι μια διαρκής άρνηση της επιθυμίας, από φόβο μήπως φθαρεί, και ταυτοχρόνως μια δοκιμασία που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο παράλογη. Ο ανομολόγητος έρωτάς τους είναι μια επεισοδιακή διαδρομή από την τρυφερότητα στην αγριάδα της πρώτης νιότης και στη συνέχεια στην εποχή των συμβιβασμών και της άτακτης υποχώρησης. Στην εποχή, που «έχεις αμάξι που πιάνει τα 200 και εσύ δεν μπορείς να υπερβείς τα 60», όπως λέει κάποια στιγμή ο Ζιλιέν.
Το «Αγάπα με αν τολμάς» είναι σαν μια μικρή οδύσσεια του έρωτα, στην οποία σημασία δεν έχει η Ιθάκη αλλά οι περιπέτειες μέχρι να φτάσεις σε αυτήν. Ενα μακρόσυρτο ερωτικό παιχνίδι, με διαδοχικές παρατάσεις και αναβολές λίγο πριν από το σφύριγμα της λήξης.
Ενας τρελός έρωτας, ο οποίος, όταν φτάνουν τα πράγματα στα όρια, μετατρέπεται σε μίσος. Η ιστορία του Ζιλιέν και της Σοφί περιγράφεται σαν μια αλυσίδα προγραμματισμένων και ατελέσφορων ερωτικών συναντήσεων. «Την τάδε ημέρα του τάδε χρόνου θα ξαναβρεθούμε. Αντέχεις;» υπόσχονται μεταξύ τους, θέλοντας να πειστούν πως η έλξη τους δεν είναι στιγμιαία, αλλά προέρχεται από μια βαθιά επιθυμία. Οι προγραμματισμένες συναντήσεις αραιώνουν και γίνονται σφοδρές συγκρούσεις.
