H εργασία σε φαστφουντάδικο, με χαμηλό μισθό, δεν είναι προσβλητική για την αξιοπρέπεια των νέων. Οι παππούδες τους είχαν μία διαφορετική λέξη για την εργασία αυτού του είδους, Την ονόμαζαν «ευκαιρία». Δεν τους πείραζε ούτε το να εργάζονται με το κατώτατο ημερομίσθιο. Αυτό που δεν θα μπορούσαν να δεχτούν είναι να κάθονται και να συζητούν για τους διαγωνιζόμενους στο Greek Survivor ολόκληρο το Σαββατοκύριακο.
Οι παππούδες σας καταλάβαιναν ότι υπάρχει αξιοπρέπεια στην εργασία επειδή αυτή ισοδυναμεί με ανεξαρτησία. H αλήθεια είναι πως δεν θα είστε ανεξάρτητοι μέχρι να είστε σε θέση να πληρώνετε για το φαγητό, το ενοίκιο, τα ρούχα, το αυτοκίνητο, τη θέρμανση, την ασφάλεια και την εκπαίδευση σας. Και ο μοναδικός τρόπος για να το κατορθώσετε αυτό είναι να βρείτε μία δουλειά, ακόμη και μία δουλειά που μπορεί να λερώνεστε και να μυρίζετε μαγειρικό λίπος.
H δουλειά δεν είναι ντροπή. Αυτό που είναι πραγματικά ντροπή είναι να είστε ένας κηφήνας ή ένας χαραμοφάης.
Υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα της ανόδου στην επαγγελματική και μισθολογική κλίμακα, το να ξεκινήσετε από τον πάτο δεν σημαίνει και ότι θα μείνετε εκεί για πάντα. Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι πραγματικά να ξεκινήσετε, παρά να μένετε κλεισμένοι στο δωμάτιο σας με το στέρεο στη διαπασών, τη στιγμή που οι συμφοιτητές σας είναι στη δουλειά τους εξυπηρετώντας πελάτες.
Av κατορθώσετε να πατήσετε απλώς το πρώτο σκαλί στο χώρο της εργασίας και στη συνέχεια να κάνετε καλά τη δουλειά σας, δεν θα μείνετε για πολύ καιρό τόσο χαμηλά.
Στην Αμερική, οι στατιστικές μαρτυρούν ότι η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων που δούλευαν με τους χαμηλότερους μισθούς, ανέβηκαν σε ψηλότερα επίπεδα μέσα σε λίγα χρόνια. Μια έρευνα έδειξε αξιοσημείωτη επαγγελματική και μισθολογική ανοδική κινητικότητα των πιο χαμηλόμισθων κατά το διάστημα από το 1975 έως το 1991. Σε παρόμοιο συμπέρασμα κατέληξε και το Ινστιτούτο Οικονομικής Πολιτικής των ΗΠΑ, που ανακάλυψε ότι το 60% των χαμηλόμισθων κατά το 1969 σημείωσε ανοδική μισθολογική κινητικότητα έως το 1996.
Πώς; Προσάρμοσαν τον εαυτό τους στις απαιτήσεις της εργασίας. Έμαθαν τις απαραίτητες δεξιότητες, τις συμπεριφορές και τους τρόπους που τους βοήθησαν να σκαρφαλώσουν ψηλότερα στη μισθολογική κλίμακα. Πολλοί άνθρωποι ξεκίνησαν από τα φαστφουντάδικα.
Μία έρευνα στους εργαζόμενους στα φαστφουντάδικα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δουλειές αυτού του τύπου κατόρθωναν να εφοδιάσουν τους ανθρώπους με τις βασικές υπαλληλικές δεξιότητες, κυρίως μάλιστα με αυτές ακριβώς του οι εργοδότες παραπονιούνται πως τόσο συχνά στερούνται οι νέοι που μπαίνουν για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας.
Οι εργαζόμενοι μαθαίνουν πόσο σημαντικό είναι να έρχονται στη δουλειά στην ώρα τους, να παραδέχονται τα λάθη τους, να ακολουθούν οδηγίες, να είναι κόσμιοι στην εμφάνιση και τη συμπεριφορά τους και να έρχονται ανελιπώς στην εργασία χους. Το 94% των εργαζόμενων αυτών είπε ότι έμαθε έτσι να εργάζεται ομαδικά* το 89% είπε ότι έμαθε να τα βγάζει πέρα με τους πελάτες, και το 69% απέκτησε μία πιο ολοκληρωμένη ιδέα για το πώς λειτουργεί μία επιχείρηση.
Ένας εντυπωσιακά μεγάλος αριθμός από αυτούς που ξεκινούν ψήνοντας χάμπουργκερ σε φαστφουντάδικα προάγονται σε όλο και καλύτερες θέσεις και καταλήγουν να απολαμβάνουν τα προνόμια που συνδέονται με την ανάληψη διοικητικών ευθυνών σε μία τόσο απαιτητική επιχείρηση. Ακόμη σημαντικότερο, οι περισσότεροι εργαζόμενοι που περνούν από τα McDonald’s αποκτούν εκείνου του είδους τα προσόντα που τους βοηθούν να βρουν στη συνέχεια καλύτερες δουλειές. Απέχοντας πολύ από το να κρατούν τους εργαζόμενους κολλημένους σε μία ρουτίνα από την οποία δεν μπορούν ποτέ να δραπετεύσουν, τα McDonald’s λειτουργούν ως ένα de facto πρόγραμμα επαγγελματικής εκπαίδευσης, καθώς διδάσκονται βασικές αρχές για να αντεπεξέλθει κάποιος στην εργασία του.
Στο βιβλίο της «No Shame in my Game», η καθηγήτρια του Χάρβαρντ, !Catherine Newman, περιγράφει την αποφασιστική και θετική επιρροή που είχαν στη ζωή και τις συμπεριφορές Τ(ον φτωχών εργαζόμενων στο Χάρλεμ τέτοιου είδους δουλειές. Ανακάλυψε στην έρευνα της πως οι έφηβοι που εργάζονταν σε φαστφουντάδικα σχημάτιζαν ομάδες συνειδητοποιημένων ατόμων, τα μέλη των οποίων ήταν στενά συνδεδεμένα και τα άτομα αυτά προσκολλούνταν σταθερά στη δική τους έννοια για την αξιοπρέπεια.
Και η Newman τονίζει: «Οι παλιότεροι μάνατζερ βοηθούν τα νέα παιδιά να κατανοήσουν ότι έχουν πια περάσει από την άλλη πλευρά εκείνου του ορίου που τα διαχωρίζει από όσους δεν εργάζονται. Και το όριο αυτό είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας».
του CHARLES J. SYKES από το βιβλίο 50 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ TA ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
