Η διατήρηση του ελέγχου σε μια σχέση φαίνεται να είναι κεφαλαιώδους σημασίας για ορισμένους. Με απίστευτο ζήλο, αναζητούν άτομα που, προκειμένου να μη χαλάσουν τη σχέση, επιτρέπουν στους εαυτούς τους να εξουσιάζονται. Στα άτομα αυτά η ανάγκη να διεκδικήσουν την αυτονομία τους παραχωρεί τη θέση της στην τακτική της ελάχιστης αντίστασης. Είτε είναι υπερβολικά ανασφαλή είτε απλώς πολύ αδύναμα, παραιτούνται από την ατομικότητά τους.

Η τραγωδία, εν προκειμένω, είναι ότι όσο περισσότερο επιτρέπουμε στους άλλους να μας εξουσιάζουν τόσο περισσότερο χάνουμε την επαφή με αυτό που είμαστε και με το τι έχουμε δικαίωμα να περιμένουμε. Από τη στιγμή που θα χάσουμε τον προσανατολισμό μας, ο δρόμος για να ξανακερδίσουμε την προσωπικότητά μας είναι στην καλύτερη περίπτωση ανηφορικός, ιδιαίτερα όταν έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι το ‘χει η μοίρα μας να υποτασσόμαστε στη θέληση των άλλων. Η αλήθεια όμως είναι ότι σε κανέναν δε δίνεται η ζωή για να την παραχωρεί κατόπιν διαταγής. Και το να λέμε ότι το κάνουμε αυτό στο όνομα της αγάπης αποτελεί πλήρη διαστρέβλωση της λέξης.

Οι περισσότεροι από εμάς μαθαίνουμε από νωρίς να δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στα μηνύματα που λαμβάνουμε από τους άλλους παρά από μέσα μας.
Μας προτρέπουν να αγνοούμε τις δικές μας ανάγκες και επιθυμίες και να ζούμε σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων.

Nathaniel Branden (Καναδός ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας, 1930-)

Leo Buscaglia Γεννημένοι να αγαπάμε εκδ. Λιβάνης