Μια συμβολική ιστορία-παραμύθι, με ήρωες επιλεγμένους από τον κόσμο των ζώων, που φέρνει στο νου όλα τα αληθινά γεγονότα, όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο Φωκίων το ελάφι, ζει σε μια χώρα που υποφέρει από τη βία των αρχόντων της. Σύντομα θα καταλάβει πως την ελευθερία δεν την κερδίζεις μόνος σου, μιας και η ελευθερία δεν είναι μόνο για λίγους, αλλά για όλους!

Απόσπασμα από το βιβλίο

– Εμείς ξεκινήσαμε! Ο Λευτέρης -ναι- ήταν περήφανος.

– Εμείς ξεκινήσαμε! ξανάπε.

Κι άρχισαν να τρέμουν τα φίδια κι οι σαύρες απ’ το φόβο τους! συνέχισε. Και ήταν -ναι!- περήφανος ο Λευτέρης. Ο Ιάκωβος σάστισε:

– Μπράβο σας!

– Κι εμείς που μόλις τώρα αρχίσαμε την προσπάθειά μας να σας βοηθήσουμε. Το χελιδόνι φοβήθηκε πως τώρα κανείς δε θα το χρειαζόταν.

– Μα δε θα μπορούσατε να βρείτε πιο κατάλληλη στιγμή! Τώρα είναι που χρειαζόμαστε τη βοήθεια όλων! το καθησύχασε ο σπουργίτης.

– Συμφωνώ κι εγώ! Μια μικρή μονάχα αλλαγή θα γίνει στο σχέδιό μας. Μια ευχάριστη αλλαγή! χαμογελούσε ο σκίουρος. Λευτέρη, εξακολουθώ να θέλω να τραβήξω φωτογραφίες!

– Από φωτογραφίες, όσες θες! Έλα μαζί μου!

Ο σπουργίτης φτερούγισε προς την πολιτεία. Τα μερμήγκια είχαν γεμίσει όλη την πλατεία. Παντού μερμήγκια τραγουδούσαν, φώναζαν, ύψωναν σημαίες και πλακάτ.

«Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α  Γ Ι Α  Ο Λ Ο Υ Σ» ο σκίουρος διάβασε ένα.

«Ο Χ Ι  Π Ι Α  Α Λ Λ Η  Τ Υ Ρ Α Ν Ν Ι Α» συλλάβισε ένα άλλο το χελιδόνι δίπλα του.

Ο σπουργίτης ήταν όλο καμάρι. Πλησίασε πιο κοντά στους άλλους δύο. Είχε μεγάλη φασαρία και ήθελε να τον ακούσουν.

– Τα μερμήγκια πρώτα ξεκίνησαν τον αγώνα! τους φώναξε. Το χελιδόνι απόρησε:

– Τα μερμήγκια!

– Και γιατί κλείστηκαν μέσα σ’ αυτό το κτίριο; ρώτησε ο σκίουρος.

– Είναι το πιο μεγάλο σχολειό της χώρας! Γι’ αυτό κλείστηκαν εδώ. Επειδή τα γράμματα δεν αντέχουν την καταπίεση! Όμως, θα σας τα πει πιο καλά ένα απ’ αυτά τα μερμήγκια. Οποιοδήποτε απ’ αυτά.

Ο σπουργίτης έγνεψε σ’ ένα μερμήγκι που περνούσε δίπλα τους.

– Μπήκαμε εδώ μέσα κι αποφασίσαμε να μη βγούμε παρά μονάχα με βία, αν δε μας ξαναδώσουν τη λευτεριά μας. Ήταν καιρός να δώσουμε ένα μάθημα σε όλα τα φίδια και στις σαύρες, σε όλους τους ποντικούς! τους εξήγησε αυτό.

– Καλά και τι περιμένετε πως θα πετύχετε; ρώτησε το χελιδόνι.

– Να σου πω εγώ! είπε ένα άλλο μερμήγκι που ήρθε και στάθηκε δίπλα τους. Ελπίζουμε πως έτσι θα κάνουμε τους συμπατριώτες μας να νικήσουν το φόβο τους και να ενωθούν μαζί μας. Να ξεσηκωθούμε όλοι και να απαιτήσουμε λευτεριά και δικαιοσύνη.

– Και δε φοβάστε;

Ο σκίουρος έβλεπε κάπως μικρό το μερμήγκι για έναν τόσο μεγάλο αγώνα. Εκείνο έδειξε πίσω απ’ τα κάγκελα που περιτριγύριζαν τον τοίχο του μεγάλου κτιρίου:

– Δείτε εκεί έξω!

Φίδια, σαύρες, ποντικοί με όπλα, με κράνη και με σκοτεινά, ολοσκότεινα πρόσωπα στέκονταν και κοιτούσαν τα κλεισμένα μερμήγκια. Κάτι κρύο, παγωμένο, πέρασε πάνω απ’ τα πούπουλα του χελιδονιού. Κάτι κρύο, παγωμένο, άγγιξε τη γούνα του σκίουρου.

– Ναι, φοβόμαστε! συνέχισε το μερμήγκι. Όμως, πρέπει να νικήσουμε αυτόν το φόβο. Το άλλο μερμήγκι πλησίασε τα κάγκελα:

– Κι έπειτα, δες! Δες εκεί πίσω. Πίσω απ’ τα φίδια, πίσω απ’ τα ποντίκια υπάρχουν όλοι εκείνοι που μας συμπαραστέκονται. Βουβά τώρα. Πιο ζωντανά σε λίγο. Κοντεύουμε να τους πείσουμε.

– Ναι, πρέπει κάτι να κάνουν! φώναξε ο σκίουρος κι η φωτογραφική μηχανή υψώθηκε στο μάτι του.

Ένα μερμήγκι με ένα πανό που έγραφε «Λ Ε Υ Τ Ε Ρ Ι Α  Σ Ε  Ο Λ Ο Υ Σ» πέρασε μπροστά απ’ το φακό και καθρεφτίστηκε μέσα του.