Πνίγεσαι.

Το ξέρω, το καταλαβαίνω, το νιώθω.

Νιώθεις άπειρα χέρια να κρατούν σφιχτά το λαιμό σου και να φλερτάρουν με την ανάσα σου… Να την εμποδίζουν να βγει, να την καταπιέζουν.

Και μαζί με αυτή κι εσένα.

Ζόρια τραβάς, παραδέξου το. Όχι με κάποιον συγκεκριμένα, αλλά με όλους τους.

Όλοι αυτοί που υπάρχουν στη ζωή σου, πάντα κάτι θέλουν. Κάτι σου ζητούν κι εσύ το δίνεις.

Πάντα το δίνεις δίχως να υπολογίζεις αν μπορείς, αν ευκαιρείς, αν θέλεις, βρε αδερφέ! Είσαι πάντα εκεί. Το καλό παιδί, το φιλότιμο, το καταδεκτικό, το πρόθυμο.

Σκατά στα μούτρα σου!

Πότε νοιάστηκες για τον εαυτό σου; Πότε μέτρησες τις δυνάμεις σου και τόλμησες να πεις “όχι”;

Μια ζωή θαμμένη στα “ναι”. Πάντα για τους άλλους και ποτέ για σένα.

Και δε φταίνε εκείνοι. Δικό σου όλο το φταίξιμο, δική σου η ευθύνη.

Ποιος θα νοιαστεί για σένα αν δεν είσαι εσύ που θα το κάνεις;

Ποιος θα υπολογίσει πόσα αντέχεις, πόσα θέλεις, πόσα μπορείς;

Κανείς… Απολύτως κανείς, όσο κι αν σε νοιάζεται.

Γιατί όπως οφείλεις να φροντίσεις και να νοιαστείς εσύ τον εαυτό σου, κανείς άλλος δε θα το κάνει.

Μη σκορπάς χάρες και θελήματα. Μη μοιράζεις αλόγιστα τα “ναι” σου κόντρα σε όσα επιθυμείς.

Δε σου αξίζει τέτοια πίεση, τέτοιο άγχος, τέτοια ζωή.

Σου αξίζει να λες και όχι.

Σου αξίζει να επιλέγεις, να ακούς τις επιθυμίες σου, να τις σέβεσαι.

Να σε σέβεσαι!

Ξέρω. Θα μου πεις πως ο άνθρωπος δεν είναι μοναχικό ον. Πως έχει ανάγκη την επαφή του με τους άλλους. Θα μου πεις πως οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν το δούναι και λαβείν. Συνεπώς πως να μην κάνεις και μερικά χατίρια; Πως να μην τρέξεις για εκείνους; Πως να μη ζοριστείς να τα προλάβεις όλα για χάρη τους;

Για σένα, όμως;

Πολλά από όσα σου ζητούν δε σου ταιριάζουν. Δεν τα μπορείς. Δεν τα αντέχεις.

Δεν τα θες γιατί σε πιέζουν κι όμως, τα κάνεις.

Γιατί;

Για την αποδοχή;

Μα τι νόημα έχει να σε αποδέχονται οι άνθρωποι αν δεν είσαι ο εαυτός σου; Τι αποδέχονται από σένα αφού δε σε ξέρουν;

Φαύλος ο κύκλος των άπειρων “ναι” σου.

Μυρίζει δυσφορία, καταπίεση, δυστυχία.

Μάθε να λες και κανένα “όχι”.

Μάθε να υπερασπίζεσαι τα θέλω και τα μπορώ σου.

Μάθε να σε αγαπάς και να σε σέβεσαι. Πρώτα εσύ κι ύστερα όλοι οι άλλοι. Κι αυτό δεν είναι εγωισμός. Δεν είναι αυτοπροστασία. Είναι απλά ο νόμος της ίδιας της ύπαρξης.

Μη φοβάσαι την απόρριψη των ανθρώπων σαν πεις το “όχι”.

Καλύτερα να τρέμεις την αποδοχή σε ένα πρόσωπο που δεν είσαι εσύ.

Αγάπα τον εαυτό σου και προστάτευσέ τον. Και μη νοιάζεσαι για εκείνους που μάθαν μόνο να ζητούν και ποτέ να καταλαβαίνουν.

Δεν τους θέλεις τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου. Δε σου χρειάζονται οι εκμεταλλευτές.

Εκείνοι που θα σε αγαπήσουν αληθινά, θα ξέρουν να δεχτούν και το “όχι” σου. Και θα το χαρούν κιόλας.

Γιατί θα ξέρουν, πως εσύ, ο άνθρωπος που δεν έμαθε ποτέ να λέει “όχι”, κάνεις έστω κι αργά την επανάστασή σου.

Πηγή  Στεύη Τσούτση