Ζούσε μια φορά και έναν καιρό ένας βασιλιάς. Αν και είχε τα πάντα ήταν συνέχεια θλιμμένος. Είχε και έναν υπηρέτη που ήταν συνέχεια πανευτυχής! Κάθε μέρα τραγουδούσε και χαμογελούσε! Στο κεφάτο πρόσωπό του υπήρχε πάντα ένα μεγάλο χαμόγελο και όλη του η ζωή ήταν ήρεμη και ευτυχισμένη.
Μια μέρα ο βασιλιάς τον φώναξε να τον ρωτήσει ποιο ήταν το μυστικό της ευτυχίας του για τί δεν μπορούσε να εξηγήσει πως ένας άνθρωπος ήταν τόσο ευτυχισμένος ζώντας με δανεικά, με μεταχειρισμένα παλιά ρούχα και τρώγοντας περισσεύματα τροφής. Ο υπηρέτης του απάντησε πως δεν είχε κανένα μυστικό γιατί τα είχε όλα! Τροφή,στέγη, τη γυναίκα του, τα παιδιά του και γι’αυτό ήταν πάντα χαρούμενος. Ο βασιλιάς δεν μπορούσε όμως να καταλάβει γιατί ο ίδιος ήταν δυστυχισμένος ενώ είχε τα πάντα σε αφθονία!!!
Την επόμενη μέρα ο βασιλιάς φώναξε ένα σοφό σύμβουλο και του περιέγραψε τη συζήτηση ψάχνοντας να βρει το γιατί? Ο σοφός του απάντησε ότι όποιος δεν είναι στον κύκλο είναι ευτυχισμένος και όποιος είναι στον κύκλο είναι δυστυχισμένος…Ποιον κύκλο? Του 99! Βάλθηκαν λοιπόν να τον βάλουν στον κύκλο για να αποδείξουν τη δυστυχία…
Ετοίμασαν λοιπόν ένα σακί με 99 χρυσά φλουριά και ένα σημείωμα που έγραφε: »Ο θησαυρός είναι δικός σου. Είναι το βραβείο επειδή είσαι καλός άνθρωπος. Απόλαυσέ τον και μην πεις σε κανέναν πως τον βρήκες.» Έδεσαν το σακί στην πόρτα και έφυγαν.
Όταν βγήκε ο υπηρέτης άνοιξε το σακί διάβασε το μήνυμα και έτρεξε γρήγορα μέσα. Η καρδιά του αναρίγησε με τον ήχο από τα νομίσματα! Άρχισε να τα μετράει ένα -ένα…….ήταν μόνο 99!!!! Δεν είναι δυνατόν με λήστεψαν είπε!!! Και από εκείνη την ημέρα ήταν ένας άνθρωπος σκυθρωπός γιατί κάτι του έλειπε το ένα φλουρί και έπρεπε να σταματήσει να είναι υπηρέτης αλλά να αρχίσει να δουλεύει αυτός και η γυναίκα του και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του σε 12 χρόνια θα αποκτούσαν και το εκατοστό φλουρί! Είχε μπει στον κύκλο του 99!
Γι αυτό, μάθαμε πως τάχα η ευτυχία θα έλθει όταν ολοκληρώσουμε αυτό που μας λείπει… Και επειδή πάντα κάτι λείπει, ξαναγυρίζουμε στην αρχή και δεν απολαμβάνουμε ποτέ την ζωή…Τι θα συνέβαινε όμως, αν η φώτιση ερχόταν στις ζωές μας και αντιλαμβανόμαστε, έτσι ξαφνικά, ότι τα ενενήντα εννιά φλουριά μας είναι το 100% του θησαυρού; Οτι δεν μας λείπει τίποτα, κανένας δεν μας έκλεψε τίποτα, το εκατό δεν είναι καθόλου πιο στρογγυλός αριθμός από το ενενήντα εννιά; Οτι αυτό, είναι μόνο μια παγίδα, ένα καρότο που έβαλαν μπροστά μας, για να είμαστε βλάκες, για να σέρνουμε το κάρο, κουρασμένοι, κακόκεφοι, δυστυχείς και συμβιβασμένοι; Μια παγίδα για να μην σταματήσουμε ποτέ να σπρώχνουμε και να μείνουν όλα όπως έχουν. Αιωνίως τα ίδια. Πόσα θα άλλαζαν αν μπορούσαμε να απολαύσουμε τους θησαυρούς μας, έτσι ακριβώς όπως είναι.
Έτσι ακριβώς όπως τους κατέχουμε. Προσοχή όμως. Το να παραδεχτείς ότι το ενενηνταεννιά είναι ο θησαυρός, δεν σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψεις τους στόχους σου. Δεν σημαίνει άραγμα, συμβιβασμός με οτιδήποτε. Γιατί άλλο το να παραδέχεσαι, κι άλλο το να συμβιβάζεσαι.
Χόρχε Μπουκάι, «Να σου πω μια Ιστορία
