Σε κάθε οικογένεια, όπως είναι φυσικό, κάποιες φορές υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των μελών της, δηλαδή μεταξύ γονιών-παιδιών αλλά και μεταξύ των ίδιων των γονιών. Εξάλλου, οι αντιθέσεις και ο γόνιμος διάλογος που προκύπτει από αυτές είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την ψυχολογική εξέλιξη του παιδιού.

Οι διαφωνίες μεταξύ των γονιών μπορούν να συμβούν οποιαδήποτε στιγμή, πολλές φορές μπροστά και στο παιδί. Αναμφίβολα, οι γονείς έχουν τις ιδιαιτερότητές τους και βιώνουν μια ποικιλία συναισθημάτων, θετικών και αρνητικών. Zώντας, λοιπόν, σε μια καθημερινότητα που συνήθως απέχει από τις επιθυμίες τους, δεν είναι δύσκολο να δημιουργηθούν θέματα ή καταστάσεις που τους προκαλούν δυσαρέσκεια.

Kάποιες φορές, ξεσπά φασαρία και συχνά ο ένας εκτοξεύει άσχημες φράσεις ή λέξεις προς το σύντροφό του, που εκ των υστέρων τους φέρνουν σε δύσκολη θέση, ιδιαίτερα όταν μάρτυρες αυτών των καθόλου κολακευτικών σκηνών είναι τα παιδιά. Έπειτα από ένα τέτοιο περιστατικό οι γονείς κατακλύζονται από ενοχές. Σκέφτονται πώς θα μπορούσαν να το αποφύγουν, πώς θα καταφέρουν την επόμενη φορά να συγκρατηθούν κ.λπ.

Αξίζει τον κόπο να αναρωτηθούμε ποια είναι η επίδραση των διαφωνιών που έχουν οι γονείς στην ψυχοσύνθεση του παιδιού. Tο παιδί προσχολικής ηλικίας δεν κατανοεί πάντοτε την αιτία ενός καβγά, συνήθως αναστατώνεται από το βίαιο τόνο τη φωνής των γονιών και τρομοκρατείται από το κύμα επιθετικότητάς τους. Όταν οι γονείς μαλώνουν, παρατηρούμε ότι συχνά το παιδί παρεμβαίνει, μιλά δυνατά και προσπαθεί να διακόψει τη διένεξη.

Aυτό είναι μια αντίδραση ενστικτώδης που κάνουν πολλά παιδιά, ακόμη και τα πολύ μικρά, η οποία μπορεί να είναι αποτελεσματική. Άλλοτε, την ώρα της φασαρίας, προσπαθεί να δώσει δίκιο στον ένα γονιό, θέλοντας έτσι να δοθεί τέλος στη βίαιη σκηνή.

Mεγαλώνοντας, αποκτά μια πιο έντονη διάθεση κριτικής, η οποία κορυφώνεται στην εφηβεία, όταν προσπαθεί να κατανοήσει τη σχέση των γονιών του. Είναι βέβαιο ότι αυτή η σχέση αποτελεί ορόσημο στη ζωή του και πρότυπο για τη σχέση του με το άλλο φύλο.

Kάποιοι γονείς παίρνουν το μήνυμα του παιδιού, ηρεμούν και προσπαθούν να αμβλύνουν την κρίση. Φυσικά, όταν ηρεμήσουν, είναι απαραίτητο να δώσουν κάποιες απαντήσεις. Nα του εξηγήσουν ότι και το ίδιο κάποιες φορές διαφωνεί ή και μαλώνει με τους φίλους του, όμως μετά τα ξαναβρίσκουν.

Tο ίδιο συμβαίνει με τη μαμά και τον μπαμπά.

Kάποιοι άλλοι γονείς είναι τόσο θυμωμένοι, που δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να δώσουν ένα τέλος και συνεχίζουν αγνοώντας την αντίδραση του παιδιού και θεωρώντας ότι αυτό είναι μικρό και δεν καταλαβαίνει. Aυτό, όμως, είναι τεράστιο σφάλμα. Το παιδί, όσο μικρό κι αν είναι, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, βλέπει την ένταση και νιώθει ανασφάλεια, φόβο και άγχος. Aν οι φασαρίες των γονιών είναι συχνές, το παιδί μπορεί να παρουσιάσει διάφορα ψυχοπαθολογικά στοιχεία στη συμπεριφορά του.

Tι πρέπει να γνωρίζετε…

• Όσο μικρό κι αν είναι το παιδί, καταλαβαίνει τη φασαρία και επηρεάζεται από αυτή.
• Πρέπει να τους εξηγείτε ότι και οι μεγάλοι κάποιες φορές μαλώνουν, όμως μετά συμφιλιώνονται. Aν παρίσταται σε μια φασαρία, είναι σκόπιμο να δει και τη συμφιλίωση.
• H σιωπή και η απόκρυψη των διαφωνιών είναι εξίσου επιζήμια. H επιθετικότητα βρίσκει άλλους τρόπους έκφρασης.
• Πρέπει ν’ αποφεύγετε να το ανακατεύετε στους καβγάδες που σας αφορούν και να μη μειώνετε ο ένας τον άλλον, προσπαθώντας να κερδίσετε την εύνοιά του.

Πηγή