Ο άνθρωπος είναι «εγκαταλειμμένος», αφημένος στη δική του πρωτοβουλία. Για να σας δώσω ένα παράδειγμα, που θα σας επιτρέψει να καταλάβετε καλύτερα την «εγκατάλειψη» θ’ αναφέρω την περίπτωση ενός απ’ τους μαθητές μου, που ήρθε να με βρει κάτω από τις ακόλουθες συνθήκες. Ο πατέρας του είχε τσακωθεί με τη μητέρα του και μάλιστα έδειχνε πως είχε κλίση να γίνει συνεργάτης των Γερμανών· ο μεγαλύτερος αδελφός του είχε σκοτωθεί στη γερμανική επίθεση του 1940 κι αυτός ο νέος, με κάπως πρωτόγονα συναισθήματα αλλά και περίσσια γενναιοψυχία, επιθυμούσε να εκδικηθεί το θάνατό του. Η μητέρα του ζούσε μαζί του, πολύ στενοχωρημένη από την ημι-προδοσία του πατέρα του και τον χαμό του πρωτότοκου γιου της, και δεν έβρισκε παρηγοριά παρά σ’ αυτόν τον μικρότερο. [...]

Οι φιλίες αποτελούν ένα σημαντικό και αναπόσπαστο μέρος της ζωής. Είναι όμως γεγονός ότι η φιλία δεν είναι μια εύκολη ή απλή υπόθεση. [...]

ΚΑΘΕ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στα θλιβερά 5/6 της ανθρωπότητας που είναι εκ φύσεως μειονεκτικά, όταν περάσει τα σαράντα είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. Γιατί κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανα­καλύψει πως σε ό,τι αφορά το κεφάλι αλλά και την καρ­διά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν να φτάσουν, γι’ αυτό και αποφεύγει την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Για τον ίδιο λόγο, ο καθένας αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο αξίζει ο ίδιος. [...]

Τα «κόμπλεξ» είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους και εκλαϊκευμένους ψυχολογικούς όρους, που συνηθίζουμε όλοι να χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρίσουμε οποιαδήποτε συμπεριφορά μάς φαίνεται κάπως προβληματική ή ελλειμματική. H λέξη περιέχει και έναν αρνητικό, υποτιμητικό τόνο: «είναι κομπλεξικό άτομο» λέμε εύκολα για κάποιον που μας εκνευρίζει ή δεν μας ταιριάζει η συμπεριφορά του, χωρίς να δείχνουμε την επιείκεια που θα εκφράζαμε σε κάποιον που θεωρούμε ότι έχει ψυχολογικό πρόβλημα. [...]

Η λέξη «μεταφυσική» είναι εμφανώς δύσκολο να προσδιοριστεί. Ορισμένοι ενθαρρύνουν την εντύπωση ότι η μεταφυσική είναι μια μελέτη που «ξεπερνάει» τη φυσική, μια μελέτη αφιερωμένη σε θέματα που ξεπερνούν τις οικείες ανησυχίες του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν και του Χάιζενμπεργκ. Αυτή η εντύπωση είναι λανθασμένη. [...]

Όσο μεγαλώνεις, συνειδητοποιείς το γεγονός ότι δεν μπορείς να κρατήσεις μια φιλία που δεν σου ταιριάζει. Οι φιλίες μας προκύπτουν από μια ποικιλία περιστάσεων. Μπορούν να είναι τόσο απλές και να έχουν τις ρίζες τους σε μια κοντινή απόσταση ή το μοίρασμα παρόμοιων ενδιαφερόντων. Η αντοχή τους μπορεί να είναι σύντομη ή να διαρκέσει μια ζωή. Μερικοί φίλοι περνάνε από τη ζωή μας σχεδόν αθόρυβα ή εισέρχονται και εξέρχονται δραματικά, με πλήρη ένταση. [...]

Για τη δυστυχία υπάρχουν πολλές αιτίες, αλλά σχεδόν όλες πηγάζουν από ό,τι θα μας άρεσε να είμαστε ή να έχουμε, απ’ όλα αυτά που δεν είμαστε ή που θέλουμε. Δηλαδή, η δυστυχία αναδύεται από την επιθυμία. Υποφέρουμε από την επιθυμία να είμαστε άλλοι, να έχουμε άλλα πράγματα, να ζούμε αλλιώς. [...]

Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα που μετέτρεψε τους στοχασμούς του σε πηγή έμπνευσης για τις μελλούμενες γενιές, επικεντρώθηκε ως προς την αναζήτηση της ευτυχίας σε μια ιδέα που συνοψίζεται σε μία μόνο, αλλά πολύπλοκη, λέξη: ευδαιμονία. [...]

Είναι σίγουρα πως οι περισσότεροι από εμάς, ενίοτε φθάνουν σε αδιέξοδα στην προσπάθειά τους να διδάξουν ορισμένα αντικείμενα της βιολογίας. Ίσως αυτό που είναι εντυπωσιακό, είναι πως αρκετές φορές διαπιστώνουμε ότι ο ίδιος τρόπος διδασκαλίας έχει διαφορετικά αποτελέσματα σε διαφορετικούς μαθητές μας. Σε αυτό το αποτέλεσμα, πολλοί παράγοντες συμβάλουν: ο εκπαιδευτικός, το κλίμα της τάξης, το αντικείμενο διδασκαλίας, οι μαθητές. Ας διερευνήσουμε ορισμένες κατηγορίες μαθητών, και ποιές στρατηγικές θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε ώστε να επιτύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. [...]

Θυμάσαι την πρώτη φορά που την ερωτεύτηκες; Καλά κάνεις να τη θυμάσαι, γιατί εκείνη η μοναδική πρώτη φορά διεπόταν, εκτός από αναρίθμητα βέλη με κόκκινες αιχμές, από κύματα θαυμασμού, το ένα πίσω από το άλλο, να σε χτυπάνε με ορμή στην αιμορραγούσα από τα εν λόγω βέλη καρδιά σου. Ήταν εκείνος ο θαυμασμός που καταχώρησε όλα τα ωραία πάνω της μέσα σου, και ήταν τα πάντα πάνω της ωραία, αλλιώς δεν θα ένιωθες την καρδιά σου να πλημμυρίζει από πόθο και μια ακατάσχετη ανάγκη να πας να την μιλήσεις, να την κερδίσεις, να την κάνεις δική σου, δική σου για πάντα. Ο θαυμασμός που ένιωσες για εκείνη ήταν που σου γέμισε το ψυχικό σου ρεζερβουάρ με το απαιτούμενο θάρρος για να κάνεις το πρώτο βήμα που οδήγησε στο πρώτο φιλί. [...]