Ο Αμερικανός Ραλφ Έμερσον (ο οποίος ηγήθηκε του κινήματος του υπερβατισμού στα μέσα του 19ου αιώνα), μιλώντας για ένα απλό αγριόχορτο, είπε ότι πρόκειται για «ένα φυτό του οποίου οι αρετές δεν έχουν ακόμα ανακαλυφθεί». Αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους έχουμε περιφρονήσει σαν αγριόχορτα, επειδή, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, μας φάνηκε ότι δεν άξιζαν την αγάπη και την προσοχή μας.
Οι άνθρωποι με τους οποίους επιλέγουμε να συνδεθούμε είναι προφανώς προσωπικές επιλογές, και έτσι πρέπει να είναι.
Έχω την αίσθηση ωστόσο, ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρων και πολύ λιγότερο περιορισμένος αν εξετάζαμε πιο προσεκτικά τις ταμπέλες και τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να κρατήσουμε αποστάσεις από τους άλλους.
Αν το κάναμε, μάλλον θ΄ανακαλύπταμε ότι αυτές οι βολικές κατηγοριοποιήσεις βασίζονται σε απαρχαιωμένες κασέτες που συνεχίζουν να παίζουν μέσα στο κεφάλι μας.
Στην προσπάθειά μας να εντάξουμε σε κατηγορίες τους ανθρώπους, καταλήγουμε να ελαχιστοποιήσουμε την αξία τους ή να τους αποκλείουμε για λόγους εντελώς αβάσιμους: χρησιμοποιούμε ως κριτήριο την ηλικία, το φύλο, την κοινωνική θέση, την οικονομική κατάσταση, το χρώμα της επιδερμίδας, τη θρησκεία, την εθνικότητα…οτιδήποτε για να κρατηθούμε μακριά από όσους είναι διαφορετικοί από εμάς.
Αυτό, φυσικά, μας απαλλάσσει από τον κόπο να αναπτύσσουμε ανεξάρτητη, αυτόνομη σκέψη και να αξιολογούμε κάθε άτομο ως ξεχωριστή και άξια σεβασμού προσωπικότητα.
Είναι πολύ πιθανό οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που συναντάμε να αξίζουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη προσοχή απ΄όση τους δίνουμε.
Και ποιός ξέρει; Μπορεί να ξαφνιαστούμε ανακαλύπτοντας ότι τελικά δεν είναι αγριόχορτα, αλλά μάλλον λουλούδια, κι εμείς παραλείπαμε να σταθούμε για να τα εκτιμήσουμε….
Στο Γεννημένοι να Αγαπάμε ο Μπουσκάλια μάς εξηγεί ότι το να αγαπάμε είναι μια επιλογή που αποτελεί εναλλακτική λύση στην απογοήτευση, τη μοναξιά και το φόβο αλλά και στην οικονομική κρίση, που σήμερα τόσο έντονα βιώνουμε. Μας ενθαρρύνει να σκεφτούμε, να νιώσουμε και να προχωρήσουμε σε πράξεις που θα κάνουν την αγάπη να ανθίσει. Η προσέγγισή του είναι ζωτικής σημασίας, είτε πρόκειται για ερωτική αγάπη είτε για αγάπη μεταξύ συγγενών, φίλων ή απλών γνωστών.
Αυτό που μας προτείνει είναι κάτι περισσότερο από ένας τρόπος αγάπης – είναι ένας τρόπος ζωής. Το βιβλίο δίνει στον αναγνώστη την ευκαιρία να προβληματιστεί πάνω σε μια σειρά από αυτοτελείς και σημαντικές σκέψεις γύρω από την αγάπη. Ως τέτοιο, μπορεί να διαβαστεί από την αρχή ως το τέλος ή η κάθε σκέψη να μελετηθεί ξεχωριστά.
Επίσης σε όλα τα κεφάλαια του βιβλίου ο συγγραφέας παραθέτει σκέψεις μεγάλων διανοητών της ανθρωπότητας που μέσα από το πέρασμα των αιώνων και την εμπειρία της ζωής καταδεικνύουν το ίδιο αξίωμα:
Η αγάπη, ενώ είναι εγγεγραμμένη στο γενετικό μας κώδικα, πρέπει να διεγείρεται, να σπουδάζεται, να διδάσκεται και να εφαρμόζεται για να έχει πραγματικό νόημα.
Leo Buscaglia «Γεννημένοι να αγαπάμε. Στοχασμοί για την αγάπη»
