Τι αποφεύγουν άνθρωποι που φημίζονται για τον ακλόνητο χαρακτήρα και την πνευματική διαύγεια και την ψυχολογική τους ισορροπία; Σύμφωνα, με το σχετικό βιβλίο της ψυχιάτρου Amy Morin, με τίτλο «13 πράγματα που δεν κάνουν οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι», αυτού του είδους το σθένος «χτίζεται» πάνω σ’ ένα τρίπτυχο που αφορά τον έλεγχο των σκέψεων, των συναισθήματα και της συμπεριφοράς.
Το συγκεκριμένο πόνημα θεωρείται εκτός από «εγχειρίδιο» για «γκουρού» των επιχειρήσεων, των media και της πολιτικής και παγκόσμιο φαινόμενο σε ό,τι αφορά την συμβουλευτική ανθρώπων με επιρροή στον τομέα τους..
Δεν ξοδεύουν χρόνο στην… αυτο-λύπηση.
Αντίθετα, νιώθουν ευγνώμονες. «Το να λυπάσαι τον εαυτό σου είναι αυτοκαταστροφικό. Σε εμποδίζει από το χαρείς μία πλήρη ζωή. Είναι χάσιμο χρόνου, γεννά μόνο αρνητικά συναισθήματα και “πληγώνει” κάθε μορφή σχέσης. Το μυστικό είναι να αποδέχεσαι το καλό στον κόσμο και κάπως έτσι αρχίζεις να εκτιμάς όσα έχεις», γράφει η Morin. Κοινώς, αντικαθιστάς την αυτό-λύπηση με ευγνωμοσύνη. Απλό φαίνεται.
Δεν χαραμίζουν τη δύναμη τους
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν την τάση να χαραμίζουν τις δυνάμεις τους, όταν χάνουν τα σωματικά και συναισθηματικά τους όρια, αναφέρει η συγγραφέας.
«Πρέπει να υπερασπίζεσαι τον εαυτό σου και, όταν χρειάζεται να βάζεις εσύ το όριο. Αν άλλοι έχουν τον έλεγχο των δικών σου πράξεων, αυτό καταστρέφει την αυτοεκτίμηση σου και τις πιθανότητες επιτυχίας των ονείρων και των σχεδίων σου. Είναι σημαντικό να καταγράφεις τους στόχους σου και να εργάζεσαι σοβαρά για την επίτευξη τους», υπογραμμίζει η Morin και μάλιστα ως παράδειγμα προς μίμηση αναφέρει την πανίσχυρη τηλεπαρουσιάστρια (και επιχειρηματία), Όπρα Γουίνφρεϊ. Όπως σημειώνει, «η Όπρα μεγάλωσε έχοντας να αντιμετωπίσει την απόλυτη φτώχεια και τη σεξουαλική κακοποίηση, αλλά επέλεξε να καθορίσει εκείνη τι ήθελε να γίνει στη ζωή, προστατεύοντας τη δύναμη της».
Δεν φοβούνται και δεν προσπαθούν να αποφύγουν τις αλλαγές
Αντίθετα, «αγκαλιάζουν» και υποδέχονται όσα μοιάζουν αναπόφευκτα. Σύμφωνα με τη Morin κάθε αλλαγή στη ζωή μας έχει 5 στάδια: τον προβληματισμό πριν από τη λήψη μιας μεγάλης απόφασης, το να το οραματιστούμε, την προετοιμασία, την υλοποίηση της και τη συντήρηση της στο επιθυμητό σημείο. Το κρίσιμο σημείο είναι το πέρασμα από το ένα στάδιο στο άλλο, αλλά το να αποφεύγουμε τις αλλαγές, μας εμποδίζει να αναπτυχθούμε, να δυναμώσουμε ως χαρακτήρες. «Όσο περισσότερο αναβάλλεις κάτι, τόσο πιο δύσκολο γίνεται», τονίζει, «κυρίως γιατί οι άλλοι θα σε αφήσουν πίσω».
Δεν εστιάζουν σε πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν
Αντίθετα, αφοσιώνονται σε όσα μπορούν να φέρουν εις πέρας. «Μοιάζει τόσο ασφαλές να έχεις τα πάντα υπό έλεγχο, αλλά η ψευδαίσθηση ότι έχεις τη δύναμη να κινείς πάντα τα νήματα, μπορεί να γίνει πραγματικός μπελάς», εξηγεί. Συνήθως, το να προσπαθούμε να κοντρολάρουμε τα πάντα είναι σοβαρή ένδειξη άγχους.
«Αντί να προσπαθήσουμε να ελέγχουμε το άγχος μας, προσπαθούμε να ελέγξουμε το περιβάλλον μας», συνεχίζει. Και εννοείται ότι όταν κινούμαστε στο μέτρο του δικού μας εφικτού δημιουργούμε υπόβαθρο για ευτυχισμένες στιγμές, καλύτερες σχέσεις, νέες ευκαιρίες και επιτυχίες!
Δεν παλεύουν να ευχαριστήσουν τους πάντες
Απλούστατα, δεν γίνεται. Αντίθετα, ξέρουν πότε να λένε «όχι». Συχνά κρίνουμε τον εαυτό μας, βάσει των όσων πιστεύουν οι άλλοι για εμάς, χαρακτηριστικό που καμία σχέση δεν έχει με έναν πραγματικά δυνατό χαρακτήρα. «Είναι χάσιμο χρόνου το να προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους πάντες. Άνθρωποι με αυτό το χαρακτηριστικό είναι ευάλωτοι σε χειριστικές συμπεριφορές», τονίζει. Επίσης, αναφέρει το αυτονόητο: είναι OK να νιώθουν οι άλλοι θυμωμένοι ή απογοητευμένοι μαζί σου. Είναι επίσης ΟΚ το να μην είσαι αρεστός σε όλους. Πέρα από το ότι τα «όχι» μας είναι που μας δίνουν αυτοπεποίθηση.
Δεν φοβούνται να πάρουν “ασφαλή ρίσκα”
Αντιθέτως, προετοιμάζονται για όσα θα έχουν να αντιμετωπίσουν. «Συχνά, οι άνθρωποι φοβούνται να πάρουν ρίσκα: οικονομικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, επαγγελματικά. Αλλά αυτά τα ρίσκα είναι που οδηγούν στη γνώση. «Η έλλειψη γνώσης για το πώς να “ζυγίσεις” μία ριψοκίνδυνη απόφαση, αυξάνει το αίσθημα φόβου», γράφει η Morin. Και πώς προβλέπεις την έκβαση ενός ρίσκου; «Κάνοντας μερικές απλές ερωτήσεις στον εαυτό σου: ποιο θα είναι το δυνητικό κόστος; Ποια τα οφέλη; Πώς όλο αυτό θα με βοηθήσει να πετύχω τον στόχο μου; Ποιες είναι οι εναλλακτικές μου; Πόσο υπέροχο θα είναι, αν επιτευχθεί η καλύτερη εκδοχή αυτού του ρίσκου; Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί και πώς θα μετριαστούν οι συνέπειες; Πόση σημασία θα έχει η απόφαση μου σε 5 χρόνια από τώρα;».
Δεν ζουν στο παρελθόν
… το οποίο είναι «παρελθόν». Ό,τι έγινε – έγινε, κοινώς, και δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει. «Το να “κατοικείς” στα παλιά είναι αυτοκαταστροφικό, σε εμποδίζει από το να χαρείς το παρόν και να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Δεν δίνει λύσεις και μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε κατάθλιψη», λέει, αλλά δεν ξεχνά να τονίσει ότι το παρελθόν μπορεί να γίνει «προνόμιο» μόνο ως μάθημα. Με το να θυμάται κανείς τα γεγονότα και όχι τα συναισθήματα και να αντιμετωπίζει μία κατάσταση με νέα, σοφή οπτική.
Δεν κάνουν τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά
«Προτιμούν να αναλαμβάνουν την ευθύνη και να αλλάζουν τη συμπεριφορά τους. Είναι σημαντικό να καταγράφεις το τι πήγε λάθος, τι θα μπορούσες να είχες κάνει καλύτερα και πως θα το κάνεις διαφορετικά την επόμενη φορά», αναφέρεται στο βιβλίο. Η δύναμη αυτών των ανθρώπων φαίνεται στον αναστοχασμό και στην καταγραφή του λάθους, ώστε να μην επαναληφθεί στο μέλλον.
Δεν δυσφορούν με την επιτυχία των άλλων!
Πανηγυρίζουν μαζί τους! «Αυτού του είδους το συναίσθημα μοιάζει με τον καταπιεσμένο θυμό που κάποτε ξεσπά. Με το να απορροφάσαι – για τους λάθος λόγους – από την επιτυχία ενός άλλου ανθρώπου, κλείνεις τον δρόμο για τη δική σου, αφού η εμμονή σε βγάζει από το δικό σου μονοπάτι. Ακόμη κι αν πετύχεις στη ζωή, μπορεί ποτέ να μη νιώσεις πληρότητα, αφού θα είναι μόνιμα απασχολημένος με το τι κάνουν οι άλλοι. Μπορεί, επίσης, να παραβλέπεις τα ταλέντα σου και να χάνεις τον αξιακό σου κώδικα και τις σχέσεις σου». Δεν έχει άδικο.
Δεν τα παρατάνε με την πρώτη αποτυχία
«Η επιτυχία, συνήθως, δεν έρχεται από τον ουρανό και η αποτυχία είναι πάντα ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσεις. «Πάρτε για παράδειγμα τον Theodor Giesel — γνωστό ως Dr. Seuss — του οποίου το πρώτο βιβλίο απορρίφθηκε από περισσότερους από 20 εκδότες», επιμένει η συγγραφέας. Το να αντιμετωπίζουμε την αποτυχία ως ανεπάρκεια, είναι μάλλον δείγμα μιας αδύναμης προσωπικότητας. To μυστικό είναι στο να αποδέχεσαι μία ήττα, να «αναρρώνεις» και να επανέρχεσαι δυναμικά.
Δεν φοβούνται τις στιγμές μοναξιάς
«Το να βρίσκεις χρόνο για να μένεις μόνος με τις σκέψεις σου, μπορεί να αποδειχθεί μία πολύ δυνατή εμπειρία που βοηθά στην επίτευξη στόχων». Το «οικοδόμημα» μιας δυνατής προσωπικότητας δεν «χτίζεται» μέσα στις ξέφρενες συναναστροφές της καθημερινότητας, αλλά στις στιγμές που είναι κανείς μόνος. «Οι στιγμές που απομονώνεσαι στο γραφείο, αυξάνουν την παραγωγικότητα και είναι οι ίδιες στιγμές που ενώ γίνεσαι δημιουργικός, ταυτόχρονα αυξάνεται η ενσυναίσθηση σου», γράφει μεταξύ άλλων.
Δεν πιστεύουν ότι το Σύμπαν τους χρωστάει…
Το να θυμώνουμε με όλους και με όλα για τις αποτυχίες μας, είναι το εύκολο. Αλλά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν χρωστά σε κανέναν. Τα πάντα κερδίζονται. Η Morin αναφέρει το γνωστό «η ζωή δεν είναι δίκαιη». Το μυστικό είναι να εστιάζουμε στις δικές μας προσπάθειες, να αποδεχόμαστε την κριτική, να αναγνωρίζουμε τα ελαττώματα μας και να μη συγκρίνουμε τον εαυτό και τη ζωή μας, με των άλλων.
Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα
Το θέμα είναι να είμαστε πρόθυμοι και ανοιχτοί στις ρεαλιστικές προσδοκίες και να καταλαβαίνουμε ότι επιτυχία δεν συμβαίνει, έτσι, μέσα σ’ ένα βράδυ.
«Οι αδύναμοι χαρακτήρες είναι ανυπόμονοι. Και συνήθως υπερεκτιμούν τις ικανότητες τους και υποτιμούν το βάθος χρόνου που χρειάζεται μία αλλαγή, αλλά και τα οφέλη που προσφέρει. Γι’ αυτό περιμένουν αποτελέσματα εδώ και τώρα». Είναι σημαντικό, σύμφωνα με την ίδια να μη μας διαφεύγει ο στόχος και να δουλεύουμε – για οτιδήποτε – με επιμονή και με μακροπρόθεσμο πνεύμα. «Ελέγχουμε την πρόοδο μας, κοιτάμε το δάσος και όχι το δέντρο και η επιτυχία είναι σίγουρη», καταλήγει.
