Οι ανάγκες των ανθρώπων που αποτελούν μια ερωτική σχέση,συχνά εμπλέκονται με τέτοιο τρόπο που είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο,όταν οι ανάγκες αυτές έρχονται σε σύγκρουση.Τα όρια γίνονται δυσδιάκριτα και η διαμάχη δε βγάζει πουθενά μιας και δεν έχει εντοπιστεί η λεπτή εκείνη γραμμή που έχει να κάνει με τα δικαιώματα του καθενός.
Συχνοί οι διάλογοι του ενός που υποστηρίζει τη θέση του,και του άλλου που πλήττεται από αυτή τη θέση. Ίσως θα μπορούσε να καθοριστεί αυτή η λεπτή γραμμή με το να καθορίσουμε την έννοια της ανάγκης.
Και θα μπορούσα να αρχίσω από έναν απλό διαχωρισμό που χρησιμοποιείται συχνά και δημιουργεί τεράστια σύγχιση. Δυο εκφράσεις που αρχικά μοιάζουν,αλλά είναι χαώδης η διαφορά τους, δημιουργούν όλη την παρεξήγηση."
Έχω ανάγκη να είσαι έτσι για να είμαι ευτυχισμένος",και "έχω ανάγκη να είμαι έτσι για να είμαι ευτυχισμένος".
Αρχικά οι δυο αυτές εκφράσεις μοιάζουν,αλλά καθόλου δεν είναι έτσι.Αν προσέξει κανείς λίγο καλύτερα,στην πρώτη έκφραση υπάρχει μια απαίτηση και στη δεύτερη ένα αγωνιώδες αίτημα.Η πρώτη έκφραση εμπεριέχει την απαραίτητη προϋπόθεση του ενός για ευτυχία μέσα από την αλλαγή του άλλου.Η δεύτερη έκφραση εμπεριέχει το αίτημα του ενός να υπάρχει.Ίσως αν το δει κανείς από αυτή την οπτική γωνία,η παρεξήγηση να γίνεται πιο φανερή,τα όρια λιγότερο δυσδιάκριτα και η λεπτή εκείνη γραμμή να αρχίζει να χαράσσεται επιτέλους.
Το θέμα είναι αν, το να το δει κάποιος έτσι,είναι τόσο δύσκολο όντως ή όχι.Δε μοιάζει δύσκολο να το εντοπίσει θα έλεγα. Όχι..δε βρίσκεται εκεί η δυσκολία.Η δυσκολία εντοπίζεται στην παραδοχή που θα ακολουθήσει μετά. Όπως στο θυμό ενός παιδιού για το γονιό του,ο θυμός καταπιέζεται ασυνείδητα γιατί υπάρχει ο φόβος των συνεπειών της παραδοχής του θυμού αυτού,έτσι κι εδώ. Αν αποδεχτούμε την ανάγκη, του να είμαστε έτσι όπως θέλουμε να είμαστε,μετά έρχονται οι συνέπειες.
Οι συνέπειες της παραδοχής της αποτυχίας.
Η ζωή γίνεται δύσβατη,επειδή η σχέση παύει να αποτελεί το προσωπικό μας καταφύγιο,όπου εκεί καταφεύγουμε χωρίς την ανάγκη να είμαστε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε,αλλά γίνεται ο κατ’εξοχήν τόπος αλλοτρίωσης του εαυτού μας. Και η σχέση αυτή βιώνεται ως τραυματική,άσχετα αν για διάφορους λόγους αρνούμαστε να αποδεχτούμε κάτι τέτοιο και το απωθούμε.
Οι λόγοι πολλοί. Κοινωνικοί,συναισθηματικοί,λογικοί. Και το δίλημμα μεγάλο. Συνεχίζεις να υπάρχεις στην ασφάλεια μιας σχέσης,όπου όμως η προϋπόθεση είναι να χάσεις τον εαυτό σου,ή στην καλύτερη περίπτωση να παλεύεις μέχρι τέλους να προσπαθείς να αποδείξεις το αυτονόητο,ή φεύγεις από την ασφάλεια,με όποιους κινδύνους θα σου φέρει το απροσδιόριστο πλέον μέλλον? Είναι η σχέση καταφύγιο ηρεμίας, ή το κρεβάτι του Προκρούστη?..
