Ο καθένας έχει τους δικούς του λόγους, για να δώσει τέλος σε μία σχέση, και φυσικά, δίνει τις ανάλογες εξηγήσεις. Ωστόσο, σύμφωνα με νέα έρευνα, όσον αφορά τις γυναίκες που ζητούν να χωρίσουν, οι οποίες είναι και η πλειοψηφία, οι λόγοι που τις ωθούν μακριά από τον σύντροφό τους σχετίζονται με τις δουλειές του σπιτιού και τη φροντίδα των παιδιών.
Ειδικότερα, ο καθηγητής κοινωνιολογίας από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, Michael Rosenfeld, ηγήθηκε μιας μελέτης με θέμα τον έγγαμο βίο και τα διαζύγια. Συγκεκριμένα, εξέτασε στοιχεία από το 2009 έως το 2015 σχετικά με το πώς τα ζευγάρια γνωρίζονται και συνεχίζουν στη σχέση.
Η ερευνητική του ομάδα μελέτησε 2262 ετερόφυλα ζευγάρια από την Αμερική, ηλικίας 19 έως 64 ετών, τα οποία είτε ήταν παντρεμένα είτε είχαν σοβαρή σχέση. Στο διάστημα που μελετήθηκε, 371 ζευγάρια χώρισαν.
Οι γυναίκες είναι αυτές που βάζουν το τέλος στις σχέσεις
Τα ευρήματα, τα οποία παρουσιάστηκαν στην 110η Ετήσια Συνάντηση της Αμερικάνικης Κοινωνιολογικής Εταιρείας (ASA), έδειξαν ότι στις πιο σοβαρές σχέσεις, το τέλος έμπαινε από την πλευρά των γυναικών.
Πιο συγκεκριμένα, μεταξύ των παντρεμένων ζευγαριών, υπήρξαν 92 διαζύγια και το 69% αυτών ξεκίνησαν από τις γυναίκες, ενώ μεταξύ των ζευγαριών που συγκατοικούσαν, υπήρξαν 76 χωρισμοί με το 56% εξ αυτών να ξεκινά από τις γυναίκες.
Ωστόσο, στις σχέσεις που τελείωναν σε πιο "ανεπίσημο" στάδιο (π.χ. στο στάδιο των ραντεβού) το τέλος έμπαινε ισότιμα και από τα δύο φύλα.
Τι λένε οι ειδικοί
Ο λόγος που τα περισσότερα διαζύγια έρχονται με πρωτοβουλία των γυναικών; Ο Rosenfeld απορρίπτει προηγούμενες εικασίες σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες μπροστά στις δυσκολίες των σχέσεων, και υποστηρίζει ότι αν κάτι τέτοιο ίσχυε, περισσότερες γυναίκες θα έβαζαν τέλος και στις πιο "χαλαρές" σχέσεις, όχι μόνο στους γάμους.
Ο καθηγητής, αντί αυτής της θεωρίας, προτείνει ότι ο λόγος των "θηλυκών διαζυγίων" κρύβεται στο γεγονός ότι οι παντρεμένες γυναίκες απογοητεύονται όταν οι άνδρες δεν βάζουν το δικό τους λιθαράκι στις δουλειές του σπιτιού και στο μεγάλωμα των παιδιών.
Ο επικεφαλής της μελέτης, πιο ειδικά, σημειώνει: "Πιστεύω ότι ο γάμος ως θεσμός, έχει μείνει λίγο πίσω στο θέμα της ισότητας των φύλων. Οι γυναίκες σύζυγοι παίρνουν ακόμη το επώνυμο του συζύγου τους, και μερικές φορές πιέζονται να το πράξουν. Οι άνδρες σύζυγοι εξακολουθούν να περιμένουν από τις συζύγους να κάνουν το μεγαλύτερο μέρος της οικιακής εργασίας και να φροντίζουν τα παιδιά".
"Από την άλλη πλευρά, νομίζω ότι οι ‘απλές’ σχέσεις δεν έχουν τις προσδοκίες του γάμου, γεγονός που τις κάνει πιο ευέλικτες και επομένως προσαρμόσιμες στις σύγχρονες προσδοκίες, συμπεριλαμβανομένων και των προσδοκιών των γυναικών για περισσότερη ισότητα των δύο φύλων".
Όπως σημειώνεται σε δελτίο τύπου της ASA, ο καθηγητής Rosenfeld δήλωσε ότι τα ευρήματά του υποστηρίζουν τη θέση των σύγχρονων φεμινιστριών, ότι κάποιες γυναίκες βιώνουν τον γάμο ως καταπιεστικό ή άβολο.
Η ευτυχία στα ανύπαντρα και παντρεμένα ζευγάρια
Στα πλαίσια της μελέτης, αξιολογήθηκε και ο βαθμός ευτυχίας των ζευγαριών. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης φαίνεται να επιβεβαιώνουν, σε πρώτη φάση, τα λεγόμενα του καθηγητή, αφού οι παντρεμένες γυναίκες ανέφεραν πως ήταν λιγότερο ικανοποιημένες σε σχέση με τους άνδρες.
Ειδικότερα, μεταξύ των άγαμων ζευγαριών οι γυναίκες βαθμολόγησαν την ευτυχία τους (με άριστα το 5) με 4,29 και οι άντρες με 4,22. Σε αντίθεση, οι παντρεμένοι άντρες φαίνεται να είναι πιο χαρούμενοι βαθμολογώντας την ευτυχία τους με 4,61, σε σχέση με το 4,46 των γυναικών.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Rosenfeld, και στην Ευρώπη παρουσιάζεται παρόμοια εικόνα με αυτήν της Αμερικής, όσον αφορά τον έγγαμο βίο. Ειδικότερα, σύμφωνα με στοιχεία από Γραφείο Εθνικών Στατιστικών της Βρετανίας, το 2012 υπήρξαν 118140 διαζύγια και 65% αυτών είχαν χορηγηθεί έπειτα από αίτημα των γυναικών.
Ωστόσο, ο κοινωνιολόγος Michael Rosenfeld παραδέχεται πως και οι οικονομικές δυσκολίες παίζουν τον ρόλο τους, καθώς μεταξύ 2003 και 2009 παρουσιάστηκε πτωτική τάση του αριθμού των διαζυγίων, αλλά το 2010 που η οικονομία άρχισε να επιβραδύνεται, τα διαζύγια αυξήθηκαν κατά 4,9%.
