Δεν ξέρω αν τη ρήση «μεγάλα καράβια, μεγάλες φουρτούνες» την έβγαλαν οι γεμάτες τσέπες αυτού του πλανήτη προκειμένου να επαναπαυτούμε εμείς οι υπόλοιποι στο κουπί του άρτου του επιούσιου. Eνα ολόκληρο καταναλωτικό σύμπαν που ξεψυχά μπροστά στα μάτια μας θέλει τάχα να μας διδάξει πως το να ασχολείσαι με πούρα και ουίσκι πάνω από την κηδεία του 14ου μισθού δεν είναι πρέπον κι ότι στον κόσμο υπάρχουν αξίες ισχυρότερες από τα κοστούμια του Zegna.
Ωστόσο, αδυνατώ να αντιληφθώ τον συσχετισμό ανάμεσα σε ένα καλοραμμένο κοστούμι και τη γαϊδουριά. Για την ακρίβεια, γιατί θα πρέπει να πίνω χύμα ρετσίνα για να γίνω καλύτερος άνθρωπος και να νοιάζομαι τον διπλανό μου ή να ασπάζομαι με πάθος τη φιλία και τα χρηστά ήθη; Η γλώσσα του πεσιμισμού, την οποία διδασκόμαστε όλοι σε καθημερινά τηλεοπτικά ταχύρρυθμα μαθήματα, είναι άκρως επικίνδυνη και αντιαισθητική.
Πέρα από το μαύρο και το κάτασπρο, υπάρχει η γκρίζα ζώνη των ανθρώπων που συνεχίζουν να εργάζονται, να ονειρεύονται και να απαιτούν μια καλύτερη ζωή, πέρα από την ασυδοσία της απληστίας, κι αυτοί, δηλαδή εμείς, θα είμαστε οι κερδισμένοι και αυτού του Γολγοθά. Αρκεί να έχουμε την κατάλληλη ψυχολογία.
Το χρήμα δεν αγαπά το άγχος και τις φοβίες. Τον φοβισμένο τον μυρίζονται από μακριά και το καλύτερο που μπορούν να του δώσουν είναι μια σφαλιάρα, αντί για τη θέση του διευθυντή. Οταν ακόμη και στα δύσκολα ξέρεις να προβάλλεις την αξία σου, δεν υπάρχει περίπτωση να σε μετρήσουμε στα θύματα της κρίσης.
Στους δύσκολους καιρούς, κερδίζει ο πολυμήχανος Οδυσσέας κι όχι το αγύριστο κεφάλι που επιμένει πως εγώ «διευθυντής μάρκετινγκ γεννήθηκα και τέτοιος θα πεθάνω». Καθότι ολόγυρα περνούν οι ευκαιρίες χωρίς να τις βλέπεις. Ενα επάγγελμα μπορείς να το δεις από χίλιες εργασιακές θέσεις κι άλλες τόσες οπτικές γωνίες. Επίσης μπορείς να το «γυρίσεις» κι από δικηγόρος να ανακαλύψεις το ταλέντο σου στις πωλήσεις εσωρούχων ή και να ξενιτευτείς αν η Ουρουγουάη πληρώνει καλύτερα τους καθηγητές βοτανολογίας. Ετσι πρόκοψε πάντα ο Ελληνας, γιατί ήξερε να τιμά το «όπου γης και πατρίς» και όχι να περιχαρακώνεται στο διαμερισματάκι του στον Βύρωνα.
Οι Γερμανοί μπορεί να μας θέλουν τεμπέληδες, αλλά και ο Ελληνας κάπου στο ασυνείδητό του έχει ταυτίσει τον πλούσιο με κάποιον που ξύνεται όλη μέρα δίπλα σε μια πισίνα. Ισως γιατί κανείς δεν τον ενημέρωσε ότι ο πλούσιος δουλεύει τριπλάσια από τον φτωχό. Και παίρνει ρίσκα όταν ολόκληρο το πανελλήνιο ονειρεύεται τα ωράρια του Δημοσίου.
Ακόμη κι αν κερδίσεις προσωρινά, ποτέ δεν θα γίνεις ένας άξιος πλούσιος αν δεν έχεις βιώσει έστω και άπαξ στη ζωή σου την ανέχεια και την επιβίωση ακόμη και χωρίς τα απολύτως στοιχειώδη.
Η σωστή συνταγή απαιτεί να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα με την πρώτη οικονομική ανάσα. Οι μάντρες είναι γεμάτες πολυτελή αυτοκίνητα και ιστορίες βγαλμένες από την επιπολαιότητα ανθρώπων που δεν διαχειρίστηκαν σωστά το ταμείο τους.
Δίνε για να έχεις. Δεν ξέρω αν πρόκειται για μεταφυσική ενέργεια, αλλά όσο μοιράζεις το κατιτίς και στους γύρω σου, ο Θεός κοιτάζει συχνότερα προς το μέρος σου.
Ελένη Ψυχούλη περιοδικό PAPER
