Το πρώτο βήμα είναι να ξεχάσεις την τιμωρία και να σκεφτείς πως το παιδί με τη συμπεριφορά του σού δείχνει κάτι που δεν μπορεί να το εκφράσει με λόγια. Και είναι ο ρόλος μας ως γονείς να προσπαθήσουμε να βρούμε τι είναι αυτό και να το βοηθήσουμε να το ξεπεράσει.
Γιατί κανένα παιδί δεν είναι δύσκολο. Τα προβλήματα της συμπεριφοράς κάποιων παιδιών μπορεί να οφείλονται σε διάφορους παράγοντες, όπως φόβος, ζήλια, δυσκολία στην επικοινωνία και την κοινωνικοποίηση, μαθησιακές δυσκολίες και σύνδρομο διάσπασης της προσοχής που δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη, αλλά όχι στην κακή φύση του παιδιού!
Ένας έφηβος φέρεται άσχημα στα πρόσωπα που ξέρει ότι μπορεί να στηριχτεί
Τα προβλήματα της συμπεριφοράς κάποιων παιδιών μπορεί να οφείλονται σε διάφορους παράγοντες, όπως φόβος, ζήλια, δυσκολία στην επικοινωνία και την κοινωνικοποίηση, μαθησιακές δυσκολίες και σύνδρομο διάσπασης της προσοχής που δεν έχουν εντοπιστεί ακόμη, αλλά όχι στην κακή φύση του παιδιού!
Όταν το παιδί εξωτερικεύει τα αρνητικά συναισθήματα, δεν συνεργάζεται με τους γονείς στο σπίτι, χτυπάει τους συμμαθητές του ή φέρεται άσχημα στο σχολείο, μπορεί η πρώτη -εύκολη- σκέψη να είναι πως το παιδί αυτό πρέπει να τιμωρηθεί, σαν η αρνητική του συμπεριφορά να είναι από επιλογή».
Όταν το παιδί εξωτερικεύει τα αρνητικά συναισθήματα, δεν συνεργάζεται με τους γονείς στο σπίτι, χτυπάει τους συμμαθητές του ή φέρεται άσχημα στο σχολείο, μπορεί η πρώτη -εύκολη- σκέψη να είναι πως το παιδί αυτό πρέπει να τιμωρηθεί, σαν η αρνητική του συμπεριφορά να είναι από επιλογή.
καταλήγουν να είναι αρνητικά. Π.χ. Ένα νήπιο που το λέμε αυτή τη στιγμή πεισματάρικο, μπορεί αργότερα να είναι ένας ενήλικος με άποψη και ισχυρή προσωπικότητα – αυτό δεν είναι κακό, σωστά; (The story of my life…)
Αν το παιδί έχει συχνά ξεσπάσματα αρνητικής συμπεριφοράς είναι καλό να τα χειριζόμαστε σε ένα ουδέτερο κλίμα. Είναι σημαντικό να μην αντιδρούμε με νεύρα και φωνές ούτε βέβαια με λεκτική ή φυσική βία στα ξεσπάσματά του. Μιλώντας του ήρεμα και με χαμηλή φωνή θα του δώσουμε υποσυνείδητα το παράδειγμα για το πώς διαχειριζόμαστε μια κρίση και είναι ο πιο πιθανός τρόπος να την λύσουμε.
Δεν παίρνουμε προσωπικά την αρνητική συμπεριφορά του παιδιού. Το παιδί δεν προσπαθεί εσκεμμένα να κάνει κάτι που θα μας θυμώσει ή να φερθεί άσχημα. Απλά δεν έχει μάθει ακόμη τους κοινωνικούς κανόνες συμπεριφοράς ή είναι τόσο αναστατωμένο που δεν μπορεί να διαχειριστεί τα έντονα συναισθήματά του.
Προσπαθούμε να βάλουμε σε προτεραιότητα τα θέματα και τα προβλήματα που μας προκαλεί η συμπεριφορά του παιδιού μας. Κάποια είναι πιο σημαντικά και χρειάζονται την προσοχή μας. Άλλα μπορούμε να τα αγνοήσουμε – και ίσως αυτός είναι ακριβώς ο τρόπος για να λυθούν.
Δεν ξεχνάμε να επιβραβεύουμε το παιδί και να τονίζουμε την καλή του συμπεριφορά κάθε φορά. Π.χ. “σήμερα άκουσα ότι έπαιξες πολύ ωραία με τους συμμαθητές σου στο σχολείο και χάρηκα πολύ, μπράβο σου” ή “έφαγες σαν μεγάλη σήμερα τα μακαρόνια σου, είμαι πολύ περήφανη για σένα”.
Προνοούμε σε καταστάσεις… υψηλού κινδύνου. Αν, για παράδειγμα, ξέρουμε ότι είναι πιο πιθανό το παιδί μας να ξεσπάσει σε κλάμ
