O έρωτας στη μέση ηλικία είναι complicated, σε άπταιστα ελληνικά. Γιατί υπάρχει ένας γάμος, συχνά και δυο γάμοι, που ο έρωτας δεν θέλει να τους ξέρει, τους γυρνά την πλάτη, τους αγνοεί επιδεικτικά, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, εκείνοι του βάζουν τρικλοποδιές κι εμπόδια, συχνά τον πυροβολούν κιόλας.

Επ’άπειρον παήδονος και απολύτως παντοδύναμος.  Έτσι χαρακτηρίζεται ο έρωτας από τον ποιητή (Εμπειρίκος). Ανίκητος στη μάχη (Σοφοκλής) αλλά και ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους (Αναγνωστάκης). Ευχή του διαβόλου είτε κατάρα του θεού (Καραγάτσης).

Εμείς, πάλι, οι πεζοί του καταλογίζουμε και τα εγκλήματα του ρατσισμού, του υλισμού, της επιπολαιότητας.

Καλό είναι αμφότεροι να το δούμε πιο ψύχραιμα και να συνεργαστούμε για να βγάλουμε ένα συμπέρασμα γι αυτή την τρέλα.

Η ομορφιά του έρωτα δε βρίσκεται στην αιωνιότητα, βρίσκεται στην προσωρινότητα!

(Αγγελος Τερζάκης “Μυστική Ζωή”)

Υπάρχει μια θεωρία που λέει ότι ο άνθρωπος ερωτεύεται δυο φορές στη ζωή του. Σε πολύ νεαρή ηλικία και στα γεράματα. Δηλαδή όταν δεν το έχει βρει ακόμα κι όταν το έχει χάσει. Ποιο; Μα, το μυαλό, βέβαια. Γι αυτό και παραμένουν αξιομνημόνευτοι οι εφηβικοί έρωτες και οι λεγόμενοι γεροντοσεβντάδες.

Καλά, στο ενδιάμεσο πώς τη βγάζουμε; Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στην ενήλικη ζωή μας και στην ωριμότητα;

Ο έρωτας είναι μια απάτη της φύσης για να βρει τρόπο να μας πολλαπλασιάσει ως είδος. Γι αυτό και πολύ συχνά ένας νεανικός έρωτας καταλήγει σε γάμο με παιδιά. Πράγμα που σημαίνει ότι τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα μπαίνουν σε μια άλλη φάση της ζωής τους, γεμάτη υποχρεώσεις. Ο έρωτας μπορεί να επιβιώσει   για ένα διάστημα, μικρό ή μεγαλύτερο, αναλόγως των διευκολύνσεων των οποίων τυγχάνει ο έγγαμος βίος. Ο γάμος είναι που σκοτώνει τον έρωτα ή ήταν να πεθάνει κι από μόνος του;

Η αγάπη είναι προσφορά, δεν είναι κατοχή.
(Στρατής Μυριβήλης, “Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια”)

Στις περισσότερες των περιπτώσεων μεταλλάσσεται σε ένα άλλο συναίσθημα, το οποίο κινείται σε μια ευρεία κλίμακα ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, με ενδιάμεσους σταθμούς το πάθος, τη συνήθεια, τη φιλία, την ανία, την αδιαφορία κλπ. Το σίγουρο είναι ότι περνά μια φάση αμφισβήτησης και ακύρωσης  που διαρκεί μέχρι την ωριμότητα με τις ανάλογες διακυμάνσεις.

Πριν το γήρας, όμως, μεσολαβεί μια μέση ηλικία, με τα παιδιά μεγάλα ή φευγάτα. Οι συναισθηματικές ανάγκες είναι σαφείς και κατασταλαγμένες είτε έχει κάνει οικογένεια ο μεσήλικας είτε όχι.

Ο έρωτας πού χωράει, λοιπόν; Η γενικόλογη προσέγγιση των κυριότερων φάσεων δίνει ένα στίγμα.

Η πλήξις και η αργία είναι (…..) τα κυριώτερα, ίνα μη είπω τα μόνα, του έρωτος ελατήρια.
(Εμμ. Ροϊδης “Η Πάπισσα Ιωάννα” )                           

Ο έρωτας στη μέση ηλικία έρχεται ξαφνικά. Εκεί που σ’ έχει κουράσει ο έρωτας της νιότης, που σ’ έχει θίξει, που σ’ έχει ρουφήξει, που σ’ έχει κάνει να ξεχάσεις ποιος ήσουν που πήγαινες κι από που ερχόσουν, που σ’ έχει ρίξει στα λιμνάζοντα, ακύμαντα κι ως εκ τούτου ελώδη νερά της συνήθειας, της αδιαφορίας, της προβλέψιμης αντίδρασης, της βαρετής έως ανύπαρκτης συζυγικής κλίνης, της διαμάχης, της απουσίας της έκπληξης, της βαθιάς γνώσης του άλλου.

Τυφλούται ο φιλών περί το φιλούμενον.

(Πλάτων)

O έρωτας στη μέση ηλικία κάνει τα στραβά μάτια. Κάλος μεν γαρ χρόνος ανήλωσεν κι ο έρωτας δεν θέλει να το ξέρει. Τα θέλει όλα φρέσκα και λαμπερά, επίμονα όρθια, σφιχτά και τσιτωμένα, όπως τα γνώρισε πριν 30 χρόνια κι αφού δε μπορεί να τα βρει ας τα ονειρευτεί, τουλάχιστον. Αυτό τον βοηθά και λειτουργικά καθότι ο χρόνος αμείλικτος σε ότι αφορά τους μηχανισμούς.

Γιατί δεν υπάρχουν έρωτες νόμιμοι ή μη νόμιμοι.
Υπάρχουν μόνον έρωτες χωρίς επίθετο.
(Α. Εμπειρίκος, “Ο Μέγας Ανατολικός”)

O έρωτας στη μέση ηλικία είναι complicated, σε άπταιστα ελληνικά. Γιατί υπάρχει ένας γάμος, συχνά και δυο γάμοι, που ο έρωτας δεν θέλει να τους ξέρει, τους γυρνά την πλάτη, τους αγνοεί επιδεικτικά, προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του, εκείνοι του βάζουν τρικλοποδιές κι εμπόδια, συχνά τον πυροβολούν κιόλας. Εκείνος πέφτει, τραυματίζεται ή σκοτώνεται αλλά καταγράφεται στα πρακτικά της ζωής.

Στον έρωτα μήπως όλες οι φορές που αγαπούμε δεν είναι πρώτες;
(Μενέλαος Λουντέμης “Καληνύχτα Ζωή”)

Ο έρωτας στη μέση ηλικία είναι βιαστικός. Γιατί τον έχει πιάσει τρόμος. Φοβάται ότι θα βγει στην εφεδρεία. Βιάζεται να προλάβει κι ενώ έχει, πάντα είχε, απαιτήσεις, μέσα του ξέρει ότι θα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις στις απαιτήσεις του κι αυτό συχνά τον πληγώνει και τον κάνει δυσλειτουργικό, τον κάνει εύθικτο και καταθλιπτικό. Συχνότερα, όμως, δίνει διάθεση για ζωή και δημιουργία σε αντικατάσταση της παραίτησης που φέρνει η ηλικία και η συνήθεια.

Τω μεθύειν το εράν όμοιόν εστι. Ποιεί γαρ θερμούς και ιλαρούς και διακεχυμένους. (Ο έρωτας μοιάζει με το μεθύσι. Κάνει τους ανθρώπους θερμούς, εύθυμους και διαχυτικούς)
(Πλούταρχος)

Ο έρωτας στη μέση ηλικία παραγράφει τα λάθη των νεανικών ερώτων κι ας τους μιμείται. Υπόσχεται να σκοτώσει τη συναισθηματική ερήμωση που έπεται της πολύχρονης, άγονης συχνά, σχέσης. Είναι της γνώσης. Είναι της ανάγκης. Είναι μοιραίος. Είναι του πάθους. Είναι της απελπισίας, είναι της προτελευταίας ευκαιρίας. Είναι η αναλαμπή της νεότητας, είναι το βήμα πριν το πέσιμο, είναι το ταξίδι της ψυχής στα μέρη που δεν πάτησε όσο ήταν νέα ή  κι αν πήγε δεν το κατάλαβε.

Ο έρωτας στη μέση ηλικία είναι μια ψευδαίσθηση.. που αξίζει όσο χίλιες πραγματικότητες..

Γεωργία Καρβουνάκη Πηγή