Το τανγκό μπορεί να γεννήθηκε ως κοινωνικός χορός, αλλά με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκε και σε θεραπευτικό μέσο. Αποτελέσματα ερευνών έδειξαν ότι το κράτημα του χεριού και το τρυφερό χάδι που αισθάνεται κάποιος, όταν χορεύει τανγκό, ανεβάζει τα επίπεδα της οξιτοκίνης, η οποία συμβάλλει στην ελάττωση της πίεσης του αίματος και τη διαστολή των αρτηριών. Έτσι, δημιουργείται μία θετική διάθεση, που βοηθά στην καταπολέμηση της ανησυχίας και του άγχους.
Το τανγκό είναι ένας χορός που συνδυάζει το όφελος της σωματικής άσκησης (γυμναστικής), την αίσθηση της αρμονίας με τη μουσική και τις κινήσεις του σώματος. Επίσης, είναι μία δραστηριότητα που φέρνει κοντά δύο ανθρώπους, με μία βαθιά αίσθηση μοιράσματος, αμοιβαιότητας και φροντίδας. Αυτό εξηγεί, γιατί το τανγκό έχει θεωρηθεί ως μία θεραπευτική δραστηριότητα και εξελίχτηκε σε «τανγκο-θεραπεία.
Η «τανγκο-θεραπεία» έχει χρησιμοποιηθεί με επιτυχία για την αντιμετώπισης της αθηροσκλήρωσης, άλλα και σε παθήσεις, όπως η νόσος Alzheimer, η νόσος του Πάρκινσον, καθώς επίσης σε ψυχικές διαταραχές, όπως φοβίες, κατάθλιψη, άγχος, μέχρι και με ψυχωτικούς ασθενείς κλπ, με κύρια ψυχοθεραπευτική προσέγγιση την ψυχανάλυση», η Αργεντίνα ψυχολόγος, Ρομίνα Τουμίνι, η οποία έχει εκπαιδευτεί στην τανγκο-θεραπεία από τον καθηγητή ψυχιατρικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο του Ροζάριο της Αργεντινής, Φεδερίκο Τροσέρο, ο οποίος είναι επίσης τανγκο-θεραπευτής και δάσκαλος του τανγκό.
Λόγω των χαρακτηριστικών του, το τανγκό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπεία συμπληρωματική των θεραπειών που εφαρμόζονται για διάφορες ψυχολογικές διαταραχές, όπως η κοινωνική φοβία, η κατάθλιψη ακόμη και η σχιζοφρένεια, ενώ είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που έχουν τα ζευγάρια στις σχέσεις τους.
Είναι ένας χορός που μπορούν να τον απολαύσουν άνθρωποι κάθε ηλικίας και είναι μια καλή άσκηση, δεδομένου ότι συνεπάγεται τα γνωστά οφέλη του περπατήματος, έναν υψηλό βαθμό συντονισμού, την ισορροπία και τον συγχρονισμό ανάμεσα στο ζεύγος, αλλά και τον συγχρονισμό του ζεύγους με τη μουσική.
Γι’ αυτόν το λόγο, έχει χρησιμοποιηθεί για την ενίσχυση και βελτίωση της ισορροπίας στα ηλικιωμένα άτομα. Επίσης, έχει εφαρμοστεί ως επιτυχής μορφή θεραπείας στους ασθενείς με Alzheimer, καθώς η προσπάθειά τους να θυμηθούν μια περίπλοκη αλληλουχία βημάτων τούς υποβάλλει σε μια διανοητική άσκηση. Επίσης, έχει χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτική μέθοδος σε ασθενείς με Πάρκινσον, όπου αποδείχτηκε αποτελεσματικότερο από τις κανονικές ασκήσεις που εφαρμόστηκαν από φυσικοθεραπευτές.
