Η ασυνεννοησία, η εξάρτηση, η αστάθεια και η σιωπή οδηγούν τη σχέση σε αδιέξοδο. Μια σχέση για να λειτουργήσει χρειάζεται σεβασμό, απαντητικότητα και αποφασιστικότητα και από τα δύο μέλη. Πρέπει δηλαδή οι δυο σύντροφοι να μιλούν, να εκφράζονται, να συμφωνούν στο ότι μπορούν να διαφωνούν, να δείχνουν πάντα τις ανάγκες τους δια μέσω της λεκτικής και εξωλεκτικής επικοινωνίας, με σκοπό να αποφασίζουν στην επικράτηση μιας κοινής λογικής, απαραίτητης για την συνύπαρξή τους.

 

Η σύγκρουση είναι ο θόρυβος που προέρχεται από την προσπάθεια να βρουν λύση αλλά και στην μεγάλη παγίδα του σωστού και του λάθους. Το κυρίαρχο πρόβλημα μιας σχέσης που δεν επικοινωνεί, είναι ο θυμός και η χρέωση ως βασική άμυνα εκείνου και εκείνης που «το δίκιο κυριαρχεί στο άδικο» και «το σωστό επιβάλλεται στο λάθος».

Το μεγαλύτερο πρόβλημα μιας σχέσης με κακή επικοινωνία είναι το λάθος μήνυμα που προσπαθεί τόσο ο ένας όσο και ο άλλος να περάσει στο σύντροφό του. Δηλαδή πιο απλά, «δεν βλέπω αυτά που σε ενοχλούν από εμένα, γιατί βλέπω μόνον αυτά που με ενοχλούν από εσένα!».

Όλες αυτές οι εικόνες δείχνουν την απουσία του εγώ και εσύ και το κτίσιμο των συνεχών συγκρούσεων και δυσλειτουργιών που η σχέση ζει στο κάθε μέρα της. Στη πορεία του χρόνου η ταραχή της δυαδικής σχέσης καταλήγει στην απομάκρυνση, την ψυχρότητα του θυμού, την εσκεμμένη αδιαφορία αλλά και το φόβο μιας επαναπροσέγγισης.

Τα δύο πρόσωπα ζουν μαζί αλλά ουσιαστικά είναι μόνα, ψάχνοντας έξω από το εμείς ένα άλλο πρόσωπο που θα φέρει μια καινούργια εικόνα «που δεν έχω πια από εσένα». Ο αργός θάνατος της σχέσης οδηγεί στην απογοήτευση, την παραίτηση, τον μαρασμό και την κατάθλιψη που ο ήχος της σιωπής θα απλώσει μέσα στο περιβάλλον του σπιτιού αλλά και της οικογένειας, αφού θα παρασύρει και τα παιδιά ως θεατές που παρατηρούν το πένθος και την θλίψη αυτής της κακής παράστασης που «εγώ και εσύ καθημερινά παίζουμε».

Θάνος Ασκητής    Πηγή