Ο ρόλος του γονιού πρέπει να είναι καθοδηγητικός. Αυτό αναφέρει στη συγγραφή του βιβλίου του “Καθοδηγώντας τα παιδιά”, ο πιο γνωστός παιδίατρος της Γαλλίας, Αλντο Ναουρί και καλεί τους γονείς όσο ποτέ άλλοτε να ξαναπάρουν σταθερά στα χέρια τους την υπόθεση των παιδιών τους.
Όπως υποστηρίζει, τα τελευταία χρόνια τα παιδιά είναι χειρότερα από πριν και επικρίνει την παιδική παντοδυναμία η οποία γίνεται αποδεκτή από τους γονείς.
Ο Άλντο Ναουρί είναι κάτι περισσότερο από παιδίατρος. Συνδυάζει την ιατρική με την ψυχανάλυση και έχει γίνει ίνδαλμα πλήθους γονιών σε όλο τον κόσμο.
Εδώ και δεκαετίες, μέσα από τα βιβλία του, αναλύει ένα προς ένα τα βασικά στοιχεία που αφορούν στη γέννηση και στη μοντέρνα εκπαίδευση.
Συνάδελφοί του τον επικρίνουν, ότι μπερδεύει την ιατρική και την ψυχανάλυση. Ο ίδιος όμως απαντά, πως ο άνθρωπος είναι ον της γλώσσας και αυτή εκφράζεται εκεί όπου μπορεί.
Ο Άλντο Ναουρί έχει γράψει αρκετά πολύ πετυχημένα βιβλία για τις σχέσεις παιδιών και γονιών, όπου νουθετεί τους γονείς να βάλουν όρια στα παιδιά τους.
Χαρακτηρίζει τα σημερινά παιδιά προβληματικά, δύσκολα και κακομαθημένα, ενώ ανησυχεί με το γεγονός πως ο αριθμός αυτών των παιδιών αυξάνεται.
Σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό Le Point, αναλύει τα δύο γεγονότα στη δεκαετία του 1970 που άλλαξαν τον τρόπο λειτουργίας της οικογένειας και το ρόλο των παιδιών.
Πρώτα απ’ όλα η αντισύλληψη. Όπως αναφέρει, το παιδί έγινε “προϊόν” επιλογής και όχι τύχης και έτσι τοποθετήθηκε στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος.
Δεύτερο και εξίσου σημαντικό, κατά το Ναουρί, η μετάβαση από την κοινωνία των στερήσεων στην κοινωνία της αφθονίας.
Το “δεν μπορείς να τα έχεις όλα” έγινε “όλα δικά σου”, “όλα για σένα”. Έτσι τα παιδιά, όπως τονίζει ο συγγραφέας, μαθαίνουν πως έχουν δικαίωμα να τα έχουν όλα. Δε βιώνουν τη ματαίωση και αυτό επηρεάζει την προσωπικότητα και τη συμπεριφορά τους.
Τέλος, ο Ναουρί προτρέπει τους γονείς, να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με την εξής αντίληψη: “Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα”.
Και αντί να λένε συνεχώς “ναι” να αρχίσουν να λένε και “όχι”. Γιατί ίσως, τελικώς, τα “όχι” να είναι αυτά που διαμορφώνουν χαρακτήρες.
