Τα παιδιά με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας συχνά γίνονται ενήλικες πάσχοντες από αυτήν, σύμφωνα με μία νέα μελέτη. Όπως έδειξε, από τους 232 νεαρούς ενήλικες με ιστορικό της διαταραχής κατά την παιδική ηλικία, το 29% εξακολουθούσαν να πάσχουν από αυτή στα 27 τους χρόνια.
Επιπλέον, το 57% των νεαρών εθελοντών με ιστορικό της διαταραχής κατά την παιδική ηλικία έπασχαν από τουλάχιστον ένα πρόβλημα ψυχικής υγείας, όπως η κατάχρηση αλκοόλ, η κατάθλιψη και το χρόνιο άγχος, ανεξάρτητα από το αν την είχαν ξεπεράσει ή όχι.
«Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι η διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) αποτελεί μία χρόνια πάθηση, η οποία αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζεται σωστά», δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής, διευθυντής του Κέντρου Αναπτυξιακής Ιατρικής στο Νοσοκομείο Παίδων της Βοστώνης.
Ο επικεφαλής και οι συνεργάτες του αξιολόγησαν τους εθελοντές τους για συμπτώματα της διαταραχής και για άλλα προβλήματα ψυχικής υγείας, ενώ εξέτασαν και τον τρόπο ζωής τους.
Όπως διαπίστωσαν, η επίμονη ΔΕΠΥ πολύ συχνά συνυπήρχε με άλλα προβλήματα. Στην πραγματικότητα, το 81% των εθελοντών που δεν την είχαν ξεπεράσει μεγαλώνοντας, έπασχαν από τουλάχιστον ένα ακόμα πρόβλημα ψυχικής υγείας.
Το αντίστοιχο ποσοστό σε όσους την είχαν ξεπεράσει ήταν 47%, ενώ ήταν 35% στους εθελοντές δίχως ιστορικό ΔΕΠΥ κατά την παιδική ηλικία.
Η κατάθλιψη, το άγχος και η χρήση ουσιών ήταν τα πιο συχνά συνοδά προβλήματα ψυχική υγείας.
«Έχουμε την λανθασμένη πεποίθηση ότι η ΔΕΠΥ αποτελεί απλώς ένα ενοχλητικό πρόβλημα της παιδικής ηλικίας, το οποίο μάλιστα υπερθεραπεύεται», είπε ο δρ Μπαρμπαρέσι επικεφαλής της έρευνας.
«Τα ευρήματά μας υποδηλώνουν ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτές τις αντιλήψεις. Η ΔΕΠΥ φαίνεται πως είναι μία χρόνια νόσος, η οποία πρέπει να αρχίσει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια».
Η ΔΕΠΥ είναι μία νευροαναπτυξιακή διαταραχή, που προσβάλλει το 3-7% των παιδιών σχολικής ηλικίας, με τους περισσότερους μικρούς ασθενείς να είναι αγόρια.
Όσοι πάσχουν από αυτή παρουσιάζουν εύκολη απόσπαση της προσοχής, δυσκολεύονται να καθίσουν ακίνητοι, «πετάγονται» διαρκώς από το ένα θέμα στο άλλο, δυσκολεύονται να ολοκληρώσουν τις εργασίες τους ή να προσέξουν στο μάθημα, ενώ συχνά δρουν παρορμητικά χωρίς να σκέφτονται τις συνέπειες.
Η παρορμητική συμπεριφορά είναι ιδιαιτέρως εμφανής κατά την εφηβεία και την ενηλικίωση.
Ανεξάρτητα από την ηλικία του πάσχοντος, η θεραπεία της συμπεριλαμβάνει φάρμακα, συμπεριφορική θεραπεία ή συνδυασμό των δύο.
