Τίποτα δε μας χαλαρώνει τόσο όσο το να συγχωρούμε μια προσβολή που μέχρι τώρα μας κατέτρωγε.Όταν αφήνουμε στην άκρη την πικρία, νιώθουμε ξαφνικά απελευθερωμένοι.

Για να το καταφέρουμε δεν πρέπει να συγχωρούμε από θέση ανωτερότητας, αλλά να δεχόμαστε πως όλα συμβαίνουν όπως ακριβώς πρέπει να συμβούν. Κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαφορετικό στάδιο πνευματικής εξέλιξης και, επομένως, ενεργεί μέσα στα όριά του.

Όλοι δίνουμε αυτό που έχουμε —λίγο ή πολύ— ανάλογα με τις συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε. Ο καδένας βρίσκεται εκεί που πρέπει να βρίσκεται και προφέρει αυτό που μπορεί να προσφέρει. Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσουμε. Το πολύ πολύ, μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους να προχωρήσουν λίγο στον δρόμο τους προς την πληρότητα.

Όποιος φέρεται άσχημα, στην πραγματικότητα, μας ζητάει βοήθεια. Και βοηθώντας τον, αναπτυσσόμαστε πνευματικά μαζί μ’ αυτόν τον άνθρωπο. Δεδομένου ότι στο σχολείο της ζωής δεν υπάρχουν προσβολές, μόνο μαθήματα, θα έπρεπε να τους είμαστε ευγνώμονες για τη δυνατότητα που μας προσφέρουν να γίνουμε καλύτεροι και να φανούμε χρήσιμοι στους άλλους.

Ακριβώς μια φράση που αποδίδεται στον Όσκαρ Ουάιλντ είναι: «Αγάπα με όταν το αξίζω λιγότερο, επειδή τότε θα το χρειάζομαι περισσότερο».

«99 Μαθήηματα σοφίας για μια ευτυχισμένη ζωή, εδώ και τώρα», Άλλαν Πέρσυ, εκδ. Πατάκη