Οι ατέρμονες σχέσεις ουσιαστικά εκφράζουν την ανάγκη μας για το μαζί. Παρ’ όλο που συνήθως λέμε «δυνατός είναι αυτός που συμβιώνει», δηλαδή αυτός που καταφέρνει να ζει το μαζί, πολλές φορές δυνατός είναι εκείνος που καταφέρνει να λύσει μια σχέση. [...]

Αυτή η πρόταση αναφέρθηκε και ως μια βασική τομή (paradigm shift) του τρόπου που σχετίζονται οι παιδαγωγοί με τους μαθητές και η διοίκηση με τους μαθητές και τους εκπαιδευτικούς. Στόχος θα πρέπει να είναι να βελτιωθούν οι ανθρώπινες σχέσεις στο σχολείο και να αλλάξει το κλίμα και σταδιακά να γίνει πιο θετικό, πυροδοτώντας θετικά συναισθήματα σε όλους τους εμπλεκόμενους στη διαδικασία της εκπαίδευσης. [...]

Η Επιτροπή των Υπουργών του Συμβούλιου της Ευρώπης διακηρύσσει με απόφαση της ότι η σχολική βία συμβάλλει στην παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών και υποστηρίζει ότι, η εκπαιδευτική λειτουργία στα σχολεία, θα μπορεί να θεωρείται αξιόπιστη μόνον όταν προσφέρει θετικά πρότυπα συμπεριφοράς στα παιδιά. [...]

Ο πιο επιζήμιος και πιο διαδεδομένος μύθος γύρω από την αγάπη είναι εκείνος που προάγει την εσφαλμένη ιδέα πως η «αληθινή αγάπη» είναι παντοτινή. [...]

Η υπερανάλυση είναι μια διαδικασίας σκέψης που ξεκινάει, τις περισσότερες φορές, από τον φόβο του να μην μείνει κανείς μόνος με τον εαυτό του. Ξεκινάει δηλαδή από μία διάχυτη αίσθηση ανασφάλειας και “μειονεξίας”, και καταλήγει στο να την αναπαράγει. Ο φόβος ότι δεν έχουμε πλήρη έλεγχο του προσωπικού, ή συλλογικού μας περιβάλλοντος κινητοποιεί τον μηχανισμό της επίλυσης προβλημάτων μέσα από την διαδικασία της ανάλυσης μιας κατάστασης [...]

Είναι μόνο η αρχή μιας τεράστιας συζήτησης, η οποία υπερβαίνει αυτό καθαυτό το ζήτημα της σχέσης με τους δασκάλους, καθώς μας παραπέμπει άμεσα στις σχέσεις γονιών – παιδιών, στην διαπαιδαγώγηση τους καθώς και στη γνώση όλων μας περί ιεραρχίας. [...]