Ο Σαρτρ υιοθέτησε την άποψη ότι οτιδήποτε εκδηλώνεται μέσα στη συνείδησή μας αναφέρεται σε κάτι. Όταν, λόγου χάρη, επιθυμούμε, επιθυμούμε κάτι – ένα παγωτό – όταν πιστεύουμε, πιστεύουμε κάτι – ότι θα κερδίσει η ομάδα μας ή ότι αύριο θα κάνει καλό καιρό· το ίδιο και όταν φοβόμαστε, φοβόμαστε κάτι – το σκοτάδι, το θάνατο ή το αεροπλάνο, κ.ο.κ. Η συνείδησή μας είναι πάντοτε συνείδηση τινός. [...]

Ο Πολ Βαλερύ είχε πει: γεννήθηκα πολλοί και θα πεθάνω ένας. Αυτό σημαίνει ότι καθένας από μας, όταν γεννιέται, έχει τη δυνατότητα να γίνει, ας πούμε, ένας ασήμαντος, μέτριος ή σπουδαίος επιστήμονας, ένας εξέχων ή συνήθης καλλιτέχνης, ένας συνετός, κακός ή αδιάφορος οικογενειάρχης, ένας επικίνδυνος ή γραφικός απατεώνας, ένας δεινός ή αφελής πολιτικός, ένας έγκριτος ή επιπόλαιος δημοσιογράφος και χίλια δυο άλλα πράγματα. Από όλες αυτές τις δυνατότητες που ανοίγονται μπροστά μας τη στιγμή που γεννιόμαστε, ο καθένας τελικά, πεθαίνοντας, θα έχει γίνει κάτι συγκεκριμένο. Αυτή η πορεία του ανθρώπου από τη γέννησή του -και την απεριόριστη δυνατότητα να γίνει αυτό ή εκείνο το ον- έως το θάνατο του -που γίνεται ένα ορισμένο ον-, κατά το Σαρτρ, δεν είναι προδιαγεγραμμένη. [...]

Κάθε φορά που θα χρησιμοποιούμε την λέξη «αταίριαστος», ως επιθετικό προορισμό του έρωτα, θα το κάνουμε, για λόγους ευκολίας, χωρίς την χρήση εισαγωγικών, παρ’ ότι θα έπρεπε. Και θα έπρεπε γιατί, σε τελική ανάλυση, ποιος μπορεί να πει αν ένας έρωτας είναι αταίριαστος; Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την δύναμη των ετερώνυμων ή την γενναιότητα δύο ανθρώπων που δεν βάζουν την διαφορά ηλικίας, κοινωνικού status ή εξωτερικής εμφάνισης πάνω από τα αισθήματά τους; Σε κάθε περίπτωση όμως, κάποιοι παράγοντες μπορούν να θέσουν εμπόδια σε αυτούς τους έρωτες, γι’ αυτό και συγκεντρώνουμε παρακάτω τα υπέρ, τα κατά, και τους τρόπους διαχείρισης των πιο χαρακτηριστικών εξ αυτών των «ασύμβατων» σχέσεων. [...]