Ο όρος «επιστήμη» και «επιστήμονας» είναι εντυπωσιακό ότι αποτελούν σύγχρονες επινοήσεις. Στην πραγματικότητα, ο όρος «επιστήμονας» προτάθηκε από το βικτοριανό πολυμαθή Ουίλιαμ Ουέγουελ, ο οποίος τον χρησιμοποίησε στο περιοδικό Quarterly Review το Μάρτιο του 1834. Σχεδόν αμέσως ο όρος υιοθετήθηκε από τους Αμερικανούς, και προς το τέλος του 19ου αιώνα ήταν ήδη δημοφιλής στη Βρετανία [...]

Η μείζων καταθλιπτική διαταραχή ή μονοπολική διαταραχή, είναι μία κοινή διαταραχή της διάθεσης στην ψυχολογία και την ψυχιατρική, στην οποία η καθημερινότητα ενός ατόμου διαταράσσεται από την έντονη θλίψη, μελαγχολία ή απελπισία. Διαφέρει από την κοινή κατάθλιψη και από το συνηθισμένο αίσθημα της θλίψης. Η διάγνωση μπορεί να γίνει μόνο από ιατρό και κλινικό ψυχολόγο και θεραπεύεται με ψυχοθεραπεία και αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Υπάρχουν διάφορες υπο-κατηγορίες κατάθλιψης, μερικές από τις οποίες πληρούν τα συνηθισμένα διαγνωστικά κριτήρια της θλίψης, της αναστάτωσης και της διαταραχής του ύπνου ή της όρεξης για φαγητό και άλλοι τύποι που δεν διαταράσσουν την χαρά και την απόλαυση σε κάποιο άτομο αλλά δημιουργούν έναν έντονα διασπαστικό κύκλο εσωτερικής παράλυσης και ληθαργίας. [...]

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς. Μια μέρα λοιπόν βγάζει τελάληδες και λέει στους υπηκόους του: – Όποιος μου βρει και μου φέρει τον Χιζίρη θα του κάνω ό,τι μου ζητήσει. Αν όμως με κοροϊδέψει τον περιμένει βαριά τιμωρία. Ποιος μπορούσε όμως να βρει τον Χιζίρη; Γιατί ο Χιζίρης κατέβαινε στον κόσμο μόνο μια φορά το χρόνο στη γιορτή του Χιντρελέζ* και δε φτάνει μόνο αυτό αλλά παρουσιαζόταν μόνο στους καλόψυχους ανθρώπους. Κι όποιος έβλεπε μπροστά του τον Χιζίρη του ζητούσε ό,τι επιθυμούσε κι αυτός το εκτελούσε αμέσως. [...]

Οι περισσότεροι από εμάς αντιμετωπίζουμε προβλήματα επικοινωνίας στην σχέση μας και (δυστυχώς) δεν σκεφτόμαστε να δώσουμε μία λύση, παρά τα αφήνουμε και διογκώνονται. Είναι γεγονός ότι η καθημερινότητα και οι πολλές υποχρεώσεις, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, φθείρουν μία σχέση. Τα προβλήματα επικοινωνίας όμως θα μπορούσαμε να τα βελτιώσουμε με απλούς τρόπους: [...]

Πραγματικά αναρωτιέμαι, μερικές φορές, τι μας κρατάει σταθερούς (άλλοι θα πουν αλυσοδεμένους) και δεν αλλάζουμε; Κατανοώ βέβαια τη δύναμη της συνήθειας, και των βιωμάτων μας… Την δύναμη που έρχεται με φόρα από το παρελθόν, συμπαρασύροντας στο πέρασμα της κάθε τι νέο, κάθε τι διαφορετικό. Αρκεί όμως αυτό; Αρκούν τα υπάρχοντα βιώματα του παρελθόντος για να διαμορφωθεί το εκάστοτε παρόν και μέλλον μας…; Μας αρκεί μια τέτοια ζωή, μια ζωή με τόσους περιορισμούς; [...]

Το τέλος μιας μακροχρόνιας σχέσης, όσο επιβεβλημένο κι αν είναι σε κάποιες περιπτώσεις, είναι πάντα επίπονο και δύσκολο. Μία κοινή πορεία χρόνων δημιουργεί ένα πολύ ισχυρό δέσιμο μεταξύ των δύο πρώην συντρόφων. Στις περιπτώσεις δε που υπάρχουν παιδιά, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο περίπλοκα. Ωστόσο, υπάρχουν κάποιες κατευθυντήριες γραμμές που μπορούν να σας βοηθήσουν να αντεπεξέλθετε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα… [...]

«Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι’ αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί. Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι. [...]

Πολλές φορές, συμβουλεύοντας κάποιον που έχει πρόβλημα συνεννόησης με ένα δικό του άνθρωπο, του προτείνουμε με θέρμη να μιλήσει ανοιχτά για το πρόβλημά του σ’ αυτόν που του το προξενεί. Να του εξομολογηθεί τις σκέψεις του, την αντίρρησή του, την πίκρα του, το θυμό του. Ό,τι τέλος πάντων μπλοκάρει και ταλαιπωρεί τη σχέση τους. Συχνά μας απαντάει πως όχι, αυτό δε γίνεται. [...]

O φόβος της αρρώστιας, μια κατάσταση σε κάποιο βαθμό φυσιολογική για τους περισσότερους ανθρώπους, μπορεί – ξεπερνώντας κάποια όρια – να μετατραπεί σε αρρώστια καθαυτή, γεγονός που παρατηρούμε γύρω μας ιδίως αυτή την εποχή. O φόβος από μόνος του είναι γνωστό ότι αποδυναμώνει τον άνθρωπο πολλαπλά. H επίδραση του στον ψυχισμό, στην δύναμη, την αισιοδοξία και το κουράγιο μας είναι βέβαια προφανής. [...]

«Τώρα που η κόρη μου μπήκε στο πανεπιστήμιο, κάνει την επανάστασή της. Βγάζει όλα τα νεύρα της πάνω μου. Είναι πολύ δύσκολο για εμένα να το αντιμετωπίσω. Και το χειρότερο; Μου κάνει συνέχεια κριτική και θυμάται ό,τι λάθος έχω κάνει τα προηγούμενα χρόνια. Δε σταματά να μου τονίζει πόσο την πίεζα να κάνει πράγματα που δεν ήθελε. Έπρεπε να περάσουν 18 χρόνια για να καταλάβω ότι, τελικά, η κόρη μου δεν είμαι εγώ?» [...]

Στο σύντομο αφήγημα του Τσέχωφ «Ένας αριθμός» η δεσποινίς Ιουλία αντιπροσωπεύει τον άβουλο ανθρώπινο τύπο, δεν τολμά να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και [...]