Η αποδοχή και η απόρριψη είναι αναμφισβήτητα δύο έννοιες σημαντικές για την ψυχολογία κάθε ανθρώπου. Όπως σε όλα στη ζωή, είναι σημαντικό να βιώνουμε και τις δύο πλευρές του νομίσματος, σαν μία πολύτιμη εμπειρία ως μάθημα ζωής από το οποίο θα μάθουμε να διαχειριζόμαστε διαφορετικές καταστάσεις και συναισθήματα. [...]

Ο Άνσελμος (1033 – 1109), αναφερόμενος και ως Άνσελμος της Αόστης, ήταν αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι. Ιταλός στην καταγωγή, αποτελεί κυρίαρχη μορφή της θεολογίας και της φιλοσοφίας στη μεσαιωνική Ευρώπη του 11ου αιώνα. Θεωρείται πατέρας του σχολαστικισμού και επινοητής του οντολογικού επιχειρήματος για την ύπαρξη του Θεού. [...]

Στην αρχή όλα μοιάζουν γοητευτικά. Στη συνέχεια, όταν τον γνωρίζεις καλύτερα, όταν ο καιρός περνάει, κάποια πράγματα αρχίζουν να σε ενοχλούν. Και πέφτεις στην παγίδα να προσπαθείς να τα αλλάξεις, να προσπαθείς να ΤΟΝ αλλάξεις, να τον «διορθώσεις», να τον φέρεις στα μέτρα σου. Γίνεται; Ο έρωτας και ο ενθουσιασμός στην αρχή κάποιας σχέσης μας οδηγούν στην εξιδανίκευση του ανθρώπου που επιλέγουμε να σχετιστούμε. Οι διαφορές είναι μέρος της γοητείας ωστόσο είναι πολλές φορές και η πρόκληση να προχωρήσουμε με έναν άνθρωπο με την προσδοκία στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι «θα τον αλλάξουμε…» Πόσο μύθος είναι ωστόσο αυτή η πεποίθηση ότι έχουμε την ικανότητα να αλλάξουμε τον άλλο; [...]

Τι φταις αλήθεια. Κανείς δε σου μαθε το δρόμο για το “εμείς”. Και το χειρότερο, κανένας δε σε εκπαίδευσε να επενδύεις στο “εγώ”. [...]

Τα τελευταία χρόνια μιλάμε αρκετά για τις παραψυχολογικές δυνάμεις. Υπάρχουν πολλές πληροφορίες που μπορούμε να αντλήσουμε από το διαδίκτυο, αλλά και από μια αληθινά πλούσια βιβλιογραφία που είναι διαθέσιμη στον κάθε αναγνώστη. Όμως αυτό το σύνολο, για τους περισσότερους, μοιάζει με ομιχλώδες τοπίο. Ανακατεμένες μαρτυρίες απλών ανθρώπων, πνευματιστών και σύγχρονων γκουρού προκαλούν την εντύπωση ότι παραπλανούν μια κοινωνία που μαστίζεται από τα δυο ακρωνύμια της σκέψης, το σκεπτικισμό από τη μια και την τυφλή παραδοχή κάθε καλοδιαφημισμένης ιστορίας από την άλλη. Και επειδή τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο, αυτός ο συνδυασμός ελλιπούς γνώσης και συνοθιλεύματος αποσπασματικών γνώσεων προκαλεί παρερμηνείες, που συχνά οδηγούν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο στην ολοκληρωτική απόρριψη της ύπαρξης τέτοιων φαινομένων. [...]

Στη διαδρομή της ζωής μας «παίζουμε» τρεις βασικούς ρόλους: του παιδιού, του εραστή και του γονιού. Σ’ αυτό το παιχνίδι, η συντροφικότητα και ο αποχωρισμός είναι εμπειρίες, που προκαλούν συγκίνηση και στο σώμα και στον ψυχισμό, επειδή αφορούν πρόσωπα ή συμβάντα σημαντικά με τα οποία αναπτύσσουμε σχέσεις. [...]

Ακόμη και ως σκέψη, ο χωρισμός είναι κάτι επώδυνο. Και επειδή ο φόβος της μοναξιάς σε συνδυασμό με τη ρουτίνα ενός ζευγαριού – που δεν είναι πια ερωτευμένο – μπερδεύουν την κατάσταση και κυρίως τους ανθρώπους, καμιά φορά οι σχέσεις τελειώνουν, όμως, εμείς αρνούμαστε να το συνειδητοποιήσουμε. Μόνο στην περίπτωση που ένας από τους δύο κεραυνοβοληθεί από ένα νέο πρόσωπο στη ζωή του, γίνεται αντιληπτό το τι δεν «δούλευε» στη σχέση, αλλά και τα ψέματα που λέγαμε στον εαυτό μας – και στον σύντροφο μας – για να μην αναγκαστούμε να διακόψουμε. [...]

Βασικό ζητούμενο. Η ευτυχία μας. Να ζούμε τη ζωή μας απολαμβάνοντάς την. Κι όμως, το να νιώθουμε ευτυχισμένες δεν είναι κάτι που εξαρτάται απόλυτα από τους άλλους. Εξαρτάται κι από εμάς τις ίδιες. Κυρίως από εμάς τις ίδιες και από το πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Βασικό ζητούμενο. Η ευτυχία μας. Να ζούμε τη ζωή μας απολαμβάνοντάς την. Κι όμως, το να νιώθουμε ευτυχισμένες δεν είναι κάτι που εξαρτάται απόλυτα από τους άλλους. Εξαρτάται κι από εμάς τις ίδιες. Κυρίως από εμάς τις ίδιες και από το πως αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. [...]

Τον ερωτεύθηκες και σε ερωτεύθηκε. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή. Μια σχέση για να αντέξει στο χρόνο και για να μας κάνει ευτυχισμένες οφείλει να έχει κάποια βασικά χαρακτηριστικά, τα οποία και θα την κρατήσουν ζωντανή και υγιής, διαφορετικά θα αντιμετωπίζουμε προβλήματα. Μία σχέση απαρτίζεται όχι μόνο από δύο διαφορετικούς ανθρώπους αλλά από δύο διαφορετικά συστήματά αξιών, αντιλήψεων και βιωμάτων. Δεν αρκεί να είναι μαζί δύο άνθρωποι και να είναι ζευγάρι. Το ουσιαστικό είναι να «σχετίζονται» μεταξύ τους , να ωριμάζει και να εξελίσσεται η σχέση ώστε να είναι ανθεκτική στο χρόνο και στα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν. [...]

Είναι ο ενθουσιασμός; Είναι το άγχος και η ανασφάλεια; Είναι αυτή η βιασύνη που μας πιάνει όταν γνωρίζουμε κάποιον, όταν γίνονται τα πρώτα βήματα και θέλουμε να ξέρουμε, να βάλουμε ταμπέλες, να επισπεύσουμε τις διαδικασίες και τις δηλώσεις. Πόσο κακό μπορεί να κάνει η βιασύνη σε μια γνωριμία; Μόλις γνωρίζουμε κάποιον, γενικά κάπως βιαζόμαστε, δεν δίνουμε χρόνο στην κατάσταση να εξελιχθεί, πιέζουμε, αγχωνόμαστε. Κι όταν ξεκινάει μια σχέση, πάλι βιαζόμαστε, για δηλώσεις, ταμπέλες, εξομολογήσεις κλπ. Πόσο λάθος είναι αυτό και πόσο κακό μπορεί να κάνει; [...]

O τρόπος με τον οποίο συσχετιζόμαστε σε κάθε σχέση διέπεται, ανάμεσα σε άλλα, και από τους κανόνες της κάθε εποχής. Το ζευγάρι — όπως το άτομο ή η οικογένεια– υπόκειται, θέλοντας και μη, σε συνθήκες που δεν έχει επιλέξει, αλλά που το επηρεάζουν στις επιλογές του, με τρόπο άλλοτε συνειδητό, κι άλλοτε ασυνείδητο. [...]