Όταν παραιτείσαι από την επιθυμία να έχεις δίκιο, ισχυροποιείς τον δεσμό σου με την Ύπαρξη. Να θυμάσαι ότι το «Εγώ» είναι ένας αποφασισμένος πολεμιστής. Πολλοί άνθρωποι διαλύουν όμορφες σχέσεις από την προσκόλληση στην επιθυμία να έχουν πάντα δίκιο. Παραιτηθείτε από αυτή την εγωιστική ανάγκη, σταματώντας τον εαυτό σας κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας και ρωτώντας τον : «Θέλω να έχω δίκιο ή να είμαι ευτυχισμένος;» [...]

Υπάρχουν πολλοί και διάφοροι τύποι νοημοσύνης. Κάποιοι άνθρωποι έχουν το χάρισμα της μαθηματικής και φιλοσοφικής σκέψης, όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν ή ο Μπιλ Γκέιτζ. Κάποιοι άλλοι είναι συναισθηματικά προικισμένοι, για παράδειγμα οι μεγάλοι συγγραφείς, όπως ο Τζον Στάινμπεκ και η Άιρις Μέρντοχ, άνθρωποι δηλαδή που μπορούν να αποτυπώσουν ή να μεταφέρουν το συναίσθημά τους στο ευρύ κοινό. Επίσης, υπάρχει η πρακτική νοημοσύνη. Είναι οι άνθρωποι που δίνουν λύσεις σε προβλήματα, μπορούν να φτιάξουν ένα αυτοκίνητο, να δώσουν λύση όταν πλημμυρίσει το υπόγειο ή να λύσουν εύκολα μια εξίσωση. Επιπλέον, υπάρχει και η αισθητική νοημοσύνη, αυτή που διαθέτουν οι καλλιτέχνες, οι ζωγράφοι και οι μουσικοί. Κάποιες φορές, ιδιαίτερα στους μουσικούς και στους συνθέτες, η ευφυΐα αυτή συνδυάζεται με μαθηματική ευφυΐα. Τέλος, υπάρχει κι ένα άλλο είδος ευφυΐας, ίσως το λιγότερο γνωστό, η λεγόμενη ηθική νοημοσύνη. Πρόκειται για το είδος εκείνο της εξυπνάδας που συνδυάζει τη δύναμη του χαρακτήρα με την ορθή κρίση, δύο προσόντα που συνήθως απαξιώνουμε γιατί δεν τα θεωρούμε και τόσο σημαντικά. Είναι η αρετή που μας μαθαίνει να κάνουμε όλα αυτά που οφείλουμε και όχι αυτά που μας αρέσει να κάνουμε. [...]

Ο αριθμός των πιστών και των άθεων διαφέρει από χώρα σε χώρα, όμως σε όλο τον κόσμο μία τάση είναι σίγουρα κοινή: όσο οι άνθρωποι γερνάνε, τόσο μεγαλώνει η πίστη τους στο Θεό, σύμφωνα με μία νέα διεθνή έρευνα. [...]

Κατά καιρούς επιστήμονες και ερευνητές από διάφορους κλάδους έχουν προσπαθήσει να απαντήσουν στο ερώτημα, γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν στον Θεό και ποιος είναι ο βασικός λόγος που έλκονται από τη θρησκεία. [...]

Το θέμα αυτό ξεπήδησε από τις ανάγκες των καιρών μας. Από μερικούς έντονους προβληματισμούς. Που πάμε; Που βαδίζει η Ελληνική οικογένεια; Από παντού ακούγονται διαμαρτυρίες για τις δια­προσωπικές σχέσεις γονέων και παιδιών. «’Ο γέρος μου», «η γριά μου», λέει ο έφηβος όταν μιλάει για τούς γονείς του. Και δεν είναι οι μόνες και οι χειρότερες εκδηλώσεις ελλείψεως σεβασμού. Ούτε διανοούνται, ο νέος ή η νέα, να διακόψουν τούς εναγκαλισμούς τους, στα πάρκα ή στους δρόμους, επειδή περνάς. Ούτε σκέπτονται να προσφέρουν τη θέση τους στο λεωφορείο. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά αυτές απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τίθεται το ερώτημα: Αφού λοιπόν τείνει να εκλείψει ο σεβασμός από την σημερινή κοινωνία, μήπως δεν χρειάζεται; Μήπως δεν πρέπει να στενο­χωρούμαστε και να ανησυχούμε; Μήπως είναι μία έννοια παρωχημένη; [...]