Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας, ο οποίος είχε έναν ανθισμένο κήπο, όπου έπαιζαν τα παιδιά του χωριού. Ο γίγαντας, όμως, ήταν πολύ εγωιστής και ήθελε τον κήπο αποκλειστικά για τον εαυτό του. Έχτισε, λοιπόν, μια μεγάλη μάντρα και απαγόρευσε στα παιδιά να μπαίνουν μέσα. Όταν έμεινε μόνος του και είδε τον κήπο μαραμένο, συνειδητοποίησε την απερισκεψία του και αναθεώρησε. Ο Oscar Wilde στο παραμύθι του «Ο εγωιστής γίγαντας» περιγράφει με απλοϊκό τρόπο την έννοια του εγωισμού. Αλήθεια, μήπως όλοι μας κάποιες φορές χτίζουμε μάντρες και στρεφόμαστε γύρω από τον εαυτό μας; Πώς θα ξεφύγουμε από τον εγωκεντρισμό μας και πώς θα συμβιβαστούμε με τις ανάγκες των άλλων; [...]

Το άγχος συνιστά φόβο επί απουσίας φοβογόνων ερεθισμάτων. Η πυροδότηση του άγχους από εξωτερικά φοβογόνα ερεθίσματα συνιστά το φοβικό άγχος των απλών φοβιών, της κοινωνικής φοβίας ή της αγοραφοβίας. Το άγχος που υποκι­νεί επικείμενη έκθεση σε δυνητικά επικίνδυνες συνθήκες συνιστά το άγχος ανα­μονής. Το άγχος που βιώνεται εν είδει εκρηκτικών επεισοδίων μεγάλης έντασης και βραχείας συνήθως διάρκειας καλείταινπανικός και αντιδιαστέλλεται προς τογενικευμένο άγχος μικρής έντασης αλλά μακράς διάρκειας. Οι προηγούμενοι τύ­ποι άγχους προσιδιάζουν στις επιμέρους κατηγορίες αγχωδών διαταραχών, δίχως ωστόσο να περιορίζονται σε αυτές. [...]

Είναι ένα εξίσου επικίνδυνο είδος κακοποίησης με τη σωματική. Περιλαμβάνει τη λεκτική κακοποίηση τις δηλαδή φωνές, τις ύβρεις αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Έχει να κάνει με μία σειρά επαναλαμβανομένων επεισοδίων που προσβάλλουν, απειλούν, απομονώνουν, υποβιβάζουν, εξευτελίζουν ή και ελέγχουν έναν άλλο άνθρωπο. [...]

Τα φιλοσοφικά έργα του Σενέκα (Διάλογοι ή Επιστολές) είναι προσανατολισμένα στη στωική φιλοσοφία, η οποία εξακολουθούσε να διδάσκεται στον αρχαίο κόσμο (Αρχαία, Μέση και Νεότερη Στοά) για 600 συνεχόμενα χρόνια. Οι Στωικοί ήταν οι Έλληνες φιλόσοφοι της μεταγενέστερης αρχαιότητας, που έδωσαν υψηλό ηθικό τόνο στη διδασκαλία τους και έβλεπαν τον άνθρωπο, πάνω από όλα, ως ένα λογικό ον. Στα φιλοσοφικά του έργα, ο Σενέκας, δεν ασχολείται με τη βελτίωση της θεωρίας αλλά με την προσαρμογή της ελληνικής στωικής φιλοσοφίας στη ρωμαϊκή εποχή. Ο ίδιος προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ φιλοσοφίας και πρακτικής ζωής. Με την προσπάθειά του αυτή ήθελε να τοποθετήσει την επίτευξη του φιλοσοφικού ιδεώδους μέσα στα όρια των δυνατοτήτων του μέσου ανθρώπου, να το καταστήσει ζωντανή δύναμη προσπελάσιμη στα άτομα μέσα στην κοινωνία προκρίνοντας από τα διάφορα ηθικά δόγματα των Στωικών εκείνα, που θεωρούσε ορθότερα και πιο ωφέλιμα, για να βασίζεται σε αυτά η ζωή. [...]

Από κάτι µικρό και ασήµαντο µπορεί να συµβεί κάτι µεγαλύτερο. Μετά από αυτό, κάτι ακόµη πιο µεγάλο, κι έτσι…συµβαίνει ξαφνικά κάτι τόσο σηµαντικό και µεγάλο, που µοιάζει µε θαύµα. Κι, όµως, αυτό το θαύµα χτίστηκε σιγά σιγά από µικρά γεγονότα που έδειχναν άσχετα και ασύνδετα µεταξύ τους. Μπορεί κάποιες φορές να καταλάβουµε πώς το ένα προκάλεσε το άλλο, µόνο όταν δούµε το µεγάλο και θαυµαστό γεγονός να γίνεται µπροστά µας, αν τότε κοιτάξουµε τι προηγήθηκε… [...]